Nr. 77 ORG - Het goudblommeke in papier

N ro : 77
september - septembre 2013
Het Goudblommeke in Papier
La Fleur en Papier Doré
Magazine van de Coöperatieve Vennootschap “Het Goudblommeke in Papier”
Magazine d’information de la Société Coopérative “La Fleur en Papier Doré”
Cellebroersstraat 53-55 te 1000 Brussel - Rue des Alexiens 53-55
Tel. 02 511 16 59
Photo: © Monique VRINS
1000 Bruxelles
[email protected]
[email protected]
Recommandé par le Guide du Routard 2012-2013 consacré à Bruxelles
Highly commended by Arukikata Globe-Trotter 2012-2013, Japan
Highly commended by “Bon Appétit !” Nippon Express Europe
Highly commended by Aruco (Akasaka-Minatu-ku, Tokyo, Japan)
Highly commended by Yelp
Op 14 en 15 september 2013 is er weer “Open-monumenten-dag”. Een ideale gelegenheid om
Het Goudblommeke in Papier van onder tot boven te bezoeken.
Les Journées du Patrimoine s’invitent à nouveau à La Fleur en Papier Doré les 14 et 15
septembre 2013. C’est l’occasion pour une visite de haut en bas.
U weet dat u in Het
Goudblommeke in Papier elke
dag verse pannenkoeken kan
eten. Vanaf 15 september
doen wij er nog een schepje
bovenop. Onze chef pakt dan
uit met de exclusieve
Goudblommekespannenkoek
... een delicatesse
C’est connu, vous pouvez
manger tous les jours des
crêpes fraîches dans notre
estaminet. A partir du 15
septembre, encore mieux.
Notre chef va enchanter vos
papilles avec les crêpes
exclusives Fleur en Papier
Doré... Un délice.
Dieu-lebouquiniste chez
Zérar-la-brocante
Les deux dodus personnages
d'exception de cette photo, je
ne peux les confondre avec
Yves De Baets, de man die tientalle foto’s maakte voor ons e-zine, heeft
de leeftijd bereikt waarop hij het allemaal iets rustiger aan wil doen.
Naar aanleiding van zijn verjaardag werd dit kiekje gemaakt. Dus deze
keer geen foto van, maar een met Yves De Baets erop. (Pas op: Yves is
de man rechts in beeld. Deze midden-links is Kris natuurlijk).
personne. J'ai connu Marcel
Dieu, à droite et je ne me remettrai jamais d'avoir loupé
Geert van Bruaene. Mais depuis que j'écris dans le célèbre magazine du Goudblommeke, sa silhouette m'est devenue aussi familière que s'il
était mon voisin de palier. Par
contre, la photo, je ne sais
pas d'où elle me vient.
Le cliché date nécessaire- >>
- 77/01 -
- 77/01 -
ment d'avant 1964, puisque le
Petit Gérard y figure. Hem Day
disparaissait en 1969 à 67
ans seulement dont 50 années très remplies à travailler
à la fraternité entre les humains et autant que faire se
pouvait, au progrès de l'humanité.
pointure dans le landerneau
politique bien au-delà de Bruxelles. Pas de politique de
parti mais des gestes publics
dans le cadre d'actions collectives et appelant à des
changements de société. Il a
énormément publié en ce
sens. Nous avons encore
quelque part une pile de ses
revues « Pensée et action »
des années 50 et 60.
Ni Dieu ni maître
H e m comme M arcel et Day
comme Dieu. Très tôt librepenseur convaincu, Marcel
trouvait que ça la fichait mal
de se présenter comme Dieu.
On peut comprendre. Il s'est
donc fabriqué un nom à partir
de ses initiales. Arlette, sa
compagne pendant 31 ans,
était souvent appelée Mme
Hem Day. Il était un bouquiniste accueillant à toutes les
curiosités et érudit. Sa petite
boutique animée "Les joies
de l'esprit " était au fond de la
Galerie du Commerce (Galerie
Hirsch) aujourd'hui disparue.
