acta apostolicae sedis

Transcription

acta apostolicae sedis
An. et vol. XCV
4 Iunii 2003
N. 6
ACTA APOSTOLICAE SEDIS
COMMENTARIUM OFFICIALE
Directio: Palazzo Apostolico – Città del Vaticano – Administratio: Libreria Editrice Vaticana
ACTA IOANNIS PAULI PP. II
LITTERAE DECRETALES
quibus Alfonso de Orozco sanctorum honores decernuntur.
IOANNES PAULUS EPISCOPUS
servus servorum dei
ad perpetuam rei memoriam.
« Qui autem seminat in spiritu, de spiritu metet vitam aeternam » (Gal
6, 8).
Spiritus Sanctus qui in Christi amicorum cordibus residet eosque ad Deo
Ecclesiaeque serviendum per vitae operaeque sanctitatem impellit, illuminavit etiam et direxit beatum Alfonsum de Orozco, qui Iesum contuens,
auctorem et consummatorem fidei (cfr Heb 12, 2) Evangelii lumine mundum
collustravit, Dei Verbum nuntiando, misericordiae opera praestando ac spiritalitatis doctrinaeque catholicae magni momenti scripta edendo.
Fidelis hic S. Augustini discipulus die xvii mensis Octobris anno md
Oropesae Toletanae provinciae diviti e familia religiosaque ortus est, quae
eum Dei semitas tenere docuit. Puer fuit aliquandiu cantor cathedralis
templi Toletani atque artem musicam magno cum emolumento didicit.
Dum adulescens studiorum Universitatem Salmaticensem adibat, S. Thomae a Villanova captus est sermonibus. Animadvertit ideo se a Domino ad
vitam consecratam presbyteratumque vocari atque Ordinem Sancti Augustini ingressus est. In pervigilio Pentecostes anno mdxxii religiosum vestimen-
378
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
tum induit atque die ix mensis Iunii subsequentis anni vota religiosa nuncupavit. Philosophiae theologiaeque expletis curriculis anno mdxxvii sacerdotali
ordine auctus est. Insignis cum esset concionator, praedicationis ei ministerium commiserunt superiores. Definitor quoque fuit provincialis, visitator et
variis in coenobiis Hispanicis prior. Prudenter aequabiliterque talia sustinuit
officia atque sodalibus probos per mores fuit exemplo. Ut evangelicum nuntium inter gentes diffunderet, navem conscendit Mexicum petiturus, sed repentino morbo correptus in Hispaniam remigrare est coactus. Cum prior esset
coenobii Vallisoletani, quae urbs erat tunc princeps regni, concionator regis
nominatus est. Matriti, quo cum ceteris aulicis venerat, sibi humile cubiculum postulavit et se superioribus subdidit, licet immediata iurisdictione suum
propter officium solveretur. Etsi compluribus detinebatur officiis, infirmos,
captivos pauperesque subinde invisebat, quos sollicite paterneque confirmabat et iuvabat. Cum insignis esset humanitatis litterarum, sacrorum bibliorum, patrum reique spiritalis cultor, complura scripta edidit, ut Christi vita
ac normae morales liturgicaeque Ecclesiae latius cognoscerentur. Sensum
momentumque orationis et Marialis devotionis explicavit, annales spiritalitatemque sui Ordinis collustravit, Dei misericordiae magnitudinem extulit.
Grato animo Concilii Oecumenici Tridentini doctrinam recepit. Complura
condidit coenobia Augustinianorum Augustinianarumque contemplativae vitae. Constanter perfectionis semitam tenuit. In omnibus vitae condicionibus
fidem in Christum palam manifestavit virtutesque per sacrae Eucharistiae,
Virginis Mariae devotionem aluit. Cum Domino coniunctionem coluit, Dei
verba meditanda, assiduas precationes curavit, sibi plane conscius « precationem magnos bonorum spiritalium thesauros de Dei manibus impetrare ».
Cunctis rebus in adversis tranquillus mansit, Providentiae fidens. Maiorem
Dei gloriam et Regni Christi amplificationem affectavit. Senex etiam in viis
ambulans universis Redemptionis bonum exhibebat. Cum Iesum diligeret
indigentes homines corporis spiritusque praesidiis iuvabat ipseque regis familiam, nobiles humiliorisque ordinis personas studiose curabat.
Augustiniano in Ordine sapienter acriterque reformationis operam
praestitit. Licet vitae severitatem persequeretur, humaniter benigneque
officium gubernandi gessit. Religiose Ecclesiae leges ac Sancti Patris Augustini tenuit normas. Patienter infirmitates toleravit, parabili cibo potuque usus est, quietem solummodo necessariam adhibuit, sensus per voluntarias castigationes continuit. In paupertate et oboedientia cum viveret,
castitatem insigniter servavit, cum per praedicationem doceret, hoc evangelico consilio servato artius cum Domino coniungi fidelem. Mense Augu-
Acta Ioannis Pauli Pp. II
379
sto anno mdxci vehementi febri est correptus, quem infirmum primarii
homines inviserunt, quorum sibi aestimationem conciliaverat. Matriti
die xix mensis Septembris eiusdem anni e vita excessit, cum usque in
finem Dei amorem testaretur.
Latam propter sanctitatis apud omnes ordines invalescentem famam anno mdcxix Processus Informativus incohatus est. His iure statutis perfectis
rebus, Decessor Noster Leo XIII die xv mensis Ianuarii anno mdccclxxxii
eum in Beatorum numero reposuit. Die xxiv mensis Aprilis anno mmi Nobis
coram decretum de miraculo prodiit. Consentientibus exinde Patribus Cardinalibus Episcopisque, in Consistorio die xxvi mensis Februarii coadunatis,
statuimus ut canonizationis ritus Romae die xix mensis Maii anni mmii celebraretur.
Hodie igitur, una cum ingenti coetu Pastorum et Christifidelium ex multis
populis et regionibus pie sollemnitatem celebrantes Pentecostes, invocato
Spiritus Sancti auxilio, in foro Petriano inter sacra hanc pronuntiavimus
formulam:
« Ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad exaltationem fidei
catholicae et vitae christianae incrementum, auctoritate Domini nostri Iesu
Christi, beatorum Apostolorum Petri et Pauli ac Nostra, matura deliberatione praehabita et divina ope saepius implorata, ac de plurimorum Fratrum
Nostrorum consilio, Beatos Alfonsum de Orozco, Ignatium a Santhià, Humilem a Bisignano, Paulinam a Corde Iesu Agonizanti et Benedictam Cambiagio Frassinello Sanctos esse decernimus et definimus, ac Sanctorum Catalogo
adscribimus, statuentes eos in universa Ecclesia inter Sanctos pia devotione
recoli debere. In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ».
Operositatem doctrinamque insignis huius Christi ministri extollere
placet, qui sua opera luculenter in sodales colendos, in hominum salutem
persequendam contulit. Exoptamus igitur ut huius caelitis testificationibus incitati homines qui nunc sunt ad superna ac caelestia certo gradu
contendant.
Deinde Ipsi Nos libentes venerati sumus novum Sanctum, extollentes
virtutes et merita eius, praesertim sane proponentes hominibus nostrae
aetatis veluti exemplar authenticae vitae evangelicae, genuinae eius humilitatis, promptae oboeditionis et voluntariae paupertatis propter Christum.
Quae autem decrevimus, volumus nunc et in futurum tempus vim habeant, contrariis rebus quibuslibet non obstantibus.
380
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undevicesimo mensis Maii,
anno bismillesimo secundo, Pontificatus Nostri vicesimo quarto.
EGO IOANNES PAULUS
Catholicae Ecclesiae Episcopus
Marcellus Rossetti, Protonot. Apost.
Loco e Plumbi
In Secret. Status tab., n. 517.190
CONSTITUTIONES APOSTOLICAE
I
MUVATTUPUZHENSIS
Nova eparchia in India constituitur Muvattupuzhensis appellanda.
IOANNES PAULUS EPISCOPUS
servus servorum dei
ad perpetuam rei memoriam.
Communitates terrarum in orbe ecclesiales multiplices variasque prae se
ferunt formas condicionesque, quas legitimas Nos tueri volumus, atque contendimus et studemus, ut floridiorem statum per proprium ritum illae adipiscantur. Nunc de Tiruvallensi eparchia cogitamus ac de eiusdem amplo
territorio fideliumque efficaciori cura. Itaque, postquam de hac re Congregationis pro Ecclesiis Orientalibus Praefectus rettulit, iudicavimus opportunum
Acta Ioannis Pauli Pp. II
381
nonnulla loca ab eadem distrahere et novam eparchiam condere. Quapropter
Apostolica Nostra de auctoritate novam eparchiam constituimus ab urbe
« Muvattupuzha » Muvattupuzhensis appellandam, ubi eparchialis sedes locatur, quae regiones in districtis Ernakulam, Thrissur, Palakkad in Statu Keralensi, necnon Coimbatore et Tiruchirappalli positas complectitur, quamque
metropolitanae archieparchiae Trivandrensi suffraganeam facimus. Huius
provisionis exsecutionem absolvent Excellentissimus Episcopus Tiruvallensis
una cum Excellentissimo Episcopo Muvattupuzhensi. Ad haec tandem perficienda consuetudines iuraque congrua serventur et quae a Codice Orientali
praecipiuntur, quibusvis rebus minime officientibus.
Novensilem tandem ad hanc communitatem benignum animum Nostrum
convertentes, exoptamus, ut novum spiritale iter animose ipsa suscipiat,
quae per translaticias consuetudines et fervidam pietatem magnum progressum consequatur et fidelibus salutifera largiter afferat beneficia.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undevicesimo mensis Decembris, anno Domini bismillesimo altero, Pontificatus Nostri quinto et
vicesimo.
e Angelus card. Sodano
e Ignatius Moussa card. Daoud
Secretarius Status
Congr. pro Eccl. Orientalibus Praef.
Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost.
Laurentius Civili, Protonot. Apost.
Loco e Plumbi
In Secret. Status tab., n. 534.864
II
IDDUKKENSIS
Nova constituitur in India eparchia Syrorum-Malabarensium nominata « Idukkensis ».
Maturescens Catholica fides ac pietas et maximis quidem auctibus intra
fines Indiae non sinit tantum verum quodam modo poscit ut singulis inibi
communitatibus efficientius consulatur, novis etiam passim excitandis ecclesiasticis dicionibus. Cum igitur eparchia Kothamangalamensis Syrorum Malabarensium ita tum christifidelium creverit numero tum apostolatus coti-
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
382
diani necessitatibus, haec quae sequuntur pro apostolica Nostra auctoritate
statuimus fierique praecipimus. Ab ipsa commemorata eparchia Kothamangalamensi totam seiungimus regionem loca provinciae civilis dictae Udumbanchola necnon civilium circumscriptionum Thodupuzha et Devicolam complectentem, unde apud urbem Idukki novam condimus eparchiam, in
posterum Idukkensem vocandam quam volumus veluti suffraganeam subdi
archieparchiae metropolitanae Ernakulamensi-Angamaliensi, cunctis additis
ei propriis iuribus et privilegiis, propriis operibus et officiis obligationibus
quae in normis Codicis Canonum Ecclesiarum Orientalium recensentur de
huius generis constitutione. Documentum autem hoc Nostrum sanctum ratumque in omne esse tempus iubemus, contrariis quibuslibet causis rebusve
haudquaquam obsistentibus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die undevicesimo mensis Decembris, anno Domini bis millesimo altero, Pontificatus Nostri vicesimo
quinto.
e Angelus card. Sodano
e Ignatius Moussa card. Daoud
Secretarius Status
Congr. pro Eccl. Orientalibus Praef.
Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost.
Laurentius Civili, Protonot. Apost.
Loco e Plumbi
In Secret. Status tab., n. 534.979
III
SAXANIGRENSIS
In Mexico nova conditur dioecesis Saxanigrensis.
IOANNES PAULUS EPISCOPUS
servus servorum dei
ad perpetuam rei memoriam.
Sollicitus de spirituali bono suorum fidelium, Venerabilis Frater Iosephus Radulfus Vera López, O.P., sacrorum Antistes Saltillensis, audita
Conferentia Episcoporum Mexici, ab hac Apostolica Sede petivit ut, quodam seiuncto territorio a circumscriptione ecclesiastica sua, nova dioecesis
Acta Ioannis Pauli Pp. II
383
conderetur. Nos vero, favente quoque eidem rei Venerabili Fratre Iosepho
Bertello, Archiepiscopo titulo Urbis Salviae et in memorata Natione Nuntio
Apostolico, audito consilio Congregationis pro Episcopis, enixas preces libenter audiendas esse putavimus. Summa igitur Nostra potestate sequentia decernimus: a Saltillensi dioecesi separamus integrum territorium, prout in
praesens civili lege circumscribitur, municipiorum nuncupatorum: Acuña,
Allende, Guerrero, Hidalgo, Jiménez, Juaréz, Morelos, Múzquiz, Nava, Piedras
Negras, Progreso, Sabinas, San Juan de Sabinas, Villa Unión, Zaragoza et
borealem partem (scilicet, a 28 gradu septemtrionalis latitudinis) municipii
Ocampo atque ex ita distractis locis novam constituimus dioecesim Saxanigrensem, quae iisdem limitabitur finibus, quibus praedicta municipia simul
sumpta, prout lege civili exstant, nunc terminantur. Sic conditae Ecclesiae
sedem in urbe « Piedras Negras » ponimus, ibique situm paroeciale templum,
Deo in honorem Martyrum a Christo Rege dicatum, ad gradum et dignitatem
ecclesiae cathedralis evehimus, mandantes ut in eo Capitulum Canonicorum,
ad normam iuris, instituatur. Praeterea dioecesim Saxanigrensem suffraganeam facimus metropolitanae Sedi Monterreyensi eiusque Episcopum metropolitico iuri Archiepiscopi Monterreyensis pro tempore subicimus. Cetera
vero secundum canonicas leges temperentur. Quae praescripsimus perficienda
committimus praedicto Venerabili Fratri Iosepho Bertello, vel, absente eo,
illi, qui curat negotia Sanctae Sedis in eadem Natione, eisdem tribuentes
necessarias et opportunas facultates etiam subdelegandi, ad effectum de
quo agitur, quemlibet virum in ecclesiastica dignitate constitutum, onere
imposito Congregationi pro Episcopis authenticum exemplar actus peractae
exsecutionis, cum primum fas erit, mittendi. Hanc denique Constitutionem
Nostram nunc et in posterum ratam esse volumus, contrariis quibuslibet
rebus non obstantibus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die octavo mensis Ianuarii, anno
Domini bis millesimo tertio, Pontificatus Nostri vicesimo quinto.
e Angelus card. Sodano
e Ioannes B. card. Re
Secretarius Status
Congr. pro Episcopis Praef.
Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost.
Franciscus Bruno, Protonot. Apost.
Loco e Plumbi
In Secret. Status tab., n. 534.755
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
384
IV
SAMARINDAËNSIS
In Indonesia constituitur nova Provincia ecclesiastica Samarindaënsis, cuius
metropolitana Ecclesia erit sedes eiusdem nominis.
IOANNES PAULUS EPISCOPUS
servus servorum dei
ad perpetuam rei memoriam.