Bien qu'exigüe, la maison a
accueilli bien souvent des réfugiés politiques. Entre autres
des Espagnols. Il avait été làbas pendant la guerre d'Espagne. Je me souviens chez
lui de Francisco Abarca dont
la tête avait été mise à prix
par les franquistes.
Hem Day, ami de La Fleur en
Papier Doré, était une grande
A notre connaissance, Gérard
van Bruaene ne s'est pas impliqué dans des mouvements
politiques structurés. Il semblait être un électron libre au
discours percutant. Maniant
l'humour et les contacts amicaux, Geert faisait certainement passer des idées. Hem
Day, à l'inverse, a souvent été
une figure de proue dans des
groupes organisés.
Geert et Marcel ont vécu deux
guerres. Nous n'avons pas
trouvé à ce jour de dires de
van Bruaene au sujet des
conflits armés. Il avait autour
de lui des durs et purs comme Camille Goemans qui incite dans son Poème pour la
guerre à une insoumission
radicale. Hem Day n'était pas
des moindres dans ce domaine.
En 1933, le ministre libéral de
la Défense dépose un projet
de loi interdisant toute propagande pacifiste et toute diffusion d'idées antimilitaristes.
Hem Day renvoie son livret
militaire en compagnie de son
ami Léo Campion, secrétaire
de la section belge des Résistants à la Guerre. Il s'ensuit
une condamnation à 2 ans de
prison pour le premier et 18
mois pour le second. Procès.
Grève de la faim. Et enfin, libération sous pression de l'opinion publique. L'objection de
conscience est reconnue 36
ans plus tard. Y compris pour
le roi.
Mon compagnon reconduisait
régulièrement Hem Day chez
lui à Evere après des réunions. Il dit de lui qu'il parlait
peu et de manière mesurée
en privé. En public cet anarchiste libertaire, féministe,
pacifiste convaincu avait un
discours net, précis, sans
envolées lyriques allant droit
au but. Il raconte aussi son
appétit pantagruélique.
Il
n'est pas le seul : dans ses
souvenirs “Amis de la Licorne”, Ki Wist raconte à ce propos l'anecdote d'un pari. Il
s'agissait de manger une ration de tous les mets figurant
à la carte d'un restaurant situé à la chaussée d'Ixelles.
Nanti d'un appétit féroce, encouragé par tous ses copains, Marcel Dieu honora le
pari. Il en faudrait encore des
mangeurs pareils, au Goud(Monique Vrins)
blommeke.
Agenda vzw
Geert van Bruaene
In de reeks “Actueler dan vandaag” komt Werner Adriaensen, op 19 september 2013
om 20,00 uur, spreken over
Henri Van de Velde. Deze
laatste werd 150 jaar geleden
geboren in Antwerpen. Hij was
kunstschilder, ontwerper en
architect. Vanaf de eerste jaren van de 20e eeuw speelde
hij in Europa een toonaangevende rol in de architectuur en
de decoratieve kunsten. In
1899 werd hij hoofd van de
school voor kunst en kunstnijverheid in Weimar, het latere
Bauhaus. In 1925 werd hij benoemd tot docent bouwkunst
en toegepaste kunsten aan
het Hoger Instituut voor Kunstgeschiedenis en Oudheidkunde van de Rijksuniversiteit
Gent.
Meer informatie;
www.hetgoudblommekeinpapier.be
- 77/02 -
- 77/02 -
Het babbelke van
Susse: Dei maskes
dee s’ oeves op
stroêt luupe...
'k Was ‘n pint on’t drinke in 't
Goudblommeke van Papee as
maane vriend de Mil do binnekwam. “Ah,” zeit em, “da
komt goot oit, ik moot a just
eet vroêge. Ge wet, ik wuun
naa on den boulevard Bodwijn
en ik em al geremarkeid dat
do ‘s oêves naaig vuil maskes
op stroêt luupe. ‘k em uuk al
gezeen dat er vantaaid nen otto stopt en dat dei maskes
dèn mè daane chauffeur ‘n
babbelke doon... vè wa luupe
dei doê na faaitelaaik ?”
‘k Weit dat de Mil nogal ne
vried geluuvege mens es en ik
teidege em na toch ni vlakaf
zegge wa dei maskes doê
stoên te doon. Dus ik zaa: “Awel, een puus geleie ei ne gamin doê is een roeit gebrouke
bei ne legummemarchant. As
daane legummenboor afkwam ging daane ket nateurlaaik luupe... Mo daane gamin
aa malchance want gin teen
meiters veider stond doê ne
police. Daan paktege daane
gamin bei zaane schabbernak
en daane mocht spettele zuvuil as em wildege. Ei gerokte
ni los. “Awel,” zaa daan legummemarchant, “ge wet zeikers van niks hè... ge wet zeikers ni dat ge een roeit gebrouken et, hè ?” “Jawel menier, “zaa daan klaane, “ik
weit da wel !” “Ah, bon,” zaa
daanen azjent, “vè wa luupte
dèn zu èt weg ?”. “Mo menier
den azjent, ik luuptege ‘k ik ni
weg... ik leep rap nor oeis vè
geld goên ‘t oêle vè dei roeit te
betoêle”, antwoudege daane
ket. “Ah, bon, dèn es’t good”,
zaa daane police en ei leet
daane klaane los “Allei,
spoeid a dèn mô ! Waaile zulle
ee wel wachte”. Daane ga-
‘k Wei get, da portret hei niks te
moeke met Susse, mo ik vond
gien fotoske van hem en dobaa,
da maske es toch vuil schoender
dan de Susse hè...
min was nateurlaaik rap ribbedebee en paasdege er ginne moment oên vè wei te
komme. Daane marchant eit
doê eure gewacht, tot ‘s anderendoêgs ‘s merges... en
dèn es zaan vraa in zaan plosj
gekomme... en dèn ternoê
zaan dochter... en de vriendinnekes van da maske ui
schoul... en dei wachte doê
nog altaaid... elken dag opneut.”
“Potverdoêsje, zaa de Mil,
Susse, gaa zet toch ne giele
slumme mens hè... gaa wet
dat allemoê...”
Allij tot tenoste kie hè... Susse
(Mè nen dikke merci on Geertje
Denoes omdat em m’n fote d’ ortograf hè gecorrigijt)
Waarom
Brusselse kaas
'ettekeis' heet
eeuw. Doordat na de tweede
oorlog de buitenlandse kazen
beter betaalbaar werden
haalde eerst de burgerij en
.
later
ook het gewone volk algauw de neus op voor de(n)
ettekeis. Letterlijk dan ook
nog, want de Brusselse lekkernij had wel een “geurtje”.
Volgens sommige bronnen
zou deze kaas al bestaan in
de middeleeuwen, maar de
“cloet-caes” waar men naar
verwijst, was een zachte (weke) kaas en deze werd in vele
Brabantse boerderijen (langs
de Zenne) gemaakt. Een edict
uit 1683 maakt melding van
“fromages en boulets dict
c l o e t - c a e s ”. De Brusselse
kaas was een harde kaas die
pas na rijping weer zachter
werd. Een harde kaas of in
het Brussels nen ettekeis
dus.
De echte “Brusselse kaas” is
vandaag de dag nog moeilijk
te vinden. Jammer. Maar hij is
niet helemaal weg. In ons
Goudblommeke maken wij bijna dagelijks “pottekaas” (een
recept uit de Marollen van
toen de Brusselse kaas nog
te duur was voor de inwoners
van die wijk en zij zich behielpen met de restjes). Daarbij
wordt Brusselse kaas gemengd met kwark (platte
kaas), mosterd, geuze enz...
Men laat dat mengsel even
“rusten” en het resultaat ik
bijzonder lekker. Niet zo “hard
van smaak” als de Brusselse
kaas (en hij ruikt ook niet zo)
en niet zo “plat” als de kwark.
Dagelijks verkrijgbaar dus in
Het Goudblommeke in Papier.
De “stinkende keis”, “stinkkeis” of “ettekeis”, de volkse
benamingen voor de Brusselse kaas (die wel in de Zennevallei, maar nooit op Brussels
grondgebied werd gemaakt),
was vooral “hot” in de 19e en
de eerste helft van de 20e (dv)
- 77/03 -
- 77/03 -
L' a.s.b.l. La
Petite Fleur
présente: Une
exposition de
Wout Wilgenburg
Un personnage hors du commun. Survivant d'une époque,
il est resté beatnik, hippie,
provo, baba cool, soixantehuitard et bien d'autres choses. On qualifie ses tableaux
de post-CoBrA. Il a beaucoup
exposé de par le monde, même au Guggenheim à New
York.