Cum Ecclesia catholica in Indonesia, in territorio Provinciae ecclesiasticae
Pontianakensis, haud parva incrementa passim suscepisset, ut ipsis Episcopis, sacerdotibus, religiosis viris atque mulieribus et Christifidelibus ibidem
operose adlaborantibus meritae tribueretur testimonium laudis eorumque
animi incitentur ad novos maioresque in dies exantlandos labores necnon
ut ipsa Ecclesia firmius constabiliretur, Congregatio pro Gentium Evangelizatione, re mature perpensa acceptisque pariter eorum, quorum interest,
faventibus votis, censuit nuper novam Provinciam ecclesiasticam iisdem in
locis esse condendam. Nos vero de totius Dominici gregis bono solliciti, talem
sententiam ratam habentes, summa Apostolica potestate sequentia decernimus. A metropolitana sede Pontianakensi seiungimus dioeceses Tanjungselorensem, Bangiarmasinam, Palangkaraiensem et Samarindaënsem, ex iisque
constituimus novam Provinciam ecclesiasticam Samarindaënsem atque dioecesim eiusdem nominis ad gradum archidioecesis metropolitanae evehimus
cuique assignamus uti suffraganeas memoratas dioeceses Tanjungselorensem,
Bangiarmasinam, Palangkaraiensem, Samarindaënsem Praesulem Florentinum Sului Hajang Hau, nominamus Archiepiscopum Metropolitam Samarindaënsem. Omnia committimus perficienda Venerabili Fratri Laurentio Fratini, Archiepiscopo titulo Botrianensi et Apostolico Nuntio in Indonesia,
onere imposito sincerum exemplar actus effectae exsecutionis mittendi memoratae Congregationi. Hanc denique Constitutionem nunc et in posterum
ratam esse volumus, contrariis quibuslibet rebus non obstantibus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, die decimo quarto mensis Ianuarii, anno Domini bis millesimo tertio, Pontificatus Nostri vicesimo quinto.
e Angelus card. Sodano
Crescentius card. Sepe
Secretarius Status
Congr. pro Gentium Evang. Praef.
Leonardus Erriquenz, Protonot. Apost.
Laurentius Civili, Protonot. Apost.
Loco e Plumbi
In Secret. Status tab., n. 534.926
Acta Ioannis Pauli Pp. II
385
LITTERAE APOSTOLICAE
I
Venerabili Dei Servo Theodoro Romża Beatorum honores decernuntur.
IOANNES PAULUS PP. II
Ad perpetuam rei memoriam. — « Donum autem Dei vita aeterna in
Christo Iesu Domino nostro » (Rom 6, 23).
Venerabilis Dei Servus Theodorus Romża, Eparchiae Munkacsiensis ritus
Byzantini pastor, res affectusque terrestres omnino posthabuit atque animum
suum in perpetuam beatitudinem tantum direxit, quam Iesus suis fidelibus
servis est pollicitus. Cum ipse sibi plane conscius esset, quemadmodum in
epistula quadam significavit, pro Christo mori idem esse ac in aeternum
vivere, suum pastorale officium absolvere perrexit, licet Sovietici eum persequerentur, atque per sanguinis effusionem suum in Deum Ecclesiamque
testatus est amorem.
Dei Servus die xiv mensis Aprilis anno mcmxi in oppido Nagybocsko, quod in
orientali plaga Transcarpatiae (Ruteniae) locatur, atque nunc ad Ucrainum
agrum pertinet, ortus est. Humilis fuit eius familia et religiosa. Suam sequens
vocationem, Romam petiit atque disciplinis theologicis apud studiorum Universitatem Gregorianam operam dare coepit, transmigrans deinde ad collegium
Russicum. Die xxv mensis Decembris anno mcmxxxvi ordinationem presbyteralem recepit, sed ante quam studia absolveret, patriam repetere debuit ut
militiae nomen daret. Ipsius curationi duae commissae sunt montanae paroeciae, quae in districtu Huszt reperiebantur. Dei Servus perstudiose suum explevit ministerium, ut summam apud fideles mereretur aestimationem. Cum
apud Seminarium Ungvár philosophiam doceret, in alumnos caritatem et iustitiam exercuit, praestantis vitae patefaciens mores. Aestate anno mcmxliv
Episcopus electus est titulo Appianus et Auxiliaris Administratoris Apostolici
Munkacsiensis. Die xxiv mensis Septembris anno mcmxliv episcopalem consecrationem recepit atque duobus post annis Eparchiae factus est Administrator
Apostolicus. Cum rerum potiti sunt communistae, etsi vexatus et minis affectus, in eorum partes haudquaquam transiit, sed unitatis et erga Romanum
Pontificem oboedientiae servavit vinculum. Fidem palam testatus est, quam
precatio, Dei Verbi lectio et meditatio, filialis in Virginem Mariam devotio
alebant. Divino auxilio usque nisus, tum quoque cum condicio magis magi-
386
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
sque difficilis fiebat, suum ministerium explere absque metu perrexit: paroecias invisebat, sacris ritibus praesidebat Dei Verbum proclamando, Sacramenta ministrabat. Aperte declaravit se ad moriendum esse paratum potius
quam a Christo Ecclesiaque deficeret. Die xxvi mensis Octobris anno
mcmxlvii parvum pagum Lochovo adiit, ut paroeciale templum modo restitutum consecraret. Rediens interceptus est a Sovieticis et male est mulcatus.
In valetudinarium Munkacsiense receptus, Dei Servus, mentis potestate
recuperata, corollam precatoriam postulavit ut orare posset atque veniae
verba in persecutores dixit. Paulo post, die i mensis Novembris, propter
plagas receptas vel, ad nonnullorum opinionem, propter venenum e vita
discessit.
Martyrii increbrescente fama, anno mcmxcv Munkacsiensis Episcopus beatificationis seu declarationis martyrii Causam incohavit. His rite a iure statutis peractis rebus, Nobis coram super martyrio Decretum die xxiv mensis
Aprilis anno mmi prodiit. Statuimus exinde ut beatificationis ritus Leopoli
Ucrainorum die xxvii mensis Iunii eiusdem anni, Nostri pastoralis itineris
tempore, celebraretur.
Hodie igitur inter sacra hanc ediximus formulam:
Plb̆cyææxb ghjfyyz yfib œhfnd,
Kæœjvbhf Rfhlbyfkf Uepfhf,
Dthjdyjuj Fhbtgbcrjgf Kmddcmrjuj lkz erhfºywd,
Rbh $dfyf Ctvtlz, Tgbcrjgf Verfxdcmrjuj
dpfynb̆cmrjuj jœhzle,
Rbh Cjahjyf Cntafyf Velhjuj,
Ðgbcrjgf $dfyj-Ahfyrdcrjuj (Cnfyckfddcmrjuj)
lkz erhfºywd, Rbh Vbfºkf Rjkneyf,
Ðgbcrjgf Cjrfkmcmrjuj lkz erhfºywd,
œfufnmj yib œhfnd e tgbcrjgcnd
nf œfufnmj dhyb, gckz dbckefyyz levrb
Rjyuhtufwº e cghfdf cdznb,
yfijæ fgjcnjkmcmrjæ dkfljæ vb ljpdjkztvj,
ojœ dlntgth yflfk dctxtcyb Ckeu Œjqb:
Vbrjkfz Xfhytwmrjuj
ldflwznm xjnbhmj cgdvextybrd,
Ntjljhf Hjvqe,
Jvtkzyf Rjdxf B̆jcfafne Ujhlfitdcmre,
dtkbxfnb œkfqtyybvb ojœ ºy ghfpybrb
cdznredfkbcz rjqyjuj hjre
e vcwz pulyj p xbyjv, dbpyfxtybvb ecnfdjv,
Acta Ioannis Pauli Pp. II
387
f cfvt: Vbrjkfz Xfhytwmrjuj
ldflwznb xjnbhmj cgdvextybrd
ldflwznm cmjvjuj xthdyz;
Ntjljhf Hjvqb gthijuj kbcnjgflf;
Jvtkzyf Rjdxf ldflwznm cmjvjuj xthdyz
B̆jcfafnb Ujhlfitdcmrjº ldflwznjuj kbcnjgflf.
D v’z Jnwz Cbyf Cdznjuj Lef.
Fvym. Fvym. Fvbm.
Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma
esse volumus, contrariis rebus minime obstantibus.
Datum Leopoli, sub anulo Piscatoris, die xxvii mensis Iunii, anno Domini
mmi, Pontificatus Nostri tertio et vicesimo.
De mandato Summi Pontificis
e Angelus card. Sodano
Secretarius Status
Loco e Sigilli
In Secret. Status tab., n. 497.601
II
Venerabili Dei Servae Mariae a Transitu a Iesu Sacramentato Beatorum honores
decernuntur.
IOANNES PAULUS PP. II
Ad perpetuam rei memoriam. — « Si quis mihi ministraverit, honorificabit
eum Pater » (Io 12, 26).
Haec verba, a Divino pronuntiata Magistro, penitus in animo Venerabilis
Dei Servae Mariae a Transitu a Iesu Sacramentato (in saec.: Mariae a Transitu Cabanillas) resonaverunt quae, studiose sancti Francisci spiritalem rationem in cotidiana vita sequens, Iesu Christo servire voluit.
Praeclara haec spiritalis sancti Francisci Asisinatis filia in Argentinae loco
vulgo dicto « Carlos Paz », prope Cordubam, die xv mensis Augusti anno
mdcccxxi e fecunda et omnino christiana familia est orta. Adhuc iuvenis
assidua fuit in precibus, in austeris vitae moribus, atque artam cum Christo
Eucharistico coniunctionem nutrivit. Alacrem exercuit navitatem in commu-
388
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
nitate paroeciali, potissimum in catechesi tradenda et in navanda opera pro
spiritali pauperum progressione. Anno mdccclviii se ascripsit in Ordinem
Franciscanum Saecularem. Animo in afflictorum ipsius Christi dolentis vultum percipiebat atque alacriter morbo cholerae aegrotantibus aderat. Consilio capto cum moderatore spirituali, consecratam vitam amplecti decrevit.
Monasterium ingressa est Carmelitarum in urbe Bonaërensi, sed deinde communitatem Sororum Visitationis in Monte Visivo se rettulit. Adversam ob
valetudinem in urbem natalem reversa est. Attamen, plurimis superatis difficultatibus, die viii mensis Decembris anno mdccclxxviii, ut Deus glorificaretur in opera pro spiritali pauperum bono atque in christiana iuvenum
educatione, novam condidit religiosam familiam, Sorores scilicet Missionarias
Franciscanas de Argentina. Serva Dei peculiares virtutes demonstravit atque in vitae variis angustiis versans, Infantem Iesum, Eucharistiam atque
Virginem Sanctissimam studiose coluit. Munus moderatricis prudenter exercuit suis filiabus spiritalibus cotidianae vitae exemplum praebens. Ecclesiam
Christi vehementer amavit singularique eminuit oboedientia erga ecclesiasticas auctoritates. Die ii mensis Februarii anno mdccclxxx vota nuncupavit.
Institutum a Serva Dei conditum celeriter auxit atque, sub patrocinio Fratrum Minorum susceptum, novum accepit spiritalem moderatorem, patrem
Cyriacum Porreca. Ille precarias videns valetudinis condiciones Mariae a
Transitu a Iesu Sacramentato, munus moderatricis generalis ipsi abrogavit.
Etiam hoc in rerum contextu Serva Dei omnes difficultates pro Christi amore
libenti animo pertulit ad praemium aeternum cotidie diligenter aspirans.
Cordubae, die xxv mensis Augusti anno mdccclxxxv, pie in Domino obdormivit haec sororibus suis dicens: « Nunc nihil possum, sed de caelo multa pro
vobis faciam bona ». Sanctimoniae fama crebrescente post obitum Mariae a
Transitu a Iesu Sacramentato, anno mcmlxix Processus Informativus est
initiatus et anno mcmlxxiv feliciter conclusus. Expletis diligenter legibus,
Nobis adstantibus die xxviii mensis Iunii anno mcmxcix Servam hanc Dei
virtutes theologales et cardinales atque adnexas heroum in modum factitavisse est pronuntiatum. Die vii mensis Iulii anno mmi prodiit super miraculo
decretum quod eiusdem Venerabilis Servae intercessioni adsignatum erat.
Decrevimus igitur ut beatificationis ritus Romae perageretur die xiv mensis
Aprilis anno mmii.
Hodie igitur in Petriano foro inter Missarum sollemnia hanc protulimus
formulam:
« Nos, vota Fratrum Nostrorum Michaelis Cardinalis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Iulii Sanguineti, Episcopi Brixiensis, Petri Cardinalis
Acta Ioannis Pauli Pp. II
389
Rubiano Sáenz, Archiepiscopi Bogotensis, Caroli Iosephi Ñáñez, Archiepiscopi Cordubensis in Argentina, Marcelli Angeli Melani, Episcopi Neuqueniani et Administratoris Apostolici Viedmensis, et Romani Arrieta Villalobos, Archiepiscopi Sancti Iosephi in Costarica, nec non plurimorum
aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes,
de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles Servi Dei Caietanus Errico, Ludovicus Pavoni, Aloisius Variara, Maria a Transitu a Iesu Sacramentato,
Artemides Zatti et Maria Romero Meneses Beatorum nomine in posterum
appellentur, eorumque festum: Caietani Errico die vicesima nona Octobris, Ludovici Pavoni die vicesima octava Maii, Aloisii Variara die decima
quinta Ianuarii, Mariae a Transitu a Iesu Sacramentato die vicesima quinta Augusti, Artemidis Zatti die decima quinta Martii, et Mariae Romero
Meneses die septima Iulii in locis et modis iure statutis quotannis celebrari
possit.
In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti ».
Quae autem his Litteris decrevimus, nunc et in posterum rata et firma
esse volumus, contrariis quibuslibet rebus minime obstantibus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xiv
mensis Aprilis, anno mmii, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo.
De mandato Summi Pontificis
e Angelus card. Sodano
Secretarius Status
Loco e Sigilli
In Secret. Status tab., n. 512.618
III
Venerabili Dei Servo Ludovico Pavoni Beatorum honores decernuntur.
IOANNES PAULUS PP. II
Ad perpetuam rei memoriam. — « Omnibus omnia factus sum » (1 Cor 9,
22). Quod vitae propositum Paulus Apostolus usque tenuit, ad id Venerabilis Dei Servus Ludovicus Pavoni se continenter contulit, quod ad Dei
amorem manifestandum per humilem studiosumque pauperiorum fratrum,
390
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
sibi a Providentia concreditorum, famulatum re illum compulit. Hi fuerunt
iuvenes derelicti Brixiensis urbis, in qua ipse die xi mensis Septembris anno
mdcclxxxiv natus est. Presbyterali ordine anno mdcccvii auctus, ab Episcopo suo Gabrio M. Nava suffultus, quem Secretarium itemque Canonicum
Cathedralis templi nominavit, Oratorium « pro pauperculis », scilicet « pro
adulescentibus illis pannosis ac laceris » condidit, qui aliis institutis illius
urbis deserebantur.
Cum complurium adulescentium, qui ab omnibus deserti in locis quoad
mores attinebat periculosis operari cogebantur atque christiana principia in
Oratorio percepta amittebant, videret condicionem, illis domicilium, familiam, opus obtulit, Institutum condens anno mdcccxxi S. Barnabae. « Collegium Artium » voluit, in quo adulescentium tutela cum educationis proposito
coniungebatur, quod personae centralitatem amoremque, veluti praesumptionis methodi, ut aiunt, cardines, prae se ferebat. Ipse quoque animadvertit,
ut in posterum illis convenienter prospiceretur, oportere ut artem quandam
adipiscerentur, qua nulli obnoxii essent et societati utiles; idcirco in S. Barnabae collegio octo officinas, inter quas principem obtinuit locum typographeum,
quod primum habitum est artis graphicae institutum. Surdos mutosque
quoque recepit, quos perdilexit. Colonia agris colendis in oppido Saiano,
prope Brixiam, adulescentibus agricolis destinavit. Ut sua opera sustentaret
anno mdcccxlvii Congregationem Filiorum Mariae Immaculatae, cuius sodales — presbyteri religiosique — ad unam missionem pertinerent ipsique « vitam omnino communem » exigerent. In praesentia sui Conditoris charisma
variis in Nationibus persequitur Congregatio, rem pastoralem educationisque
agendo, scripta edendo. Ut suos adulescentes a pyrobolis vastationibusque
tempore « Decem Dierum » Brixiensium servaret, Ludovicus Pavoni cum illis
Saianum petivit atque sibi peripneumoniam contraxit. De hoc mundo mensis
Aprilis die i anno mdcccxlix eximiae caritatis exemplar demigravit. Per donum sui « perlibenter » factum, tener fuit parvulis postremique ordinis hominibus pater. Omnino divinae Providentiae fidens, aptissima ipse repperit
instrumenta ut convenienter adulescentibus subveniretur. Illud « ora et labora » propositum officium fuit eiusdem asseclis commissum, qui vocabuntur « fratres operarii ». Omnia sua consilia Ecclesiae Pastorum iudicio demandavit. Oboedientia cum humilitate simplicitateque coniuncta
« praecipua virtus » eius religiosae familiae fuit. Virginem Mariam filii pietate dilexit atque Immaculatam « caelestem inspiratricem ac tutricem » putavit Congregationis.
Acta Ioannis Pauli Pp. II
391
Beatificationis Canonizationisque causam anno mcmviii Brixiae incohata
est. Die v mensis Iunii anno mcmxlvii Pius XII decretum de virtutibus heroum in modum exercitis foras emisit in quo Ludovicus Pavoni, appellatus
est « alter Philippus Nerius » vel « praecursor » S. Ioanni Bosco vel S. Iosephi
Benedicti Cottolengo « perfectus aemulator ». Die xx mensis Decembris anno
mmi Nobis coram decretum de mira sanatione Mariae Stevani, Venerabili Dei
Servo adscripta, prodiit. Statuimus ut Beatificationis ritus Romae die xiv
mensis Aprilis anno mmii celebraretur.
Hodie igitur inter sacra hanc ediximus formulam: « Nos, vota Fratrum
Nostrorum Michaelis Giordano, Archiepiscopi Neapolitani, Iulii Sanguineti,
Episcopi Brixiensis, Petri Cardinalis Rubiano Saenz, Archiepiscopi Bogotensis, Caroli Iosephi Ñáñez, Archiepiscopi Cordubensis in Argentina, Marcelli Angeli Melani, Episcopi Neuqueniani et Administratoris Apostolici
Viedmensis, et Romani Arrieta Villalobos, Archiepiscopi Sancti Iosephi in
Costarica, necnon plurimorum aliorum Fratrum in episcopatu multorumque christifidelium explentes, de Congregationis de Causis Sanctorum consulto, Auctoritate Nostra Apostolica facultatem facimus ut Venerabiles
Servi Dei Caietanus Errico, Ludovicus Pavoni, Aloisius Variara, Maria a
Transitu a Iesu Sacramentato, Artemides Zatti et Maria Romero Meneses
Beatorum nomine in posterum appellentur, eorumque festum: Caietani Errico die vicesima nona Octobris, Ludovici Pavoni die vicesima octava Maii,
Aloisii Variara die decima quinta Ianuarii, Mariae a Transitu a Iesu Sacramentato die vicesima quinta Augusti, Artemidis Zatti die decima quinta
Martii, et Mariae Romero Meneses die septima Iulii in locis et modis iure
statutis quotannis celebrari possit. In nomine Patris et Filii et Spiritus
Sancti ».
Quod autem decrevimus volumus et nunc et in posterum vim habere,
contrariis minime officientibus rebus quibuslibet.
Datum Romae apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die xiv mensis Aprilis anno Domini mmii, Pontificatus Nostri quarto et vicesimo.
De mandato Summi Pontificis
e Angelus card. Sodano
Loco e Sigilli
In Secret. Status tab., n. 514.091
Secretarius Status
392
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
IV
Sanctuarium Cracoviae Deo dicatum in honorem Divinae Misericordiae ad
gradum Basilicae Minoris evehitur.
IOANNES PAULUS PP. II
Ad perpetuam rei memoriam. — Cum postremum iter Nostrum apostolicum fecimus in dilectam Poloniae nationem, Cracoviensi in urbe spiritali cum
gaudio gratiarumque actione die xvii mensis Augusti anno mmii Sanctuarium
Deo consecravimus in honorem Divinae Misericordiae aedificatum, loco scilicet commorationis sanctae Faustinae Kowalska. Instante deinde Venerabili
Fratre Nostro Francisco S.R.E. Cardinale Macharski, Archiepiscopo Cracoviensi, de propagatione cultus Divinae Misericordiae omnino sollicito, Apostolicae potestatis Nostrae plenitudine, de Congregationis de Cultu Divino et
Disciplina Sacramentorum consulto, statuimus ut Sanctuarium Deo dicatum
in honorem Divinae Misericordiae Cracoviensi in urbe ad titulum ac dignitatem Basilicae Minoris evehatur, omnibus adiectis iuribus et privilegiis, quae
templis hoc nomine insignibus rite competunt, secundum Decretum « De titulo Basilicae Minoris » die ix mensis Novembris anno mcmlxxxix datum.
Exoptamus ut hoc Nostrum Decretum in divulgationem proficiat cultus Divinae Misericordiae tum in archidioecesi Cracoviensi tum in toto orbe terrarum atque in spiritalem cunctorum fidelium progressionem.
Contrariis quibusvis non obstantibus.
Datum Romae, apud Sanctum Petrum, sub anulo Piscatoris, die vi mensis
Martii, anno mmiii, Pontificatus Nostri vicesimo quinto.
IOANNES PAULUS PP. II
Loco e Sigilli
In Secret. Status tab., n. 536.783
Acta Ioannis Pauli Pp. II
393
ALLOCUTIONES
I
Ad Romanae Rotae iudices.*
1. La solenne inaugurazione dell’Anno Giudiziario del Tribunale della
Rota Romana mi offre l’opportunità di rinnovare l’espressione del mio apprezzamento e della mia gratitudine per il vostro lavoro, carissimi Prelati
Uditori, Promotori di Giustizia, Difensori del Vincolo, Officiali e Avvocati.
Ringrazio cordialmente Mons. Decano per i sentimenti manifestati a nome di
tutti e per le riflessioni sviluppate sulla natura e sui fini del vostro lavoro.
L’attività del vostro Tribunale da sempre è stata altamente apprezzata
dai miei venerati Predecessori, che non hanno mancato di sottolineare che
amministrare la giustizia presso la Rota Romana costituisce una diretta
partecipazione ad un aspetto importante delle funzioni del Pastore della
Chiesa universale.
Da ciò il particolare valore nell’ambito ecclesiale delle vostre decisioni, che
costituiscono, come da me affermato nella Pastor bonus, un punto di riferimento sicuro e concreto per l’amministrazione della giustizia nella Chiesa.1
2. Attesa la marcata prevalenza delle cause di nullità di matrimonio
deferite alla Rota, Mons. Decano ha sottolineato la profonda crisi che attualmente investe il matrimonio e la famiglia. Un dato rilevante che emerge dallo
studio delle cause è l’offuscamento tra i contraenti di ciò che comporta, nella
celebrazione del matrimonio cristiano, la sacramentalità del medesimo, oggi
assai frequentemente disattesa nel suo intimo significato, nel suo intrinseco
valore soprannaturale e nei suoi positivi effetti sulla vita coniugale.
Dopo essermi soffermato in anni precedenti sulla dimensione naturale del
matrimonio, vorrei oggi richiamare la vostra attenzione sul peculiare rapporto che il matrimonio dei battezzati ha con il mistero di Dio, un rapporto che,
nell’Alleanza Nuova e definitiva in Cristo, assume la dignità di sacramento.
Dimensione naturale e rapporto con Dio non sono due aspetti giustapposti: anzi, essi sono cosı̀ intimamente intrecciati come lo sono la verità sull’uomo e la verità su Dio. Questo tema mi sta particolarmente a cuore: torno su di
esso in questo contesto, anche perché la prospettiva della comunione dell’uo* Die 30 Ianuarii 2003.
1
Cfr art. 126.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
394
mo con Dio è quanto mai utile, anzi necessaria, per l’attività stessa dei
giudici, degli avvocati e di tutti gli operatori del diritto nella Chiesa.
3. Il nesso tra la secolarizzazione e la crisi del matrimonio e della famiglia
è fin troppo evidente. La crisi sul senso di Dio e sul senso del bene e del male
morale è arrivata ad oscurare la conoscenza dei capisaldi dello stesso matrimonio e della famiglia che in esso si fonda. Per un ricupero effettivo della
verità in questo campo, occorre riscoprire la dimensione trascendente che è
intrinseca alla verità piena sul matrimonio e sulla famiglia, superando ogni
dicotomia tendente a separare gli aspetti profani da quelli religiosi, quasi che
esistessero due matrimoni: uno profano ed un altro sacro.
« Dio creò l’uomo a sua immagine; a immagine di Dio lo creò; maschio e
femmina li creò ».2 L’immagine di Dio si trova anche nella dualità uomodonna e nella loro comunione interpersonale. Perciò, la trascendenza è insita
nell’essere stesso del matrimonio, già dal principio, perché lo è nella stessa
distinzione naturale tra l’uomo e la donna nell’ordine della creazione. Nell’essere « una sola carne »,3 l’uomo e la donna, sia nel loro aiuto reciproco che
nella loro fecondità, partecipano a qualcosa di sacro e di religioso, come ben
mise in risalto, richiamandosi alla coscienza dei popoli antichi sulle nozze,
l’Enciclica Arcanum divinae sapientiae del mio predecessore Leone XIII.4 Al
riguardo, egli osservava che il matrimonio « fin da principio è stato quasi una
figura (adumbratio) dell’incarnazione del Verbo di Dio ».5 Nello stato di innocenza originaria Adamo ed Eva avevano già il dono soprannaturale della
grazia. In questo modo, prima che l’incarnazione del Verbo avvenisse storicamente, la sua efficacia di santità già si riversava sull’umanità.
4. Purtroppo, per effetto del peccato originale, ciò che è naturale nel
rapporto tra l’uomo e la donna rischia di essere vissuto in modo non conforme
al piano e alla volontà di Dio e l’allontanamento da Dio implica di per sé una
proporzionale disumanizzazione di tutte le relazioni familiari. Ma nella « pienezza dei tempi », Gesù stesso ha restaurato il disegno primordiale sul matrimonio 6 e cosı̀, nello stato di natura redenta, l’unione tra l’uomo e la donna
non solo può riacquistare la santità originaria, liberandosi dal peccato, ma
viene realmente inserita nello stesso mistero dell’alleanza di Cristo con la
Chiesa.
2
3
4
5
6
Gn 1, 27.
Ibid. 2, 24.
10 febbraio 1880, in Leonis XIII P.M. Acta, vol. II, p. 22.
Ibid.
Cfr Mt 19, 1-12.
Acta Ioannis Pauli Pp. II
395
La Lettera di san Paolo agli Efesini collega direttamente il racconto della
Genesi con quel mistero: « Per questo l’uomo lascerà suo padre e sua madre e
si unirà alla sua donna e i due formeranno una carne sola.7 Questo mistero è
grande; lo dico in riferimento a Cristo e alla Chiesa! ».8 L’intrinseco nesso tra il
matrimonio, istituito al principio, e l’unione del Verbo incarnato con la Chiesa si mostra in tutta la sua efficacia salvifica mediante il concetto di sacramento. Il Concilio Vaticano II esprime questa verità di fede dal punto di vista
delle stesse persone sposate: « I coniugi cristiani, in virtù del sacramento del
matrimonio, col quale essi sono il segno del mistero di unità e di fecondo
amore che intercorre fra Cristo e la Chiesa, e vi partecipano,9 si aiutano a
vicenda per raggiungere la santità nella vita coniugale, nell’accettazione e
nell’educazione della prole, e hanno cosı̀, nel loro stato di vita e nel loro
ordine, il proprio dono in mezzo al Popolo di Dio ».10 L’intreccio tra ordine
naturale ed ordine soprannaturale viene subito dopo presentato dal Concilio
anche in riferimento alla famiglia, inseparabile dal matrimonio e vista come
« chiesa domestica ».11
5. La vita e la riflessione cristiana trovano in questa verità una fonte
inesauribile di luce. In effetti, la sacramentalità del matrimonio costituisce
una via feconda per penetrare nel mistero dei rapporti tra la natura umana e
la grazia. Nel fatto che lo stesso matrimonio del principio sia diventato nella
Nuova Legge segno e strumento della grazia di Cristo, si evidenzia la trascendenza costitutiva di tutto ciò che appartiene all’essere della persona
umana, ed in particolare alla sua relazionalità naturale secondo la distinzione
e la complementarità tra l’uomo e la donna. L’umano e il divino s’intrecciano
in modo mirabile.
L’odierna mentalità, altamente secolarizzata, tende ad affermare i valori
umani dell’istituto familiare staccandoli dai valori religiosi e proclamandoli
del tutto autonomi da Dio. Suggestionata com’è dai modelli di vita troppo
spesso proposti dai mass-media, si domanda: « Perché si deve essere sempre
fedeli all’altro coniuge? » e questa domanda si trasforma in dubbio esistenziale
nelle situazioni critiche. Le difficoltà coniugali possono essere di varia indole,
ma tutte sfociano alla fine in un problema di amore. Perciò, il precedente
interrogativo si può riformulare cosı̀: perché bisogna sempre amare l’altro,
7
8
9
10
11
Gn 2, 24.
Ef 5, 31-32.
Cfr ibid. 5, 32.
Cost. dogm. Lumen gentium, 11.
Cfr ibid.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
396
anche quando tanti motivi, apparentemente giustificativi, indurrebbero a
lasciarlo?
Si possono dare molte risposte, tra cui hanno senz’altro molta forza il bene
dei figli e il bene dell’intera società, ma la risposta più radicale passa anzitutto attraverso il riconoscimento dell’oggettività dell’essere coniugi, visto
come dono reciproco, reso possibile ed avallato da Dio stesso. Perciò la ragione ultima del dovere di amore fedele non è altra che quella che è alla base
dell’Alleanza divina con l’uomo: Dio è fedele! Per rendere possibile la fedeltà
di cuore al proprio coniuge, anche nei casi più duri, è quindi a Dio che bisogna
ricorrere, nella certezza di riceverne l’aiuto. La via della mutua fedeltà passa,
peraltro, attraverso l’apertura a quella carità di Cristo, che « tutto copre,
tutto crede, tutto spera, tutto sopporta ».12 In ogni matrimonio si rende presente il mistero della redenzione, operata mediante una reale partecipazione
alla Croce del Salvatore, secondo quel paradosso cristiano che lega la felicità
all’assunzione del dolore in spirito di fede.
6. Da questi principi si possono trarre molteplici conseguenze pratiche,
d’indole pastorale, morale e giuridica. Mi limito ad enunciarne alcune, connesse in modo speciale con la vostra attività giudiziaria.
Anzitutto, non potete mai dimenticare di avere nelle vostre mani quel
mistero grande di cui parla san Paolo,13 sia quando si tratta di un sacramento
in senso stretto, sia quando quel matrimonio porta in sé l’indole sacra del
principio, essendo chiamato a diventare sacramento mediante il Battesimo
dei due sposi. La considerazione della sacramentalità mette in risalto la trascendenza della vostra funzione, il nesso che l’unisce operativamente con
l’economia salvifica. Il senso religioso deve pertanto permeare tutto il vostro
lavoro. Dagli studi scientifici su questa materia fino all’attività quotidiana
nell’amministrazione della giustizia, non c’è spazio nella Chiesa per una visione meramente immanente e profana del matrimonio, semplicemente perché tale visione non è teologicamente e giuridicamente vera.
7. In questa prospettiva occorre, ad esempio, prendere molto sul serio
l’obbligo formalmente imposto al giudice dal can. 1676 di favorire e cercare
attivamente la possibile convalidazione del matrimonio e la riconciliazione.
Naturalmente lo stesso atteggiamento di sostegno al matrimonio ed alla
famiglia deve regnare prima del ricorso ai tribunali: nell’assistenza pastorale
le coscienze vanno pazientemente illuminate con la verità sul dovere trascen12
13
1 Cor 13, 7.
Cfr Ef 5, 32.
Acta Ioannis Pauli Pp. II
397
dente della fedeltà, presentata in modo favorevole ed attraente. Nell’opera
per un positivo superamento dei conflitti coniugali, e nell’aiuto ai fedeli in
situazione matrimoniale irregolare, occorre creare una sinergia che coinvolga
tutti nella Chiesa: i Pastori d’anime, i giuristi, gli esperti nelle scienze psicologiche e psichiatriche, gli altri fedeli, in modo particolare quelli sposati e con
esperienza di vita. Tutti devono tener presente che hanno a che fare con una
realtà sacra e con una questione che tocca la salvezza delle anime!