Ses oeuvres aux couleurs
puissantes orneront les cimaises de La Fleur en Papier
Doré du 28 septembre au 26
octobre 2013.
Une initiative de l'asbl La Petite Fleur. À ne manquer sous
aucun prétexte.
Vernissage le samedi 28
septembre à 11.30h. Vous
êtes cordialement invités.
Brusselse
Sporen
... of onder de volledige titel:
“Cultureel
stadsfestival
“Brusselse Sporen 2013 in
Oostende en Hasselt”, organiseert vtbkultuur de mogelijkheid voor pendelaars uit de
twee genoemde steden om op
een prettige manier de stad
waar zij elke dag naartoe reizen (en elke avond weer verlaten) beter te leren kennen.
Onder het motto “Leg een
stukje Brussel tussen je Boterham”, wordt er tijdens de
middagpauze (vanaf 12:30
uur) gewandeld of gaat men
naar uiteenzettingen, anders
dan anders. Zo kunnen de
Hasselaren in hun thuisstad
op stap gaan met de bekende
Brusselaar, Julien Vrebos. De
Oostendenaren hebben nu
ook een stukje Brussel met
het bakenproject van fotografe Julie Scheurweghs en in
het museum, MuZee, loopt
nog altijd de tentoonstelling
over E.L.T. Meesens, (inderdaad) de man die tussen Irène Hamoir en Louis Scutenaire staat op de grote foto in
ons cafeetje. Het is dan ook
voor de hand liggend dat de
organisatoren van dit evenement gevraagd hebben dat
Het Goudblommeke in Papier
zou deelnemen. Een vraag
waar wij met plezier (en een
zekere fierheid) zijn op ingegaan. Op 9 oktober 2013 komen de pendelaars naar ons
Blommeke afgezakt, waar zij
een lezing krijgen over dit gekende Brusselse estaminet
en de surrealisten.
Pendel jij naar Brussel, dan
kan je met Art@noen van vtbkultuur (gedurende 50 minuten) een stukje Brussel verkennen. Zoals reeds gezegd
starten alle wandelingen om
12:30 uur. Deelnemen doe je
voor slechts 3 euro. Vooraf
inschrijven bij VTBKultuur is
noodzakelijk. (Mededeling)
E.L.T. Meesens
Een nieuw
literair tijdschrift
Het is eigenlijk nog te vroeg
om erover te schrijven, maar
wij willen niet dat u het zou
missen.Op 5 oktober 2013
tussen 14:00 en 15:30 uur
wordt een nieuw literair tijdschrift “Passage” voorgesteld
in Het Goudblommeke. Voor
de liefhebbers van ons cafeetje kunnen wij al verklappen
dat in het eerste nummer een
bijzonder interessant artikel
staat (met tot nu toe haast ongekende informatie) over Het
Goudblommeke in Papier en
Geert van Bruaene. Alvast
aanvinken in uw agenda.
... en hier
staan we voor
Het Goudblommeke
in Papier... het
best bewaarde
stamineeke van
Brussel...
Colofon:
Redactie/Rédaction: Mich De Rouck, Monique Vrins, Jan Beghin & Danny Verbiest
Met bijdragen van / Collaborateurs:Monique
Vrins (mv), Mich De Rouck (mdr), & Danny
Verbiest (dv)
Foto's/Photos: Monique Vrins en anderen
Verzending/Expedition: Paul Merckx, Stéphane Gobillon en Danny Verbiest
Verantw. uitg./Edit. resp.: Danny Verbiest Cellebroersstraat 53 - Rue des Alexiens 53
1000 Brussel - 1000 Bruxelles
Elke auteur is verantwoordelijk voor zijn bijdrage
Tout auteur est responsable
de ses textes
- 77/04 -
- 77/04 -
De naam van
de bloem
Dikwijls wordt ons de vraag
gesteld, waar de dubbele
naam “Het Goudblommeke in
Papier - La Fleur en Papier
Doré” vandaan komt. We
moeten het antwoord schuldig
blijven, tot nader order is er
geen bewijs. Maar er zijn enkele denkpistes.