8. L’importanza della sacramentalità del matrimonio, e la necessità della
fede per conoscere e vivere pienamente tale dimensione, potrebbe anche dar
luogo ad alcuni equivoci, sia in sede di ammissione alle nozze che di giudizio
sulla loro validità. La Chiesa non rifiuta la celebrazione delle nozze a chi è
bene dispositus, anche se imperfettamente preparato dal punto di vista soprannaturale, purché abbia la retta intenzione di sposarsi secondo la realtà
naturale della coniugalità. Non si può infatti configurare, accanto al matrimonio naturale, un altro modello di matrimonio cristiano con specifici requisiti soprannaturali.
Questa verità non deve essere dimenticata al momento di delimitare l’esclusione della sacramentalità 14 e l’errore determinante circa la dignità sacramentale 15 come eventuali capi di nullità. Per le due figure è decisivo tener
presente che un atteggiamento dei nubendi che non tenga conto della dimensione soprannaturale nel matrimonio, può renderlo nullo solo se ne intacca la
validità sul piano naturale nel quale è posto lo stesso segno sacramentale. La
Chiesa cattolica ha sempre riconosciuto i matrimoni tra i non battezzati, che
diventano sacramento cristiano mediante il Battesimo dei coniugi, e non ha
dubbi sulla validità del matrimonio di un cattolico con una persona non
battezzata se si celebra con la dovuta dispensa.
9. Al termine di questo incontro, il mio pensiero si volge agli sposi ed alle
famiglie, per invocare su di loro la protezione della Madonna. Anche in questa
occasione mi è caro riproporre l’esortazione che ho rivolto loro nella Lettera
apostolica Rosarium Virginis Mariae: « La famiglia che prega unita, resta
unita. Il Santo Rosario, per antica tradizione, si presta particolarmente ad
essere preghiera in cui la famiglia si ritrova ».16
A tutti voi, cari Prelati Uditori, Officiali ed Avvocati della Rota Romana,
imparto con affetto la mia Benedizione!
14
15
16
Cfr can. 1101 § 2.
Cfr can. 1099.
N. 41.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
398
II
Ad quosdam Brasiliae episcopos.*
Venerados Irmãos no episcopado
1. Sede bem-vindos à Casa do Sucessor de Pedro, nesta vossa Visita ad
Limina Apostolorum, testemunho visı́vel da colegialidade episcopal da Igreja. Saúdo fraternalmente cada um de vós e Dom Jayme Henrique Chemello,
Presidente da Conferência nacional dos Bispos do Brasil. Desejo agradecer de
coração as palavras do Senhor Cardeal, Dom José Freire Falcão, Arcebispo de
Brası́lia, por querer transmitir os bons sentimentos que vos animam e os
desafios pastorais dos Regionais Centro-Oeste e Norte 2.
Ao observar num relance o mapa dos vossos Estados, desde Goiás até
atingir as fronteiras internacionais do norte brasileiro, passando por Tocantins, Pará e Amapá, posso imaginar as dificuldades que tendes para exercer
vossa missão de pastores daquelas imensas regiões. Ser bispo nunca foi fácil,
pois hoje supõe obrigações, compromissos e dificuldades que, por todo o lado,
e em circunstâncias tantas vezes imprevistas, constituem obstáculos enormes,
complexos e, às vezes, humanamente insuperáveis. Mas é Deus quem vos
chama a servir, com sentido de responsabilidade, o povo que vos foi confiado,
e nunca cessará de sustentar e acompanhar a quantos escolheu, na certeza de
que os fiéis, « reconhecendo este ministério, glorificarão a Deus pela vossa
obediência na profissão do Evangelho de Cristo e pela sinceridade de vossa
comunhão com eles e com todos ».1
2. Sem negar as diversidades especı́ficas de cada diocese, existem situações e problemas que exigem uma ação pastoral concorde para exercer, na
unidade e na caridade, « algumas funções pastorais (...) a fim de promover o
maior bem que a Igreja oferece aos homens (...) por formas e métodos de
apostolado convenientemente ajustados às circunstâncias de tempo e de lugar, nos termos do direito ».2 Conforta-me saber que esta é a vossa experiência, e que este é também o empenho da vossa Conferência episcopal: uma
longa e profı́cua experiência de comunhão e de co-responsabilidade, que vem
ajudando vossas dioceses a unirem seus esforços em prol da evangelização,
dando vida a um organismo de comunhão episcopal, para que os Pastores de
* Die 7 Februarii 2003.
1
2
2 Cor 9, 13.
Motu proprio Apostolos suos, 14.
Acta Ioannis Pauli Pp. II
399
um determinado território possam renovar seu afeto colegial no exercı́cio de
algumas funções, inspirados pela solicitude pastoral comum.
Desde o seu inı́cio, em 1952, a Conferência Nacional dos Bispos do Brasil
vem realizando esta missão, com numerosas iniciativas destinadas não só a
aprimorar a sua organização, mas também a certificar a presença do Redentor, e sua mensagem salvadora, no meio dos homens. Esta foi a constatação
havida ao concluı́rem-se as celebrações do Jubileu de Ouro da entidade. A
Conferência dos Bispos ajudou a Igreja que está no Brasil a permanecer ao
lado do povo, compreendendo a sua situação e assumindo as suas causas.
Isto leva-nos também a recordar a importância de que, se a Igreja precisa
estar perto do povo, como Jesus o fez ao colocar-se nos caminhos da Palestina
para ir ao encontro das almas, ela deve, sobretudo, aproximar Jesus ao povo,
dando-o a conhecer, fazendo que a graça, que brotou do seu lado aberto,
como fonte de água viva, alcance os corações que anelam pela glória no Reino
dos céus. A Igreja, como instrumento de salvação, recebeu de Cristo, através
dos apóstolos, a missão vital de « ir por todo o mundo e pregar o Evangelho a
toda a criatura » recordando que « quem crer e for batizado, será salvo, mas
quem não crer, será condenado ».3
Vossa missão, venerados Irmãos no episcopado, assume então um caráter
próprio e especı́fico na hora de decidir os diversos enfoques da pastoral e,
mais amplamente, da evangelização. Como sucessores dos Apóstolos, recebestes a luz que vem do Alto, mediante a consagração episcopal. « O Senhor
Jesus, depois de ter orado ao Pai, chamando a Si os que Ele quis, elegeu doze
para estarem com Ele (...) constituiu-os em colégio ou grupo estável e deu-lhes como chefe a Pedro. Enviou-os primeiro aos filhos de Israel e, depois, a
todos os povos para que, participando do seu poder, fizessem de todas gentes
discı́pulos seus e as santificassem e governassem e, deste modo, propagassem
e apascentassem a Igreja ».4
Pela consagração sacramental e a comunhão hierárquica com a Cabeça e
os membros, o Bispo torna-se membro do Colégio Episcopal, e participa
portanto da solicitude por todas as Igrejas,5 para ser mestre da doutrina,
sacerdote do culto sagrado e ministro da governação.6 Sua tarefa primária
é, com efeito, governar a diocese que lhe foi encomendada, consciente de que
assim fazendo, « concorre eficazmente para o bem de todo o Corpo mı́stico,
3
4
5
6
Mc 16, 16.
Lumen gentium, 19.
Cf. ibid., 23.
Cf. CIC, cân. 375.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
400
que é também o corpo das Igrejas ».7 Todos sabem, porém, que são bastantes
as ocasiões nas quais os Bispos não conseguem realizar convenientemente sua
missão, « se não tornam mais ı́ntima e harmônica a colaboração com os outros
Bispos ».8
Esta é a razão pela qual, hoje, as Conferências episcopais cooperam com
uma ajuda fecunda e diversificada para dar vida, de modo efetivo e concreto,
à união colegial ou collegialis affectus entre os Bispos. A união com aqueles
irmãos no Episcopado, com os quais cada um se encontra especialmente
vinculado, muitas vezes pela proximidade geográfica e por bastantes problemas pastorais comuns, serve de veı́culo ao bem comum da diocese que lhe
está encomendada, caso contrário seu Pastor ver-se-ia impossibilitado de
cumprir eficazmente a sua missão. Penso, por exemplo, na importante questão da formação dos candidatos ao sacerdócio. A necessidade de encontrar
vocações firmes e seguras tem exigido das vossas Igrejas particulares um
renovado esforço e dispêndio de energias. Faço votos de que o Ano Vocacional, promovido pela Conferência episcopal, seja coroado de sucesso, para o
qual tendes, desde já, meu apoio e asseguradas minhas preces elevadas ao
Todo-Poderoso.
3. Pode-se afirmar, desta forma, que a tarefa pastoral do Bispo na sua
diocese inclui necessariamente a participação ativa nos trabalhos da Conferência episcopal, configurando, ao mesmo tempo, seus limites: limites por
parte da Conferência, devendo esta ocupar-se daqueles assuntos que necessitam de ser por ela conduzidos, de acordo com os seus Estatutos, para o bem
do conjunto das dioceses; e limites, também, por parte da dedicação pessoal
de cada Bispo, correspondente à importância dos problemas que devem ser
tratados na Conferência, ou seja, de acordo com os benefı́cios que redundarão
para todas as dioceses.
Tende em conta, porém, que o excesso de organismos e de reuniões, obrigando muitos Bispos a permanecerem frequentemente fora das próprias Igrejas particulares, além de ser contrário à « lei de residência »,9 tem consequências negativas tanto no acompanhamento do seu presbitério, quanto em
outros aspectos pastorais, como poderia ser o caso da penetração das seitas.
Por isso, foi indicada explicitamente a necessidade de evitar, além da
excessiva multiplicação de organismos, a burocratização de órgãos subsidiários e comissões que continuam ativos no perı́odo entre as reuniões plenárias;
7
8
9
Lumen gentium, 23.
Motu proprio Apostolos suos, 15.
CIC, cân. 395.
Acta Ioannis Pauli Pp. II
401
destarte, estes órgãos « existem para ajudar os Bispos, e não para ocupar o
lugar deles ».10
4. No desempenho desta missão, ao dirigir-me aos meus Irmãos no episcopado, através da Carta Apostólica sob forma de Motu proprio Apostolos
suos, pus em evidência que a « união colegial do Episcopado manifesta a
natureza da Igreja que, enquanto semente e inı́cio do Reino de Deus na terra,
é — citando o Concı́lio Vaticano II 11 — “para todo o gênero humano o mais
firme germe de unidade, de esperança e de salvação” ».12
Quisera, pois, recordar aqui com satisfação o espı́rito que vem imbuindo a
Conferência Nacional dos Bispos do Brasil, como fruto também da recente
revisão dos seus Estatutos. Ao empenhar-se em « fomentar uma sólida comunhão entre os Bispos (...) e promover sempre maior participação deles na
Conferência » (Cap. I, art. 2), quisestes reafirmar a tradição apostólica mantida sempre ao longo da vida da Igreja, desde a sua constituição.
Não me é desconhecido o vulto da Igreja no Brasil, que se encontra entre
as maiores do orbe católico. Os dezessete Regionais que a compõe, cada um
deles com um numeroso grupo de Dioceses e, às vezes, de Prelazias, Eparquias, um Exarcado, Abadias Territoriais, um Ordinariado Militar e outro para
os fiéis de Rito Oriental, uma Administração Apostólica Pessoal, mostram-nos o imenso e exigente panorama de trabalho que vos depara e a contı́nua
preocupação por manter unido o processo evangelizador.
Tal estruturação deve estar a serviço da Conferência e de cada um dos
Ordinários locais, para pôr em execução as decisões da Assembléia Geral e,
quando for o caso, do Conselho Permanente como « órgão de orientação e
acompanhamento da atuação da CNBB » (Cap. V, art. 46). Por isso, confio
no vosso zelo pastoral, a fim de que seja evitada qualquer discrepância relativa às normas estatutárias aprovadas.
5. A dimensão continental do Brasil requer uma atenção renovada, a fim
de que a todos chegue a certeza pela qual Cristo instituiu o Povo de Deus
« para ser comunhão de vida, de caridade e de verdade ».13 O Povo de Deus
apresenta-se como uma comunidade, na medida em que os seus membros
possuem e participam dos mesmos « bens », que servem para identificá-lo e
distingui-lo dos demais grupos sociais. São Paulo resume quais são os bens
10
11
12
13
Motu proprio Apostolos suos, 18.
Lumen gentium, 9.
N. 8.
Lumen gentium, 9.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
402
que concorrem para constituir o Povo de Deus, ao proclamar que para os
seguidores de Cristo « há um só Senhor, uma só fé, um só batismo ».14
A todos cabe o direito de receber de forma unitária e homogênea não só a
verdade revelada, mas o pensamento comum do Episcopado nacional, através das declarações feitas em nome da Conferência dos Bispos. Apelo, portanto, ao vosso sentido de responsabilidade nos pronunciamentos realizados
através dos meios de comunicação social, em representação da mesma Conferência. O fato de uma comunicação ser de inteira responsabilidade pessoal,
conforme indicam vossos Estatutos,15 não exime a coerência doutrinal e a
fidelidade ao Magistério da Igreja.
6. Como Mestres na Fé e dispensadores dos mistérios de Deus, cabe uma
sintonia ainda maior quando se trata de analisar, nas diversas instâncias da
Conferência episcopal, assuntos de dimensão nacional que repercutem nas
diversas pastorais diocesanas.
A Conferência episcopal tem a própria responsabilidade no âmbito da sua
competência, mas « as suas decisões possuem reflexos inevitáveis na Igreja
universal. O ministério petrino do Bispo de Roma permanece o garante da
sincronização da atividade das Conferências com a vida e o ensinamento da
Igreja universal ».16 Por sua vez, no âmbito da competência de cada organismo que compõe vossa entidade, cabe ao bispo um diligente e atento exame
das matérias que lhe são submetidas, não podendo isentar-se, por falta de
tempo, da análise objetiva dos assuntos. Como « testemunhas da verdade
divina e católica » os Bispos, « dotados da autoridade de Cristo, são doutores
autênticos que pregam ao povo a eles confiado a fé que se deve crer e aplicar
na vida prática ».17
A esta exigência deve-se acrescentar também a correta aplicação, para
cada caso, das normas do Direito da Igreja, tanto ocidental como oriental.
Se, por um lado, teoricamente, reina um acordo bastante estendido de
conceber o Direito na Igreja à luz do mistério revelado, como foi indicado
pelo Concı́lio Vaticano II,18 ainda persiste a idéia de um certo legalismo
que, na prática, reduz esse Direito a um conjunto de leis eclesiásticas
pouco teológicas e pouco pastorais, contrárias em si à liberdade dos filhos
de Deus. Tal visão é certamente inadequada, visto que, como já tive oca14
15
16
17
18
Ef 4, 5.
Cf. Cap. IV, art. 131.
Audiência geral de 7 de outubro de 1992, n. 8.
Lumen gentium, 25.
Cf. Optatam totius, 16.
Acta Ioannis Pauli Pp. II
403
sião de dizer, até mesmo recentemente, « as normas canônicas se baseiam
numa realidade que as transcende », e compreende « aspectos essenciais e
permanentes nos quais se concretiza o direito divino ».19 Por isso, é necessário considerar que a ação pastoral não pode reduzir-se a um certo pastoralismo, entendido no sentido de desconhecer ou atenuar outras dimensões
essenciais do mistério cristão, entre elas a jurı́dica. Se a pastoral dilui
qualquer obrigação jurı́dica, relativiza a obediência eclesial, esvaziando
o sentido das normas canônicas. A verdadeira pastoral jamais poderá ser
contrária ao verdadeiro Direito da Igreja.
7. Venerados Irmãos, é uma graça saber-se e sentir-se unidos, próximos
uns dos outros, decididos a caminhar e trabalhar em conjunto, sobretudo
quando se sente tantas forças que nos são contrárias, forças de divisão que
procuram separar ou mesmo contrapor os irmãos entre si, chamados antes a
viverem unidos. Prossegui o vosso caminho buscando sempre uma sintonia
fraterna no âmbito da vossa Conferência episcopal e com o Sucessor de Pedro
que, neste momento, renova seu abraço de comunhão com todos, inclusive
com os que aqui estiveram, desde o ano passado, em Visita ad Limina. Por ser
este o último grupo previsto do Episcopado brasileiro, deixo-vos os meus
votos de paz e de fraternidade, na esperança de que sigais construindo a
unidade na verdade e na caridade e para que possais, juntos, responder aos
grandes desafios da hora atual.