Guido Gezelle
(1830-1899)
De priester-dichter werd in
Brugge geboren en vertoefde
lang in het klein seminarie te
Roeselare, als leerling en later
als leraar. Zijn oeuvre is bezaaid met Westvlaamse blommen en blomkes allerhande misschien omdat hij de zoon
was van een hovenier ? Maar
in zijn verzamelde verzen valt
geen goudblommeke te plukken. Al dient gezegd dat het
niet helemaal onmogelijk is
dat er hier of daar toch eentje
groeit. Af en toe stoten we nog
op ons onbekende gedichten
of kleengedichtjes , van of toegeschreven aan Gezelle. Misschien duikt er ooit nog een
goudblommeke op ?
Geert van Bruaene, de oprichter-bezieler van het Goudblommeke, een groot bewonderaar was van Guido Gezelle.
Aangezien van Bruaene afkomstig was uit Kortrijk deelden ze dezelfde Westvlaamse
roots en in zekere zin ook het
taalgevoel. Het is denkbaar
dat hij, bij de opening van het
stamineetje in 1947 (sedert
1944 waren er al opknapwerken aan de gang), zich voor
de naam door het poëtische
Westvlaams liet inspireren.
Met van Bruaene is echter
iets merkwaardigs aan de
hand. De Kortrijkzaan was
perfect tweetalig maar zijn
Congés payés (1938)
Hier wagen we een gok. Bij de
invoering van het betaald verlof in 1938 trokken de gezinnen voor het eerst naar de
kust. Een van de favoriete
strandspelen was de handel
in kleurrijke papieren bloemen. Deze waren gemaakt
van crêpe-papier en met een
ijzerdraadje op een steeltje
gebonden. Ze werden in de
toonbank van een winkeltje een kuil in het zand - geprikt
en door de kinderen geruild
voor andere bloemen of mooie
schelpen. Kan “La Fleur en
Papier Doré” hiermee verband
hebben, als een soort poëtische hertaling van het gezellaanse Goudblommeke ? (*)
Symboliek
De Gouden Bloem is de
symbolische betekenis van de
chrysant en dat doet ons weer
belanden bij de kerkhofblommen van Gezelle. Maar het is
ook de lotusbloem en dat kan
ons heel ver leiden als oosters symbool van zon, licht,
wedergeboorte,
ontluiking,
bloei van de geest… De surrealisten waren niet vies van
een snuif esoterisme en een
stamineetje dat verwees naar
dit universele symbool viel zeker in hun smaak. Het is een
spoor dat we echter niet uitgediept hebben.
Geert van Bruaene (1891-1964)
Het is bekend
dat
“onze”
de kunstscène in Brussel
Franstalig georiënteerd - hoewel vele actoren Nederlandstalig en/of tweetalig waren. Er
is ons evenwel geen reden bekend waarom hij nadien weer
overschakelde op een tweetalig uithangbord. Of het moest
zijn dat de nadrukkelijke aanwezigheid van figuren als Jan
Walravens, Louis-Paul Boon,
Hugo Claus, de gebroeders
D'Haese, Simon Vinkenoog,
Jan Cox en konsoorten hierin
een rol speelde.
Brusselse kunsthandels en
galerijen hadden steeds
Franstalige uithangborden :
Cabinet Maldoror, A la Vierge
Poupine, l'Imaige Nostre Dame, La Pépinière, Le Diable
par la Queue, L'Agneau
Moustique… Waarschijnlijk
was dit om commerciële redenen. Onder invloed van René Magritte en Frankrijk was
(mdr)
(*) Nota van de redactie: deze versie werd door Jozef Van Genechten, net als van Bruaene Kortrijkzaan en veelvuldig bezoeker van
Het Goudblommeke in Papier in de
jaren ‘50 en '60, voor waar verteld.
Volgens Van Genechten komt de
naam van de van geel crèpepapier
gemaakte bloemen die van Bruaenes grootmoeder maakte. Jozef
Van Genechten overleed jammer
genoeg in 2008, een paar weken
voor wij een interview hadden
gepland.
- 77/05 -
- 77/05 -
Les
extraordinaires
histoires de
vitraux à
l'estaminet.
Et… P.P.N. !
qu'est une litanie, une vraie,
maintenant, je le sais. Les indications de nos vitraux s'intercalent dans pas moins de
72 lignes du même tonneau
que nos :
Miroir de justice, Priez Pour
Nous.
La Fleur en Papier Doré est
pleine d'objets qui pourraient
être banals. Dès qu'on fait
mine de s'y intéresser, ils
semblent prendre un malin
plaisir à vous plonger dans
des histoires souvent rocambolesques.
Nous avions déjà parlé du
mystère des vitraux des portes-fenêtres qui étaient la copie exacte de gravures d'une
encyclopédie suédoise du
17e siècle. (magazine n° 63). Rose mystique, P.P.N.
Deux autres vitraux peints
s'avèrent être des œuvres
d'un maître-verrier de renom
(magazine n° 76).
Les quatre derniers sont en
moins bon état mais portent
d'assez étranges indications :
"Le Miroir de justice", "La rose mystique", "L'arche d'Alliance" "La Porte du Ciel". Je
Arche d'alliance, P.P.N.
n'étais pas loin d'imaginer
pour eux une origine alchimique ou en tout cas ésotérique. Sur les quatre vitraux
sous plomb, on peut aussi lire
P.P.N. ?? Passera Pas la
Nuit? Non. Mais quoi alors ?
Un jour l'une des dernières
Filles de la Charité de Bruxelles vient photographier la
maison dans laquelle les FilPorte du ciel, P.P.N.
les de sa Congrégation étaient arrivées en 1843. Finie
l'élucubration alchimique :
" P.P.N., c'est Priez Pour
Nous" dit-elle et elle ajoute
"Je me demande si ça ne fait
pas partie de la litanie de Notre-Dame
de
Lorette
».
Google ! Au secours !
Une vraie litanie
Si je ne savais pas trop ce
Pas de doute permis. Mais
qu'est-ce donc que N-D de Lorette ? Il y a bien dans l'église
des Minimes, toute proche de
la rue des Alexiens une petite
chapelle de ND de Lorette, un
peu kitsch qui lui est consacrée mais contient peu d'indications. C'est un souvenir de
l'église précédente construite
en 1624 sur l'emplacement
d'une ancienne maison de débauche, en même temps que
la première église des Minimes. La Belgique compte 21
chapelles de ND de Lorette et
une Confrérie du même nom
qui peut prendre en charge
les pèlerins qui se rendent à
Loreto. Des chapelles un peu
partout en Europe. Paris a une
grande église ND de Lorette
dont le fronton classique offre
une belle place à 6 anges. Des
anges déménageurs, comme
vous allez le découvrir.
Digne de la Fleur en Papier
Doré.
Voici l'étrange suite. Le lieu
de pèlerinage de ND de Lorette se trouve à Loreto dans la
province d'Ancône, en Italie
centrale. C'est une petite ville
de 12.000 habitants où, à part
la Santa Casa et l'église qui
l'englobe, il n'y a pas grandchose à voir. La Santa Casa
est réputée être la maison natale de la Vierge Marie et où
elle a reçu la visite de l'archange Gabriel. D'après la légende, quand, en mai 1291,
Nazareth était sur le point
d'être conquise par les musulmans, un cortège d'anges
soulève la maison et la transporte au-delà des mers d'abord à Tersatz en Croatie.
Trois ans plus tard, au cours
de la nuit du 9 au 10 décem- >
- 77/06 -
- 77/06 -
bre 1294, des anges toujours,
la redéménagent à Loreto.
Dans le bistrot de Geert van
Bruaene on peut raconter des
épopées pareilles, non ?
Angevins et Angeli
L'histoire qui semblerait un
peu plus fiable raconte qu'en
réalité, c'est un prince byzantin, Nicéphore I Doukas Commène, qui prit en 1290 l'initiative de transférer une maison
typique de Palestine depuis
Nazareth jusque dans les
Marches italiennes (sans
doute contre rémunération).