Ao concluir este encontro, dirijo o meu pensamento à Virgem Aparecida,
Mãe das vossas Comunidades cristãs e Padroeira da grande Nação brasileira. A
Ela confio todos vós e vossos sacerdotes, religiosos, religiosas e fiéis leigos das
vossas dioceses, ao conceder-vos de coração a minha Bênção Apostólica.
III
Ad episcopos Bielorussiae.*
1. "Ghsrfpfyyt yjdft lfæ dfv: gfkæœwt flpy flyfuj, zr Z gfkæœĕ dfc,
nfr ds gfkæœwt flpy flyfuj".1
Lfhfuz ifyjĕysz Œhfns ĕ Œcregcndt, uþnsz ckjds, zrz Tpec gfrlft
ĕ zrfcw pfgfdtne Fgjcnfkfv e Dzxþhyre, yzcgsyyf uexfwm e yfisv cþhws!
19
Cf. Discurso ao Pontifı́cio Conselho para os Textos Legislativos, 24/1/2003, n. 2.
——————
* Die 10 Februarii 2003.
1
Zy 13, 34.
404
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
Dnfæ dfc e ljvt Fgjcnfkf Gznhf! P kæœjĕ’æ fœlsvfæ rjqyfuf p dfc.
Fcfœkdsv xsyfv dnfæ Dfc, rcẗylp Rfhlsyfk, Gfcnsh Vycrf-Vfukẗĕcrfb̆ vnhfgjk, cfhlþxyf lpzreæ Dfv pf ckjds, p zrv Ds gfqflfk
pdzhyewwf lf vzyt fl vz yt njkmr yis Cfœhfnjĕ gf œcregcnde, fkt fl
ecẗb̆ rfnfkwrfb̆ uhfvfls Œtkfhec. Dnfæ dfc, kæœsz Gfcnshs Uhjlyf,
Gycrf Dwtœcrf. P kæœjĕ’æ yfrhjĕdfæcz ĕ vf levrf lf vfktymrfb̆,
fkt hegkdfb̆ rfnfkwrfb̆ uhfvfls œpfynsb̆crfuf fœhfle, cgflrftvyws
vccs Cdznjuf Zcfafnf, dnfæ Dzktœyfuf Fgjcnfkmcrfuf Dpnfnfhf ad
nutum Sanctae Sedis, zr injlpẗyyf pfb̆vftwwf zt fgtrfb̆.
Kæœjĕ Dhscnjdfz zlyft yfc. Vtyfdnf Zujyfz kæœjĕ gfdyyf yfgfĕyzwm yfif qswwẗ yfif gfcnshcrft ckeqþyyt ls pffdjxdfwm lf flyfĕktyyz yfifb̆ dthyfcw Þdfyutkkæ vrytyyz lf ĕcẗ œjkmi dzkrfleiyfuf gfcdzxfyyz fgjcnfkmcrfb̆ vccs, zreæ yfv lfhexsĕ Gfy.
2. Z ljœhf gfvznfæ yfif cgfnrfyyt ĕ rhfcfdre 1997 ujlf. Nfls œsk
ĕct gflcnfds lf uksœjrfb̆ hflfcw, dsrkrfyfb̆ dzcyjb̆ flyfĕktyyz
rfcwẗkmyfuf qswwz ĕ dfifb̆ Rhfyt, zrfz yflsb̆ikf gfckz pvs udfknjĕys gthfcktlfdfyyzĕ, inj wzuyekfcz ytrfkmr lptczwujllpzĕ. Nfls
zixþ œsk ljœhf pfĕdfqfkmysz dsyr ccnþvfnsxyfb̆ fnþpfws dfifuf
yfhjlf, fcfœkdf vjkflp, fvfkm gjĕyfuf pyixþyyz rfcwẗkmys cnherneh
udfknjĕyfuf pfrhswwz vtcwfĕ hscwzycrfuf dsfdfyyz. Lpzreb̆ Œjue,
uþns qẗhcnr gthszl crjyxsĕcz ĕqj yf ghfwzue ytrfkmr ufljĕ
ghfwzudftwwf cnfyjĕxs, yfnyzæxs ĕplsv.
Pf vyekft gzwujllpt ghfdzlptyyt Csyjlfĕ Vycrfb̆ fhwslszwþp Gycrfb̆ ls Dwtœcrfb̆ lszwþpb̆ lfkj dfv vfuxsvfcwm ktgtb̆ pfczhjlpwm
ghszhsnþnysz yfghfvr gfcnshcrfb̆ lptb̆yfcw, dsghfwjĕdfæxs ĕkfcysz
gkfys fgjcnfkmcrfb̆ lptb̆yfcw lkz hjpys gfnhþœfĕ lfhexfyfb̆ dfv
nþhsnjhs. Yf uþns hfp ds ghsœsk cæls, rfœ gfdtlfvwm vyt fœ gkẗyt
dfifb̆ fllfyfb̆ gfcnshcrfb̆ ghfws, , hfpfv p dfv, z lpzreæ pf uþnf
pfĕcẗls vkfcþhyfuf ghflœfxkdfuf Gfyf.
3. Wzgth hfpvjdf lpt fœ gkfyf yf œelexsyæ. Gthift vtcwf nen
pfb̆vft czv’z, zrfz nfrcfvf ĕ Œtkfhec, yfqfkm, gthfqsdft ceh’ẗpys
ls uksœjr rhspc. Gthisv fdzhfv uþnfb̆ cnefws p’zĕkzæwwf lptw,
zrz hspsreæwm pffdfwm zt dsyr yf ghfwzue ĕczuj cdfb̆uj qswwz.
Qflfĕ œs gfĕnfhswm, rfœ gflnhsvfwm yfnywm dfc, njt, inj ĕqj
crfpfĕ ivfnkrv ctv’zv, zrz cfœhfkcz ĕ Vfykt 25 cnelptyz yf $V
Cecdtnyft cgfnrfyyt ctv’zĕ. Ytfœjlyf p egþĕytyfcwæ gfckzljĕyfcwæ
Acta Ioannis Pauli Pp. II
405
pfcdtlxswm ghfĕle fœ czv’t pfcyfdfyfb̆ yf ikæœysv cfæpt. Zyf ẗcwm
dzkrv lfœhjv, ytfœjlysv lkz qswwz, lkz hfpdwwz œelexsy
xfkfdtwndf. Gthflfb̆wt ctv’zv Œtkfhec vjb̆ pfrkr, p zrv z ĕqj
pdzhyeĕcz lf ĕczuj cdtne: vrywtcz, rfœ Þdfyutkkt cnfkfcz aeylfvtynfkmysv ghfdkfv czv’, rfœ rjqyfz czv’z cnfkfcz cnfhjyrfb̆
Þdfyutkkz, inj gifwwf ĕ yfis xfcs.
4. Dfif rhfyf yfkxdft rfkz lptczw vkmẗyfĕ qsfhjĕ, œjkmifz
xfcnrf zr ghfqsdft ĕ ufhflf. E Œtkfhec, yzuktlpzxs yf njt, inj zyf
gfwzhgtkf vtytb̆ pf yisz yfhjls e gjcn-cfdtwr gthszl, ghfwþcs ĕdfjle ĕ ishjr rfynþrcn cyfdfyyz Tĕhfgtb̆crfuf rfynsytyne flœsdfæwwf
pfgfdjktyf. Dsyr nfrjuf flcnfdfyyz fœwzqfhdfæwm hþfhufypfwsæ
þrfyjvr , gthfl ecv e ctkmcrfb̆ vzcwjdfcw, dzlewm lf ĕphjcne ufktxs.
Rfywþynhfwsz yfctkmywndf ĕ ufhflcr wþynhf gfnhfœet pyfxys
dsckrfĕ e fqswwzĕktyy ghscenyfcw ĕ Rfcwẗkf. Fcfœkdf uþnf
nsxswwf cnfkws Hþcgeœkr - Vycrf, lpt ghfqsdft œjkmi pf 20 % yfctkmywndf.
Czhjl ghszhsnþnys yfghfvrfĕ lptb̆yfcw ds yflftwt ĕdfue vjkflp,
ecẗ œjkmifz rjkmrfcwm zrjb̆ yfrhjĕdftwwf ĕ ufhfls ĕ gjierf
vfuxsvfcw pyfb̆cw cfœt pfyznfr. Œtcghþwþylþynys lþvfuhfaxys
rhspc, zr ffgĕ dfie Rhfye, p’zĕkztwwf, czhjl yifuf, ceh’ẗpysv
dsrkrfv e nsv, inj nsxswwf fœ’zĕktyyz "Þdfyutkkz qswwz". Nfrcfvf
p’zds flinehdfyyz yf ĕcrhfye uhfvflcrfuf qswwz, nfrz zr
fkrfufkpv, zr ĕ fgjiy xfc yfœsĕ zixþ œjkmi wzqrz ajhvs, xfrfæwm
nþhvyjds þatrnsĕys hfiþyyzĕ. Df ĕc uþns ghfœktvf Rfnfkwr
Rfcwẗk, yzuktlpzxs yf njt, inj p’zĕkztwwf vtyifcwæ ĕ dfifb̆ Rhfyt,
ghsrkflft dsckr, rfœ pyfb̆cw dsfl p gfljœyfb̆ cnefws lfcnegysv
chjlrfv cnhernehfv. Pffdjxdfæ dfc, lfhfuz Cfœhfns, yflfktb̆
rhjxswm uþnsv ikzfv ls fwtĕ œs dsrfhscnfwm uþneæ yfujle, rfœ
gflpzrfdfwm rfnfkwrv fhufypfwszv yis rhfyfĕ, fcfœkdf
nfkmzycrv yzvtwrv, pf njt, inj zys ghfgfyeæwm dfv cdfæ
gflnhsvre ceghfwjĕywndf.
5. "Qydj œfufnft, fkt hfœjnyrfĕ vfkf".2 E cedzp p dzkpfhysv
fœ’ẗvfv ghfws, zreæ nhþœf dsrfyfwm, e levr flhfpe ghsjlpzwm uþnsz
ckjds Tpecf. Inj q hfœwm? Flrfp vs pyfjlpv e Þdfyutkk: "Lsr
ghfcwt, - rfqf Dhscnec, - ufcgflfhf qydf, rfœ gfckfĕ hfœjnyrfĕ yf
2
Vn 9, 37.
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
406
qydj cdfẗ".3 Gthfl ecv - vfkndf. Ytfœjlyf ĕpvfwywm eghjidfyyt
Œjqfb̆ lfgfvju ls yfdexswm dthyrfĕ phfœwm vfknde fcyjĕysv
vjvfynfv czhjl injlpẗyys fœfdzprfĕ. Lkz uþnfuf œelpt rfhscyfb̆
cghfdf, zreæ ds gfxfk gf gthfrkfle yf œtkfhecreæ vjde Cdzns nþrcnfĕ,
fcfœkdf nþrcnfĕ Hsvcrfuf vifkf.
Fghfxf vfknds yt vfue yt ghsgjvywm dfis dsckr ĕ ufkyt
dsfdfyyz rfylslfnfĕ lf cdznfhcndf lf gfcdzxfyfuf qswwz, fcfœkdf
ĕ dsitb̆is ctvyfhsz Uhjlyf Gycrf. Qflfĕ œs gflrhþckwm nfrcfvf
ytfœjlyfcwm edfu lf cdznfhjĕ, zrz pfb̆vfæwwf leigfcnshcrfb̆ fgtrfb̆.
Ceghfwjĕywndf lszwþpzkmys cdznfhjĕ pfrjyyrfĕ, inj gfjlpzwm p
cectlyzb̆ Gjkmixs cẗyyz p’zĕkztwwf ytfœjlyfcwæ, zrfz, œtpevjĕyf,
lfgfvjqf ĕpvfwytyyæ rfnfkwrfb̆ cegjkr dfifb̆ Rhfys.
$ ĕhþiwt, fxe pdzhyewwf lf þrevtyxyfuf lszkjue p Ghfdfckfĕyfb̆
Wfhrdjb̆. Yf dfifb̆ pzvk Rfnfkwr Rfcwẗk Ghfdfckfĕyfz Wþhrdf
pfĕcẗls qsk hfpfv, nfve cyet yt vfkf pvtifys e rfyatcsb̆ysv cþyct
ctv’zĕ, zrz vfæwm gfnhþœe ĕ fgtws, nfrcfvf, p œjre Rfnfkwrfuf
Rfcwẗkf. Yzfb̆ Gfy yflfktb̆ ghfwzudft rhfdfwm dfisv rhjrfv ĕ
gjiere ĕpftvyfb̆ gfdfu ceghfwjĕywndf.
E uþnsv ujlpt cgfĕyztwwf 380 ufljĕ p vjvfyne vexfywrfb̆ cvthw
Cdznjuf Zcfafnf, Gjkfwrfuf fhwsœcregf, rhjĕ zrjuf fcdzwkf œtkfhecreæ pzvkæ. Gfvzwm fœ zujyfb̆ gfrenywrfb̆ cvthw vjqf œswm rhsywfb̆
nhsdfkfuf ĕghjidfyyz fœ tlyfcw hscwzyfĕ ls yfnyzt hscwzycrz
uhfvfls, zrz qsdewm e Œtkfhec, rhjxswm gf ikze ghsvhþyyz.
6. Lfhexfæ ĕc fgtws Yfb̆cdzwtb̆ifb̆ Gfyys Vfhs, zrfz ĕifyjĕdftwwf yf dfifb̆ pzvk gfl vzytv Vfw Œjqfb̆ Qshjdwrfb̆. Ghfie
Zt œswm pfcnegywfb̆ dfc, dzktœysz kæœsz Cfœhfns, dfis œkqþb̆is
gfvjxyrfĕ - cdznfhjĕ, pfrjyyrfĕ pfrjyyw, ctvyfhscnfĕ cdtwr fcjœfĕ, zrz frnsĕyf pfb̆vfæwwf fgjcnfkmcrfb̆ lptb̆yfcwæ, ĕcẗb̆ rfnfkwrfb̆
uhfvfls, inj qsdt ĕ Œtkfhec. Yzfb̆ yf ĕc yf rjqyfuf ghfcwzuyt Zyf,
hfpfv cf cdznsv Pfcnegyrfv dfifb̆ pzvk, cdfæ vfnxsye fgtre. Cf
cdfb̆uj œjre, pfgþĕydfæ dfc e vfv injlpẗyysv ecgfvyt ĕ vfkndt fl
eczuj cþhwf œkfckfĕkzæ dfc.
3
Vn 9, 38.
Acta Ioannis Pauli Pp. II
407
NUNTIUS
Die Nativitatis Domini missus*
1. Puer natus est nobis, et Filius datus est nobis. « Un bambino è nato per
noi, ci è stato dato un figlio ».1 Si rinnova oggi il mistero del Natale: nasce
anche per gli uomini del nostro tempo questo Bambino che reca al mondo la
salvezza; nasce portando gioia e pace per tutti. Ci accostiamo al presepe
commossi, per incontrare, insieme con Maria, l’Atteso dei popoli, il Redentore dell’uomo desiderato da tutte le genti. Cum Maria contemplemur Christi
vultum. Con Maria contempliamo il volto di Cristo: in quel Bambino, avvolto
in fasce e deposto nella mangiatoia,2 è Dio che viene a visitarci per guidare i
nostri passi sulla via della pace.3 Maria lo contempla, lo accarezza e lo
riscalda, interrogandosi sul senso dei prodigi che avvolgono il mistero del
Natale.
2. Mistero di gioia è il Natale! Gli Angeli hanno cantato nella notte:
« Gloria a Dio nel più alto dei cieli, e pace in terra agli uomini che egli
ama ».4 Hanno descritto ai pastori l’evento come « una grande gioia per tutto
il popolo ».5 Gioia, nonostante la lontananza da casa, la povertà della
mangiatoia, l’indifferenza del popolo, l’ostilità del potere. Mistero di gioia
nonostante tutto, perché nella città di Davide « oggi è nato un salvatore ».6
Della stessa gioia partecipa la Chiesa, pervasa quest’oggi dalla luce del Figlio
di Dio: le tenebre non potranno mai oscurarla. È la gloria del Verbo eterno,
che si è fatto uno di noi per amore.
3. Mistero di amore è il Natale! Amore del Padre, che ha inviato nel
mondo il suo Figlio unigenito, per farci dono della sua stessa vita.7 Amore
del « Dio-con-noi », l’Emmanuele, venuto sulla terra per morire sulla Croce.
Nella fredda capanna, avvolta dal silenzio, la Vergine Madre, con il cuore
presago, assapora già il dramma cruento del Calvario. Sarà una lotta sconvolgente tra le tenebre e la luce, tra la morte e la vita, tra l’odio e l’amore. Il
* Die 25 Decembris 2002.
1
2
3
4
5
6
7
Is 9, 5.
Cfr Lc 2, 7.
Cfr ibid. 1, 79.
Ibid. 2, 14.
Ibid. 2, 10.
Ibid. 2, 11.
Cfr 1 Gv 4, 8-9.
408
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
Principe della pace, nato oggi a Betlemme, darà la sua vita sul Golgota
perché regni sulla terra l’amore.
4. Mistero di pace è il Natale! Dalla grotta di Betlemme si leva quest’oggi
un appello pressante perché il mondo non ceda alla diffidenza, al sospetto,
alla sfiducia, anche se il tragico fenomeno del terrorismo accresce incertezze e
timori. I credenti di tutte le religioni, insieme agli uomini di buona volontà,
bandendo ogni forma d’intolleranza e discriminazione, sono chiamati a costruire la pace: in Terra Santa, innanzitutto, per frenare finalmente l’inutile
spirale di cieca violenza, e in Medio Oriente, per spegnere i sinistri bagliori di
un conflitto, che con l’impegno di tutti può essere superato; in Africa, poi,
dove devastanti carestie e tragiche lotte intestine aggravano le condizioni già
precarie di interi popoli, anche se non mancano spiragli di ottimismo; in
America Latina, in Asia, in altre parti del mondo, dove crisi politiche,
economiche e sociali turbano la serenità di non poche famiglie e nazioni.
Accolga l’umanità il messaggio di pace del Natale!
5. Mistero adorabile del Verbo incarnato! Insieme con Te, o Vergine Madre, sostiamo pensosi davanti alla mangiatoia in cui giace il Bambino, per
condividere il tuo stesso stupore davanti all’immensa condiscendenza di Dio.
Dacci i tuoi occhi, o Maria, per decifrare il mistero che si nasconde dentro le
fragili membra del tuo Figlio. Insegnaci a riconoscere il suo volto nei bimbi di
ogni razza e cultura. Aiutaci ad essere testimoni credibili del suo messaggio di
pace e di amore, affinché anche gli uomini e le donne di questo nostro tempo,
segnato ancora da forti contrasti e inaudite violenze, sappiano riconoscere
nel Bambino che sta nelle tue braccia l’unico Salvatore del mondo, fonte
inesauribile della pace vera a cui, nel profondo, aspira ogni cuore. Natus est
nobis Salvator mundi.
Congregatio de Causis Sanctorum
409
ACTA CONGREGATIONUM
CONGREGATIO DE CAUSIS SANCTORUM
VERONENSIS
Beatificationis et Canonizationis Ven. Servae Dei Mariae Dominicae Mantovani
confundatricis et primae antistitae Instituti Parvarum Sororum a S. Familia
(1862-1934)
DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Serva Dei Maria Dominica Mantovani die 12 mensis Novembris anno 1862 in vico Castelletto di Brenzone dioecesis Veronensis nata est.
Parochum suum Beatum Iosephum Nascimbeni in Congregatione Parvarum
Sororum a Sacra Familia fundanda adiuvit, cui prudens et sedula Superiorissa Generalis praefuit. Humilitate, caritate et oboedientiae spiritu emicuit
et sanctitatis fama circumfusa, die 2 mensis Februarii anno 1934, in Domino
requievit.
Summus Pontifex Ioannes Paulus II, die 24 mensis Aprilis anno 2001,
virtutes theologales, cardinales et his adnexas heroico gradu coluisse decrevit.
Beatificationis respectu, Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis
Sanctorum assertam subiecit miram sanationem infantis Larae Pascal, quae,
sequenti die nativitatis suae, 6 mensis Martii scilicet anno 1999, in nosocomio
italico urbis Sinus Albi in Argentina de cubili matris suae fortuito decidens
caput in pavimentum illisit. Statim medicorum investigationi commissa est,
qui signa irregularis invenerunt respirationis et morarum ipsius respiratus,
necnon cyanosim, cardiaci pulsus tarditatem atque haematoma in occipite
parietali laevo cum fractura lineari eiusdem sedis. Infans ergo in lethargo
comatis versabatur. Paucis post horis tomographia computatoria in alio nosocomio patrata sanguinis profluvium in meninge fibrosa exhibuit cum aedemate reagenti trans supradictam fracturam. In prius reducta valetudinarium, infans in machina incubatrice oxygeni inductione ditata pro curandi
ratione deposita est, ubi vero subsidia respirationis ei suppeditata sunt ac
remedia contra cerebri aedema et convulsiones. Cum res pupillae ita adversae
se haberent, Parva quaedam Soror a Sacra Familia, quae infirmis ministra-
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
410
bat apud italicum nosocomium, ad divinum confugit auxilium per intercessionem Mariae Dominicae Mantovani, cuius reliquiam super caput Larae
infantis apposuit, quae statim usque ad completam sanationem convalescere
coepit. De hoc casu, annis 2000-2001, apud Curiam Sinus Albi Inquisitio
dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et vis iuridica a Congregatione de
Causis Sanctorum decreto diei 22 mensis Iunii anno 2001 probatae sunt.
Dicasterii Collegium Medicorum in sessione diei 17 mensis Ianuarii huius
anni 2002, quamvis prognosis aegrotis infausta quoad vitam et valetudinem
diceretur, tamen sanationem rapidissimam, completam, duraturam et inexplicabilem quoad modum secundum scientiam fuisse una voce affirmavit. Die
15 insequentis mensis Aprilis Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum factus est et die 21 mensis Maii Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et
Episcoporum, Ponente Causae Excellentissimo Domino Petro Georgio Silvano Nesti, C. P., Archiepiscopo emerito Camerinensi-Sancti Severini in Piceno.
Et in utroque coetu, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato,
responsum prolatum est affirmativum.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per
intercessionem Ven. Servae Dei Mariae Dominicae Mantovani, Confundatricis
et Primae Antistitae Instituti Parvarum Sororum a S. Familia, videlicet de
rapidissima, completa ac duratura sanatione infantis Larae Pascal a « trauma
cranioencefalico in neonata con conseguente stato di coma, insufficienza respiratoria e cardiocircolatoria grave ».
Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 5 mensis Iulii A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis
Congregatio de Causis Sanctorum
411
VINDOBONENSIS seu SABARIENSIS
seu SIDEROPOLITANA
Beatificationis et Canonizationis Ven. Servi Dei Ladislai Batthyány-Strattmann,
patrisfamilias (1870-1931)
DECRETUM SUPER MIRACULO
Venerabilis Servus Dei Ladislaus Batthyány-Strattmann in civitate Dunakiliti
in Hungaria natus est die 28 mensis Octobris anno 1870. Currente anno 1898,
matrimonium cum Maria Teresia Coreth inivit, e qua filios quattuordecim habuit.
Doctoris dignitatem et nomen consecutus est in Universitate Studiorum et magna
cum caritate operam aegrotis assidendo dedit, pro quibus prius valetudinarium in
vico Köpcsény fundavit, alterum dein in castro suo Körmend nuncupato. Tum in
familia cum in civili societate sanctitate vitae et operum Christum testificavit
usque ad mortem, die 22 mensis Ianuarii anno 1931 occursam.
Summus Pontifex Ioannes Paulus II, die 11 mensis Iulii anno 1992 decretum super virtutibus heroico gradu exercitis theologalibus, cardinalibus
hisque adnexis promulgavit. Beatificationis respectu, Causae Postulatio iudicio Congregationis de Causis Sanctorum assertam subiecit miram sanationem Ioannis Tamás, ex natione Hungarorum, qui, die 5 mensis Iulii anno
1989, in nosocomio pro morbis cutis correptis Universitatis Studiorum Quinque Ecclesiensis (v. d. Pécs) chirurgicae sectioni commissus est ad magnum
tumorem in regione capitis dextera auferrendum. Examine histologico peracto, diagnosis mutationis glandularum lymphaticarum capitis ex aliquo iniquo
naevulo ignotae primigeniae sedis elata est. Ob summam vero huius naevuli
mutationis malignitatem prognosis infausta dicta est. Die ipsa chirurgicae
sectionis, socer et mulier patientis una cum propinquis amicisque quibusdam
auxilium divinum per intercessionem Servi Dei Ladislai Batthyány-Strattmann invocare coeperunt. Paucis post diebus, condicionis aegroti repentina
vicissitudo ita occurrit, ut insequentes recognitiones sanationem completam
ac persistentem confirmaverunt. De hoc casu, annis 1995-1996 apud Curiam
Quinque Ecclesiensis Inquisitio Dioecesana celebrata est, cuius auctoritas et
vis iuridica a Congregatione de Causis Sanctorum decreto diei 16 mensis Maii
anno 1997 probatae sunt. Dicasterii Collegium Medicorum in sessione diei 15
mensis Februarii anno 2001 sanationem rapidissimam, completam, duraturam et inexplicabilem secundum scientiam fuisse una voce affirmavit. Insequenti die 2 mensis Octobris Congressus Peculiaris Consultorum Theologo-
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
412
rum factus est, cui de aliquibus peculiaribus adiunctis sanationis ulterius
inquirere visum est. Quae cum facta essent, die 15 mensis Februarii huius
anni 2002, alter Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum prosperum
dixit votum. Insequenti die 7 mensis Maii, Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Exc.mo Domino Laurentio Chiarinelli, Episcopo Viterbiensi, posito dubio an de miraculo constaret divinitus
patrato, responsum protulit affirmativum quoad sanationem Ioannis Tamás
mire a Deo per intercessionem Servi Dei praefati patratam.
Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II
per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata relatione, Sanctitas Sua
vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo patrato per intercessionem Ven.
Servi Dei Ladislai Batthyány-Strattmann, patrisfamilias, videlicet de rapidissima, completa ac duratura sanatione Ioannis Tamás a « melanoma metastatizzato
in sede laterocervicale, a sede primaria sconosciuta in stadio avanzato ».
Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 5 mensis Iulii A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis
ZAGREBIENSIS
Beatificationis et Canonizationis Servi Dei Ioannis Merz, christifidelis laici (1896-1928)
DECRETUM SUPER VIRTUTIBUS
« Mihi vivere Christus est et mori lucrum » (Philp 1, 21).
Verba haec, quae Servus Dei Ioannes Merz in sepulcro inscribi voluit,
haberi possunt compendium vitae eius omnimode insumptae in amorem Chri-
Congregatio de Causis Sanctorum
413
sti, in testificationem Evangelii et in famulatum Ecclesiae. Ille quidem, Christi Spiritu penitus inductus, per sanctimoniae viam alacriter incedit, atque
verbo et opere divini Redemptoris lumine omnes gentes collustravit (cf. Mt 5,
16), ad rem deducens quidquid postea dicturum erat Concilium Oecumenicum Vaticanum II: « Praecepto caritatis, quod est maximum mandatum Domini, omnes christifideles urgentur ad procurandam gloriam Dei per adventum Regni eius, et vitam aeternam omnibus hominibus ut cognoscant solum
Deum verum et quem misit Iesum Christum (cf. Io 17, 3). Omnibus igitur
christifidelibus onus praeclarum imponitur adlaborandi ut divinum salutis
nuntium ab universis hominibus ubique terrarum cognoscatur et accipiatur »
(Decretum de apostolatu laicorum Apostolicam actuositatem, 3).
Servus Dei a parentibus Mauricio Merz et Teresia Mersch ortus est die 16
mensis Decembris anno 1896 in loco Banja Luka, in Bosnia, quae ab imperio
Austriaco-Hungarico tunc occupabatur. Die 2 mensis Februarii anno 1897
Baptismatis lavacro est regeneratus; novem annos natus ad primam sacram
Synaxim accessit ac sequenti anno sacro Confirmationis chrismate est roboratus. Studiose et efficaciter maternum litterariumque ludum et gymnasium
frequentavit; violina et cymbalo canere privatim didicit; linguam Gallicam
colendam curavit. In eius humanam et christianam institutionem potissimum ac salutariter contulit professor Ljubomir Maraković, qui praeclarus
erat assertor motus catholici inter iuvenes. Ab illo suffultus Dei Servus, qui a
familia solidis moribus erat eruditus, cognitionem doctrinae catholicae penitus perspicere incepit et studiose communionem cum Deo excolere per Eucharistiam, orationem, cultum Mariae Virginis, contemptionem peccati bonique cupiditatem. Anno 1914 scribere coepit sua acta diurna, quae veluti
speculum sunt eius animae eiusque itineris ad sanctitatem. Expletis scholae
mediae studiis sua in terra natali, parentum voluntati obsequens, ingressus
est Academiam Castrensem loci Wiener Neustadt, quam post tres menses
reliquit, fastidio affectus prae corruptis moribus ibi grassantibus. Anno
1915 ad philosophiam se applicare coepit apud Studiorum Universitatem
Vindobonensem, sequenti tamen anno exercitui nomen dedit ut deinde ad
aciem Italicam mitteretur. Participans militares actiones in primo omnium
gentium bello, sese spiritu roboravit, ductum se sentiens ad altiorem Dei
cognitionem tenaciusque virtutum exercitium. Militia relicta, studia Vindobonae perrexit annis 1919-1920 et Lutetiis Parisiorum annis 1920-1922. Doctoris titulo in philosophia ornatus est apud Studiorum Universitatem urbis
Zagabriae, ubi cum familia morabatur; eadem in urbe inde ab anno 1922
Gallicam docuit linguam in gymnasio archiepiscopali. Quo perfectius in dies
414
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
instrumentum in Dei manibus fieret, philosophiae scholasticae et theologiae
studiis incubuit. Ferventer coluit spiritualem vitam et continenter progressus
est in imitando Christo. Actuosas habuit partes in missione Ecclesiae, varia
sua impendens talenta pro Actione Catholica, cuius exstitit indefatigabilis
fautor secundum doctrinam Summi Pontificis Pii XI. Apud Croaticum Aquilarum Sodalicium sapienter ac benefice prospexit christianae iuvenum institutioni, quibus praesertim suadebat vitam gratiae, cultum eucharisticum,
spiritum sacrificii, apostolatum et fidelitatem erga Summum Pontificem.
Hortari consueverat ut ad vitam transferretur liturgia, quam optimam scholam sanctitatis esse arbitrabatur. Omnia quae Dei Servus alios docebat, ipsemet ad rem deducebat largo, constanti laetoque animo, obsecundans verbo
Dei, qui dixit: « Sic luceat lux vestra coram hominibus, ut videant vestra
bona opera et glorificent Patrem vestrum, qui in caelis est » (Mt 5, 16). Fide
illuminatus, cum Deo ambulavit tam eius Verbo quam Ecclesiae Magisterio
firmiter fidens. Anno 1921 ita scribebat: « Tota vita mea Christum Dominum
circuit », quem Dei Servus in Ecclesia, in Eucharistia, in sacramentis, in
Sacris Scripturis, in proximo praesentem contuebatur. Deum dilexit ex toto
corde suo, ex tota anima sua et ex tota virtute sua (cf. Mc 12, 30); fideliter
adimplevit eius voluntatem, debellavit tentationes, effugit peccatum, ad
evangelicam tetendit perfectionem, laetanti ferventique animo Domino respondit eum vocanti ad laborandum in vinea sua (cf. Mt 20, 3-4). Christum
diligendo, animas quoque dilexit. Alloquens ad iuvenes catholicos occasione
Congressus Eucharistici Zagrebiensis anno 1923, Servus Dei haec asserebat:
« Quoniam Iesus siti compellitur et sollicitatione afficitur de singulis animabus, quippe quae ad aeternam beatitudinem sunt creatae, haec profecto de
animabus proximorum nostrorum sitis et sollicitudo ex Iesu ad nos transferuntur ita ut in nobis desiderium scateat in manus Dei commendandi omnes
has animas, quae ad hoc ipsum sunt creatae ». Antesignanum se praebuit
liturgici motus in Croatia, spiritualia et corporalia misericordiae opera exercuit, hospitalitatem coluit, concordiam fovit, fidem tribuit amicitiae, simpliciter vixit mysterium communionis sanctorum. Spe plenus in Deo, bonum
semen super petrosam quoque et aridam terram largiter seminavit; efficacitatem contendit orationis et sacrificii; Divinae Providentiae se commendavit
et in difficultatibus quoque et in aegritudine versans spiritualem servavit
pacem. Sedulo se paravit ad vitam aeternam, quam merendam curavit Dei
mandatis et Ecclesiae obsequens. Integerrime excoluit iustitiam erga Deum
et proximum, temperantiam in humanis substantiis adhibendis, patientiam,
fortitudinem, paupertatem, castitatem, oboedientiam in parentes et in supe-
Congregatio de Causis Sanctorum
415
riores. Pro Dei amore acerbos serene pertulit morbi cruciatus, qui duxerunt
eum ad mortem mane diei 10 mensis Maii anno 1928. Vivens, moriens et post
mortem iuvenis Ioannes Merz verus Christi testis habetur, atque memoria
eius apostolici fervoris praestantiumque virtutum coram Dei populo viva
remanet.