Ceci en raison de la prise imminente des lieux par des
musulmans. La maison fut
démontée à Nazareth en
1291, débarquée ensuite sur
les côtes de Dalmatie et finalement réassemblée à Loreto
en 1294. Dans les histoires
assez compliquées de ce Mr
Nicéphore, interviennent des
"transferts" de forteresses
récupérées ensuite pas des
Angevins (en Anjou). Selon divers textes, ceux qui se sont
occupés en Italie de l'installation de cette vénérable construction à Loreto étaient les
membres de la famille Angeli.
Des Angevins et les Angeli
dans l'affaire. L'histoire des
cortèges d'anges serait-elle
seulement une affaire de jeux
de mots ? On y retrouverait
l'équilibre après ces célestes
équipées.
Leurs pierres et nos vitraux
Selon des archéologues, le
bas des murs de la Santa Casa sont faits de pierres qui
correspondent en effet à celles que l'on trouve à Nazareth
et pas du tout à Loreto. Leurs
recherches sur place tendent
à démontrer qu'effectivement
l'emplacement en question
pourrait correspondre au bas
des murs de la Santa Casa de
Loreto qu'ils supposent avoir
été jadis accolée à une grotte
de Nazareth.
Les re-bâtisseurs de la maison de ND de Lorette à Loreto
ont rehaussé les murs d'origine. Ceux apportés par les
anges comme on vous l'a patiemment expliqué, étaient
hauts d'environ 1m20. Actuellement les rajouts bien repérables font que le plafond
s'élève à peu près à 3 m du
sol. Avec une vierge blanche
dans une niche. Une cathédrale a été construite autour
du modeste édicule. Et le lieu
attire des pèlerins depuis de
700 ans dans la petite ville qui
leur doit sa prospérité.
http://basse-wavre.bw.catho.
be/site/histoire_de_la_basiliq
ue.pdf mais cela ne prouve
franchement rien de rien. Il y
en a aussi à l'église de Sterrebeek avec des sortes de médaillons au milieu. Mais à ce
jour, aucune autre trace probante.
Le mot de la fin ne manque
pas de sel : le 12 septembre
1920 eurent lieu des festivités
pour proclamer Notre-Dame
de Lorette sainte patronne
des aviateurs. C'est dire que
les vitraux posés en hauteur
dans la troisième salle du
Goudblommeke, méritent un
Tout cela est curieux, mais ne regard curieux, même si l'on
nous dit aucunement d'où n'en sait pas plus à leur sujet.
proviennent les vitraux de La En tout cas pour le moment.
(Monique Vrins)
Fleur en Papier Doré et des
mains de quel maître-verrier Cartoonwedstrijd voor “Aktief”,
ils sortent : c'est la tradition- ledenblad van het Masereelfonds.
organiseert een wedstrijd,
nelle bouteille à encre de l'es- Aktief
gericht op geëngageerde teketaminet. Madame Bakelant naars van max. 30 jaar oud. Bequi nous avait déjà aidés pour doeling is dat zij een of meerdere
les vitraux de Louis de Contini tekeningen maken over het ‘recht
om jong te zijn’ en aldus de toesuggère qu'ils pourraient être schouwer een kritische spiegel
l'œuvre d'Edouard Steyaert. Il voorhouden.
y a bien une série de grands De werken dienen het Masereelte bereiken uiterlijk op 31
vitraux de ce maître-verrier à fonds
oktober 2013, p/a Masereelfonds
l'église de Basse-Wavre qui cartoonwedstrijd, Sint Jansvest 7,
montrent des épisodes de la 9000 Gent.
vie de la Vierge, dont un est Reglement en info:
< www.masereelfonds.be >
consacré à l'Annonciation.
nootschappen, vroeger en nu.
Deelname 5!, niet-leden 7!.