Sanctitatis fama, qua in Croatia Dei Servus fruebatur, labentibus annis
non est infirmata, quin obstaret ei communistarum in Catholicam Ecclesiam
insectatio. Inchoata apud Curiam Zagrebiensem Causa beatificationis et canonizationis, instructus est Processus Ordinarius Informativus, cuius vim
iuridicam ratam habuit Congregatio de Causis Sanctorum per decretum diei
5 mensis Iunii anno 1992. Apparata Positione, ad normam iuris disceptatio
habita est num Servus Dei virtutes heroico gradu observavisset. Die 19 mensis Aprilis anno 2002 habitus est, cum suffragiis quidem positivis, Congressus
Peculiaris Consultorum Theologorum. Patres Cardinales et Episcopi, in Sessione Ordinaria die 7 sequentis mensis Maii congregati, audita Relatione
Ponentis Causae, Exc.mi D.ni Salvatoris Fisichella, Episcopi titulo Vicohabentini, edixerunt Ioannem Merz heroum in modum coluisse virtutes theologales, cardinales eisque adnexas. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum
accurata relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum
excipiens rataque habens, mandavit ut super heroicis Servi Dei virtutibus
decretum conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto Cardinali Praefecto necnon Causae Ponente meque Antistite a Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis, eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe et
Caritate tum in Deum tum in proximum, necnon de cardinalibus Prudentia,
Iustitia, Temperantia et Fortitudine, iisque adnexis, in gradu heroico, Servi
Dei Ioannis Merz, Christifidelis laici, in casu et ad effectum de quo agitur.
Hoc autem decretum publici iuris fieri et in acta Congregationis de Causis
Sanctorum Summus Pontifex referri mandavit.
Datum Romae, die 5 mensis Iulii A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis
416
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
PREMISLIENSIS LATINORUM
Canonizationis beati Iosephi Sebastiani Pelczar episcopi Premisliensis Latinorum
fundatoris Congregationis Ancillarum a S. Corde Iesu (1842-1924)
DECRETUM SUPER MIRACULO
Beatus Iosephus Sebastianus Pelczar die 17 mensis Ianuarii anno 1842
natus est Corcini, intra fines dioecesis Premisliensis Latinorum. Christi
minister anno 1864 consecratus, aliquod tempus in paroeciale incubuit
ministerium, deinde theologiae iurisque canonici studia Romae perfecit.
Cracoviae praeceptor et rector exstitit apud Studiorum Universitatem
Iagellonicam. Cooperante Serva Dei Giara Ludovica Szcze˛sna (18631916), Congregationem condidit Ancillarum a Sacro Corde Iesu. Anno
1899 auxiliaris renuntiatus est Episcopus dioecesis Premisliensis Latinorum, cuius regimen sequenti anno uti Ordinarius assumpsit. In dioecesi
regenda pastorali caritate eminuit et prudentia. Coram populo ac praesertim coram sacerdotibus et viris mulieribusque consecratis sive exemplo
sive scriptis magistrum vitae se ostendit. Meritis onustus famaque sanctitatis circumdatus die 28 mensis Martii anno 1924 ad caelestem Patrem
transiit. Summus Pontifex Ioannes Paulus II in album Beatorum rettulit
eum die 2 mensis Iunii anno 1991.
Ad canonizationem quod attinet, Postulatio Causae iudicio huius Congregationis de Causis Sanctorum miram protulit praesumptam sanationem
puellae Polonae, Iustinae Zych nomine, septemdecim annos natae, quae die
9 mensis Ianuarii anno 2001, dum viam quandam urbis Crosnae transiret, a
curru sarcinario nimis celeriter procedente vehementer est impulsa et aliquot metra tracta. Medicus quidam ex itinere statim auxilio iuvit eam et
gravitatem comprobavit condicionum puellae, quae post breve temporis
spatium in valetudinarium loci est excepta. Diagnosis edicta est commotionis cerebralis, osseae cranii fracturae, traumatis ocularis dexteri, tonicarum
convulsionum, defectus reflexionis pupillaris, anisocoriae, haemorrhagiae
peripapillaris ad sinistram, oedematis papillarum et retinarum bilateralium,
status acuti comatis. Eodem die subiecta est tomographiae computatoriae
(TAC), quae grave oedema cerebrale revelavit. Exinde medici infaustam
edixerunt prognosim. Interea parentes aegrotae aliaeque personae intercessionem beati Iosephi Sebastiani Pelczar implorare coeperant ut a Deo im-
Congregatio de Causis Sanctorum
417
petraretur sanatio Iustinae, quae sequenti die post acceptum viarium infortunium levem virium recuperationem obtinuerat. Die 29 mensis Ianuarii
aegrota, quae in effı̀cacioris curationis sede degebat, sua sponte oculos aperuit et, ut videtur, matrem illic praesentem recognovit. Ex clinicis inquisitionibus faustus detegebatur regressus haematomatis cerebralis. Die 14 sequentis mensis Februarii Iustina translata est in redintegrationis
membrorum sedem; die 1 mensis Martii voces emittere coepit; die 9 eiusdem
mensis ex valetudinario dimissa est. Mensibus sequentibus gradatim, satis
celeriter, perfecte ac stabiliter convaluit. De hac sanatione Curia Premisliensis Latinorum annis 2001-2002 dioecesanam instruxit Inquisitionem,
cuius vim iuridicam agnovit Congregatio de Causis Sanctorum per decretum
quod die 26 mensis Iunii anno 2002 edidit. Medicorum Dicasterii Consilium
in sessione habita die 14 sequentis mensis Novembris declaravit sanationem
Iustinae « satis celerem, progredientem, perfectam, cum regressione anatomo-pathologica, effectibus invalidantibus carentem, atque potius ob absentiam sequelarum inexplicabilem » fuisse. Die 29 mensis Novembris anno
2002 actus est Congressus Peculiaris Consultorum Theologorum et die 10
sequentis mensis Decembris celebrata est Sessio Ordinaria Patrum Cardinalium et Episcoporum, Ponente Causae Em.mo D. Andrea Maria Card.
Deskur. Et in utroque Coetu, sive Consultorum sive Cardinalium et Episcoporum, posito dubio an de miraculo constaret divinitus patrato, responsum
affirmativum prolatum est. Facta demum de hisce omnibus rebus Summo
Pontifici Ioanni Paulo II per subscriptum Cardinalem Praefectum accurata
relatione, Sanctitas Sua vota Congregationis de Causis Sanctorum excipiens
rataque habens, mandavit ut decretum de praedicta mira sanatione conscriberetur.
Quod cum rite esset factum, accitis ad Se hodierno die infrascripto
Cardinali Praefecto necnon Causae Cardinali Ponente meque Antistite a
Secretis Congregationis ceterisque de more convocandis eisque astantibus, Beatissimus Pater sollemniter declaravit: Constare de miraculo a Deo
patrato per intercessionem Beati Iosephi Sebastiani Pelczar, Episcopi Premisliensis Latinorum, Fundatoris Congregationis Ancillarum a S. Corde
Iesu, videlicet de satis celeri, progredienti, perfecta sanatione puellae Iustinae Zych a « trauma cranico-encefalico con commozione cerebrale, contusione tronco-encefalica, stato di coma profondo prolungato, anisocoria, areflessia pupillare, edema papillare della retina. Frattura della base cranica e
bacino ».
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
418
Voluit autem Sanctitas Sua ut hoc decretum publici iuris fieret et in acta
Congregationis de Causis Sanctorum referretur.
Datum Romae, die 20 mensis Decembris A. D. 2002.
Iosephus card. Saraiva Martins
Praefectus
L. e S.
e Eduardus Nowak
archiep. tit. Lunensis, a Secretis
CONGREGATIO PRO EPISCOPIS
PROVISIO ECCLESIARUM
Latis decretis a Congregatione pro Episcopis, Sanctissimus Dominus
Ioannes Paulus Pp. II, per Apostolicas sub plumbo Litteras, iis quae sequuntur Ecclesiis sacros praefecit praesules:
die 3 Maii 2003. — Archiepiscopum Coadiutorem archidioecesis Dublinensis Exc.mum P.D. Diarmuid Martin, hactenus Archiepiscopum titularem
Glendalacensem et Observatorem Permanentem Apostolicae Sedis apud Officium Europaeum Nationum Unitarum et apud Instituta Specialibus in
Rebus versantia, quae sunt in Genava, necnon apud Mundiale Commercii
Consilium.
die 5 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Pontisarensi R.D. Ioannem Ivonem
Riocreux, e clero archidioecesis Parisiensis, ibique templi cathedralis vulgo
dicti « Notre-Dame » curionem.
die 7 Maii. — Metropolitanae Ecclesiae Guayaquilensi Exc.mum P.D.
Antonium Arregui Yarza, hactenus Episcopum Ibarrensem.
die 14 Maii. — Titulari episcopali Ecclesiae Migirpensi R.D. Danielem
Bohan, e clero archidioecesis Monctonensis, ibique parochum et Vicarium
episcopalem pro fidelibus linguae anglicae, quem deputavit Auxiliarem
archidioecesis Torontinae.
Congregatio pro Episcopis
419
die 14 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Colatinensi, Exc.mum P. D. Decium
Zandonade, S.D.B., hactenus Episcopum titularem Gemellensem in Byzacena et Auxiliarem archidioecesis Bellohorizontinae.
— Cathedrali Ecclesiae Velezanae, noviter erectae, R.D. Aloisium Alberium Cortés Rendón, e clero dioecesis Pereiranae ibique Seminarii rectorem.
die 22 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Tornacensi, R.D. Vidonem Harpigy,
e clero eiusdem dioecesis, ibique decanum vicariatus foranei vulgo MonsBorinage.
die 23 Maii. — Cathedrali Ecclesiae Madisonensi, Exc.mum P.D. Robertum Carolum Morlino, hactenus Episcopum Helenensem.
420
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
DIARIUM ROMANAE CURIAE
Il Santo Padre Giovanni Paolo II ha ricevuto in Udienza
Ufficiale per la presentazione delle Lettere Credenziali:
Giovedı̀, 15 Maggio 2003, le LL.EE. i Signori e le Signore
John Herron, Ambasciatore d’Australia; Kelebert Nkomani,
Ambasciatore dello Zimbabwe; Siba Nasser, Ambasciatore della
Repubblica Araba di Siria; Edgar Rousseau, Ambasciatore di
Trinidad e Tobago; Negash Kebret, Ambasciatore di Etiopia;
Albert Sarkanis, Ambasciatore della Lettonia; Emitai Lausiki
Boladuadua, Ambasciatore delle Isole Fiji; Térence Usanze,
Ambasciatore del Burundi; Alexander D. Chikraidze, Ambasciatore di Georgia; Michel Rittié, Ambasciatore di Vanuatu;
Mikail Lauz, Ambasciatore di Moldova; Fauzia Abbas, Ambasciatore del Pakistan, tutti accreditati presso la Santa Sede.
Ha, altresı̀, ricevuto in Udienza:
Giovedı̀, 15 Maggio 2003, S.E. il Signor Włodzimierz Cimoszewicz, Ministro degli Affari Esteri di Polonia.
Lunedı̀, 19 Maggio 2003, S.E. il Signor Aleksander Kwaśniewski, Presidente della Repubblica di Polonia.
Venerdı̀, 23 Maggio 2003, S.E. il Signor Branko Crvenkovski,
Primo Ministro della Repubblica di Macedonia.
Sabato, 24 Maggio 2003, S.E. il Signor Simeone di Sassonia
Coburgo-Gotha, Primo Ministro della Repubblica di Bulgaria.
S.E. il Signor Grzegorz W. Kołodko, Vice Primo Ministro e
Ministro delle Finanze della Repubblica di Polonia.
Diarium Romanae Curiae
421
SEGRETERIA DI STATO
NOMINE
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha nominato:
24
marzo
2003
»
»
»
26
aprile
»
12
maggio
»
18
»
»
»
»
»
P.D. Fabio Bernardo D’Onorio, O.S.B., Consultore della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei Sacramenti.
Il sac. Joseph Gyetin, Direttore Nazionale delle Pontificie
Opere Missionarie per il Burkina Faso ed il Niger;
il sac. Jan Piotrowski, Direttore Nazionale delle
Pontificie Opere Missionarie per la Polonia; il sac.
Ignace Siluvai, Direttore Nazionale delle Pontificie
Opere Missionarie per l’India, Membri della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli « ad quinquennium ».
Mons. Francesco Di Muzio, Capo Ufficio nella Congregazione
per l’Evangelizzazione dei Popoli.
S.E. mons. Luigi De Magistris, Arcivescovo tit. di Nova,
Membro della Pontificia Commissione « Ecclesia
Dei » « usque ad octogesimum annum ae. s. ».
S.E. mons. Francesco Monterisi, Arcivescovo tit. di Alba marittima, Membro della Pontificia Commissione per
l’America Latina « in aliud quinquennium ».
Gli Em.mi Signori Cardinali D. Simon Lourdusamy « usque
ad octogesimum »; Francis Arinze, Paul Poupard,
Friedrich Wetter, Bernard Francis Law « in aliud
quinquennium »; LL.EE. i monsignori Renato Corti, Jean Bonfils, Antonio Bayter Abud; P. Giacomo Bini, O.F.M. « in aliud quinquennium », Membri
della Congregazione per l’Evangelizzazione dei Popoli.
Protonotari Apostolici soprannumerari
15
»
13
3
»
»
7
»
gennaio
»
febbraio
marzo
»
»
»
»
2003
»
»
»
»
»
»
»
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Eleuterio Francesco Fortino (Lungro)
Giuseppe Azeglio Manzetti (Roma)
Stanisław Tkocz (Katowice)
Giuseppe Visentin (Venezia)
Ezio Memo (Venezia)
Angelo Centenaro (Venezia)
Jean Luc Pigeon (Saint Paul in Alberta)
Manuel Cuesta Cabanillas (Madrid)
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
422
Prelati d’onore di Sua Santità
6 dicembre
3 gennaio
»
»
»
»
»
»
»
»
15
»
»
»
28
»
»
»
»
»
2 febbraio
»
»
8
»
»
»
»
»
»
»
12
»
»
»
17
»
»
»
3
marzo
»
»
»
»
5
»
»
»
»
»
6
»
7
»
8
»
»
»
»
»
14
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
24
»
2002
2003
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Mons.