Info en reservatie :
[email protected] of
Neirinckx tel. 02 269 54 02
Watergeus
Wat krijgen we nu ? Er zijn
toch geen twee meer tegengestelde dingen dan water en
geus ? Zo'n stijlfiguur, bestaande uit twee woorden die
mekaar tegenspreken, noemt
men met een geleerd woord
een oxymoron. De dorst zou
ons al bij minder vergaan…
Maar een watergeus is niet
wat men denkt. Dat verdient
een woordje uitleg. Het verhaal begint in Brussel in 1566,
onder de Spaanse bezetting.
In een poging om de harde repressie te milderen ging het
Eedverbond der Edelen waaronder de graven van
Egmont en Hoorne - op het
paleis van Koudenberg een
smeekschrift afgeven aan
landvoogdes Margaretha van
Parma. Ze werden door de
Spaansgezinde raadgever Karel van Berlaymont afgescheept met de woorden “Ce
ne sont que des gueux - het is
maar een bende schooiers”.
Ten gevolge daarvan beriepen
alle verzetsstrijders tegen de
hertog van Alva zichzelf voortaan op de ere-naam “geuzen”. Onder die guerilleros
waren er bosgeuzen , die zich
vooral te lande ophielden. En
watergeuzen, kapers die in
dienst van Willem van Oranje
streden langs de kusten van
Zuid-Nederland en Zeeland.
Op 1 april 1572 boekten ze
hun eerste grote overwinning
met de inname van het stadje
Den Briel. Dit wordt nog altijd
herdacht met het spottend
zinnetje “Op 1 april verloor
Alva zijnen bri(e)l!”. De bevrijdingsoorlog mondde uit in het
Plakkaat van Verlatinghe
(1581), waarbij de Spaanse
vorst Filips II in onze contreien
afgezet werd.
Sommigen denken dat de
lekkere geus die men in het
Ceci n'est pas
un musée... dit is
geen museum
Goudblommeke serveert, teruggaat op de geuzen van
toen. De partizanen namen
lambiek mee in hun lederen
drinkzak. Aangezien ze vaak
lang ondergedoken bleven,
begon de lambiek spontaan
te gisten en veranderde op
die manier in geus. Dat blijkt
evenwel een legende te zijn,
want het geuzebier ontstond
pas in de 19e. eeuw. Maar
het is wel een mooi verhaal.
Het internet afschuimend, ontdekt men hoe vaak het Goudblommeke in Papier gefotografeerd, beschreven of vernoemd wordt. Als voorbeeld
dit artikeltje van C.O.: “Als
Danny de geschiedenis van
Het Goudblommeke in Papier
vertelt, begint hij altijd bij dit
plaatje. “Ceci n'est pas un
musée...” dit is geen museum. (nvdr: het hangt voor het
rechter venster).
Meteen
.
. (mdr)
“CULTUUR EN
TOERISME“
afdeling van vzw FEDOS Brussel, in het Magrittezaaltje van
Het Goudblommeke in Papier
van 14.00 tot 16.30 uur.
Spreekbeurten door Hugo
Neirinckx.
• donderdag 26 september
2013
De vrouw in de vrijmetselarij
• donderdag 24 oktober 2013
De Belgische adel van hoog
tot laag. (luik 1: van koning tot
jonkheer) (luik 2: de Russische adel in België)
• donderdag 28 november
2013
Het Vaticaan gewikt en gewogen
• donderdag 19 december
2013
De geheime katholieke ge-
weerlegt hij dan deels die bewering. Er hangen daar in dat
cafeetje wel degelijk bijzonder
interessante kunstwerken en
daardoor kan je natuurlijk zeggen dat het wel een museum
is, maar het is alleszins geen
“gewoon” museum. In Het
Goudblommeke in Papier
hoeft men niet van zaal tot
zaal te lopen. Men zet zich op
zo’n oude stoel aan een oude
tafel, bestelt een lekkere geus
of een glas wijn en men geniet. Men hoeft er zich zelfs
niet verplicht te voelen om
naar de kunst te kijken, maar
dat zou jammer zijn want het
loont de moeite”. Bedankt O.C.
daar hebben wij niets aan toe
te voegen... of misschien nog
dit: Het Goudblommeke in Papier is ook geen gewoon café.
Het is een cultureel en historisch monument.
(red.)
- 77/08 -