Sergio Ielmetti (Fiesole)
Alejandro Gonzáles Gatica (Opus Dei)
Fernando Ocáriz (Opus Dei)
Italo Altimari Gásperi (Opus Dei)
Manuel Dacal (Opus Dei)
Soichiro Nitta (Opus Dei)
László Böcskei (Timişoara)
László Tury (Timişoara)
John Murphy (Down and Connor)
José David Henao Marı́n (Sonsón-Rionegro)
Sean Connolly (Down and Connor)
Demetrio Pérez Ocaña (Madrid)
Henry Docherty (Motherwell)
Josef Mixa (Plzeň)
Tadeusz Krawczenko (Białystok)
Jindrich Suchanek (Plzeň)
Peter Holec (Košice)
Jean Amesland (Aire et Dax)
André Darrieutort (Aire et Dax)
Andrés Anı́bal Berrı́os Piedra (Lima)
René Paredes Araya (Lima)
James Ryan (Cashel)
Ivan Čolak (Prizren)
Luigi Stucchi (Milano)
David S. Kandathil (Quilon)
Lothar Ruppert (Fulda)
Charles Hendry (Dunkeld)
Luigi Bianco (Casale Monferrato)
John Baptist Lee Hong-ki (Pusan)
Christian Montfalcon (Lyon)
Pierre Berger (Lyon)
James O’Donnell (Cloyne)
Jan Sikorski (Warszawa)
Jan Twardowski (Warszawa)
Roman Bartnicki (Warszawa)
José Luis del Rincón Cibrián (Burgos)
Pablo del Olmo Amo (Burgos)
Luigi Piccioli (Spoleto-Norcia)
Stanislao Pikul (Bratislava-Trnava)
Cappellani di Sua Santità
3
»
»
»
gennaio
»
»
»
2003
»
»
»
Il
Il
Il
Il
sac.
sac.
sac.
sac.
Agustı́n López Kindler (Opus Dei)
Alberto Marianetti (Opus Dei)
Alberto Pampillón (Opus Dei)
Alfonso Monroy (Opus Dei)
Diarium Romanae Curiae
3
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
15
»
»
»
»
»
17
»
»
22
»
»
»
»
»
»
»
28
»
»
»
»
»
»
2
»
»
gennaio
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
febbraio
»
»
2003
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
423
Andrés Lavı́n (Opus Dei)
Ángel Rodrı́guez Luño (Opus Dei)
Antonio Miralles (Opus Dei)
Antonio Torres (Opus Dei)
Armando Vera (Opus Dei)
Arturo Blanco (Opus Dei)
Enrique Doval (Opus Dei)
Fernando Martı́n González (Opus Dei)
Francis Wurmser (Opus Dei)
Francisco Ugarte Corcuera (Opus Dei)
Guillermo Schnell (Opus Dei)
Ignacio Gonzáles Sotos (Opus Dei)
Jesús Gonzáles Gaitano (Opus Dei)
José Rafael Rebelo do Espı́rito Santo (Opus Dei)
Luis Baura de La Peña (Opus Dei)
Manuel Cabello (Opus Dei)
Mariano Fazio (Opus Dei)
Pedro Huidobro (Opus Dei)
Pedro Prieto (Opus Dei)
Peter Rutz (Opus Dei)
Valentı́n Gómez-Iglesias (Opus Dei)
Vicente Ariza (Opus Dei)
Antonio Raho (Nardò-Gallipoli)
George Augustinov (Timişoara)
László Wonerth (Timişoara)
Peter Jager (Timişoara)
Peter-Pal Tamasko (Timişoara)
S.M. George (Tiruchirapalli)
Blaise Zubuor (Roma)
Camillus Johnpillay (Roma)
Godefroy Sankara (Roma)
Benno Elbs (Feldkirch)
Gilberto De Santis (Civita Castellana)
Giuseppe Costante Pernigotti (Civita Castellana)
Mauro Pace (Civita Castellana)
Pasquale La Rocca (Civita Castellana)
Renzo Tanturli (Civita Castellana)
Smaragede Mbonyintege (Kabgayi)
Walter Vonbank (Feldkirch)
Cláudio Barros Vieira (Leopoldina)
Darı́o del Socorro Gómez Zuluaga (Sonsón-Rionegro)
Gilberto Muñoz Ospina (Sonsón-Rionegro)
José Antonio Álvarez Muniz (Leopoldina)
Marco Tulio Aristizábal Giraldo (Sonsón-Rionegro)
Oscar Anı́bal Marı́n Gallo (Sonsón-Rionegro)
Ramón Iván Castaño Gómez (Sonsón-Rionegro)
Antonio Pianca (Caetité)
Józef Kloch (Tarnów)
Zbigniew Dusza (Tarnów)
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
424
2
»
»
»
»
8
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
febbraio
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
2003
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
Wiesłau Skonieczny (Łowicz)
Michael Charo Ruwa (Mombasa)
Donato Piacentini (Sora-Aquino-Pontecorvo)
Ruggero Martini (Sora-Aquino-Pontecorvo)
Osvaldo Ribeiro dos Santos (Caetité)
Stanisław Hodun (Białystok)
Stanisław Rabiczko (Białystok)
Tadeusz Malinowski (Białystok)
Władysław Kulikowski (Białystok)
Stanisław Zdziech (Białystok)
Gino Orlandi (Velletri-Segni)
Luigi Vari (Velletri-Segni)
Andrzej Kakareko (Białystok)
Joseph Caggiano (Brooklyn)
Anton Fabian (Košice)
Eugene O’Connor (Birmingham in Alabama)
Stanislav Stolárik (Košice)
Gabriel Ragan (Košice)
Thomas Gerard Caserta (Brooklyn)
Juraj Kamas (Košice)
Martin M. Muller (Birmingham in Alabama)
Pavol Dráb (Košice)
Henryk Ciereszko (Białystok)
Henryk Hołubowski (Białystok)
Antoni Lićwinko (Białystok)
Josef Gschanes (Graz-Seckau)
Ján Majernı́k (Košice)
Andrew James Vaccari (Brooklyn)
John Edward Delendick (Brooklyn)
Michael John Hardiman (Brooklyn)
Raymond J. Kelly (Brooklyn)
Michael Joseph Curran (Brooklyn)
Cornelius Henry Mahoney (Brooklyn)
Guy Anthony Massie (Brooklyn)
Michael James Reid (Brooklyn)
Paolo Picca (Velletri-Segni)
Vladimir Bom (Plzeň)
Witold Łozowicki (Grodno)
Giovanni Anelli (San Benedetto del Tronto-Ripatransone-Montalto)
Andrzej Głos (Lublin)
Józef Kruk (Lublin)
Ferenc Cserhati (Satu Mare)
Jan Kiełbasa (Lublin)
Władysław Kopyść (Drohiczyn)
Józef Kupny (Katowice)
Kazimierz Siekierko (Drohiczyn)
Marian Świerszczyński (Drohiczyn)
Zdzislaw Jan Borkowski (Drohiczyn)
Diarium Romanae Curiae
8
»
»
»
»
17
3
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
5
»
»
»
»
»
»
»
»
»
7
»
8
»
»
»
»
»
»
»
»
11
»
»
14
»
»
»
18
24
»
febbraio
»
»
»
»
»
marzo
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
2003
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
II
Il
Il
II
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
425
Marek Szkudlo (Katowice)
Wincenty Myszor (Katowice)
Stephen Happel (Washington)
Piotr Kurzela (Katowice)
Alfred Wloka (Katowice)
Luis Cordero Rodrı́guez (Lima)
Jerzy Zaja˛c (Płock)
Antonio Borsani (Milano)
Jòzef Spisak (Warmia)
Marian Piotrowski (Warmia)
Kazimierz Ziółkowski (Płock)
Tadeusz Zaborny (Płock)
Janusz Mackiewicz (Płock)
Jan Kasiński (Płock)
Piotr Joniak (Płock)
Bronisław Gostomski (Płock)
Ryszard Czekalski (Płock)
Ryszard Andrukiewicz (Warmia)
Stanisław Łosiakowski (Włocławek)
Zygmunt Skrobicki (Włocławek)
Benone Farcas (Iaşi)
Aleksander Suchan (Katowice)
Jòzef Wysocki (Włocławek)
Antoni Poniński (Włocławek)
Ferdinand Peter (Quilon)
Gintaras Grušas (Vilnius)
Roman Małecki (Włocławek)
Ke˛stutis Latoža (Vilnius)
Sean Harty (Montréal)
Claude Gauvin (Montréal)
Stefano De Paulis (L’Aquila)
Rubén Darı́o Ruiz Mainardi (Santo Tomé)
Nivaldo Antonino Dias (Petrópolis)
José Genro Carvalheira (Portalegre-Castelo Branco)
Giuseppe Crisci (Acerra)
Francesco Perrotta (Acerra)
Giancarlo Petrella (Acerra)
Severino Ramos Lins (Petrópolis)
Paulo Francisco Machado (Petrópolis)
Brian Robert Moore (Dodge City)
Denis Reidy (Cloyne)
St. John Thornhill (Cloyne)
Włodzimierz Czerwiński (Warszawa)
Marian Raciński (Warszawa)
Włodzimierz Artyszuk (Warszawa)
Luciano Vindrola (Susa)
Donato De Mattia (Salerno-Campagna-Acerno)
Martin Okpala (Awka)
Cyril Ezenduka (Awka)
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
426
24
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
marzo
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
2003
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
Il
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
Il
Il
Il
Il
Il
sac.
sac.
sac.
sac.
sac.
26
»
»
»
»
»
»
»
»
Il sac.
Il sac.
Il sac.
Bertrand Muojekwu (Awka)
Basil Kanayo Nwazojie (Awka)
Jerome Ndubuisi Anthony Madueke (Awka)
Philip Nwora Chinyelu (Awka)
Giuseppe Mastrovita (Benevento)
Francesco Sampietro (Benevento)
Giuseppe Rosario Girardi (Benevento)
Ermanno Rocchio (Benevento)
Domenico Votino (Benevento)
Mario Antonio Carmine Colantuoni (Benevento)
Aurelio Pulla (Benevento)
Giustino D’Addezio (Potenza-Muro Lucano-Marsico
Nuovo)
Domenico Venezia (Acerenza)
Joseph T. Trinh (Philadelphia dei Latini)
Charles P. Vance (Philadelphia dei Latini)
John B. Wendrychowicz (Philadelphia dei Latini)
José Maria Verçosa Bezerra (Brasile, Ordinariato militare)
Gabriele Castelli (Roma)
Severino Mottironi (Brescia)
Mario Simonelli (Como)
ONORIFICENZE
Con Biglietti della Segreteria di Stato il Santo Padre Giovanni Paolo II ha
conferito:
La Gran Croce dell’Ordine Piano
16
»
»
»
»
»
»
»
22
ottobre
»
»
»
»
»
»
»
gennaio
2002
»
»
»
»
»
»
»
2003
A
A
A
A
A
A
A
A
A
S.E.
S.E.
S.E.
S.E.
S.E.
S.E.
S.E.
S.E.
S.E.
il
il
il
il
il
il
il
il
il
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
Acisclo Valladares Molina (Guatemala)
Farouk Hussein Raafat (Egitto)
Isidro Gómez Santos (Cuba)
Pedro José Rivera Saavedra (Bolivia)
Vicente Espeche Gil (Argentina)
Widodo Sutiyo (Indonesia)
Wilfrid Guy Licari (Canada)
Yosef Neville Lamdan (Israele)
Louis Esmel (Costa d’Avorio)
La Gran Croce di Dama di Gran Croce dell’Ordine Piano
16
ottobre
2002
»
»
»
A S.E. la sig.ra Blanca Élida Zuccolillo de Rodrı́guez Alcalá
(Panamá)
A S.E. la sig.ra Edda Victoria Martinelli de Dutari (Panamá)
Diarium Romanae Curiae
427
La Gran Croce dell’Ordine di San Gregorio Magno
16
»
»
»
17
12
27
28
ottobre
»
»
»
gennaio
febbraio
marzo
»
2002
»
»
»
2003
»
»
»
A S.E.
A S.E.
A S.E.
A S.E.
Al sig.
A S.E.
A S.E.
Al sig.
il sig. Ampalavanar Selverajah (Singapore)
il sig. Bjarne Bladbjerg (Danimarca)
il sig. Henri Marie Joseph Lopes (Rep. del Congo)
il sig. Tayyab Siddiqui (Pakistan)
Dominic R. Massaro (New York)
il sig. Mariano Fontecilla (Cile)
il sig. Christos N. Psilogenis (Cipro)
Antonio Boggiano (Buenos Aires)
La Commenda con Placca dell’Ordine di San Gregorio Magno
6 dicembre
17 gennaio
22
»
»
»
31
»
10 febbraio
5
marzo
14
»
17
»
2002
2003
»
»
»
»
»
»
»
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
John Billings (Melbourne)
Abdolah Edrisi Haghighi (Iran)
Alfonso Ramonet Garcı́a (Madrid)
Angél César Beltrán Sanz (Madrid)
Mario Seren Tha (Roma)
José Carlos de Araujo Leitao (Brasile)
William Deane (Canberra)
Peter Low Kok Chye (Singapore)
Alberto Gasbarri (Roma)
La Commenda dell’Ordine di San Gregorio Magno
15
»
22
2
»
5
13
3
»
»
»
7
11
18
24
»
»
»
26
»
28
»
»
»
gennaio
»
»
febbraio
»
»
»
marzo
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
2003
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
Jacques Gabriel M.P. Hardy (Sées)
José Marı́a Cruz Román (Valencia)
José Luis Gutiérrez Garcı́a (Madrid)
Abdallah Anton Khoury M.D. (Gerusalemme dei Latini)
Gérard Stephanesco (Bucuresti)
Dong-Wan Kim (Corea)
Jean-Baptiste Dardel (Montpellier)
Christopher Donahue (Pittsburgh)
Frederick P. O’Brien, M.B.A. (Pittsburgh)
Daniel M. Darragh, J.D. (Pittsburgh)
Paul Michael Pohl (Pittsburgh)
Enrico Filipponi (Ancona-Osimo)
Edoardo Teodoro Brioschi (Milano)
Paolo Iddas (Roma)
William Reginald d’Apice (Sydney)
Joseph M. Nardi (Camden)
Secondo Ricci (Faenza-Modigliana)
B. Francis Saul (Stati Uniti d’America)
Manuel Guerrero Pemán (Asidonia-Jerez)
Victoriano Carrascal Mañero (Asidonia-Jerez)
Florencio Aldrey Iglesias (Buenos Aires)
Julio Marcelo Conte-Grand (Buenos Aires)
Gerardo Conte-Grand (Buenos Aires)
Miguel Angel Plo (Buenos Aires)
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
428
La Croce di Dama di Commenda con placca dell’Ordine di San Gregorio Magno
5
marzo
2003
Alla sig.ra Helen Deane (Canberra)
La Croce di Dama di Commenda dell’Ordine di San Gregorio Magno
6 dicembre
2002
Alla sig.ra Evelyn Billings (Melbourne)
La Croce di Dama dell’Ordine di San Gregorio Magno
14 dicembre
3
marzo
»
»
»
»
28
»
»
»
2002
2003
»
»
»
»
Alla
Alla
Alla
Alla
Alla
Alla
sig.ra
sig.ra
sig.ra
sig.ra
sig.ra
sig.ra
Margaretha M. van der Meer-Sweyen (Breda)
Marion Smith-Reynoso (Pittsburgh)
Veronica Morgan-Lee, Ph.D. (Pittsburgh)
Rosemary L. Corsetti, J.D. (Pittsburgh)
Renata McManus Cicioni (Buenos Aires)
Ana Fernández de Cotonat (Buenos Aires)
Il Cavalierato dell’Ordine di San Gregorio Magno
1 gennaio
6 dicembre
14
»
»
»
»
»
»
»
20
»
15 gennaio
»
»
»
»
»
»
»
28
2
7
3
24
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
febbraio
»
marzo
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
2002
»
»
»
»
»
»
2003
»
»
»
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
Antonio Libonati (Avezzano)
Francesco Schittulli (Bari-Bitonto)
Celso Taioli (Cesena-Sarsina)
Giuseppe Cantoni (Cesena-Sarsina)
Luciano Veneri (Cesena-Sarsina)
Paolo Rizzo (Cesena-Sarsina)
Ezio Fizzotti (Novara)
Ara Aharonian (Bairut degli Armeni)
Bernard Moretti (Bairut dei Latini)
Jean-François Chaumont (Tours)
Philip Resha (Our Lady of Lebanon of Los Angeles
dei Maroniti)
Yves-Marie Deshays (Marseille)
Adrianus Marinus Gordijn (Roermond)
Norman John Coultas (Glasgow)
Pierpaolo Crocetta (Roma)
Giuseppe Pezzoli (Bergamo)
Atherton C. Lowry (Philadelphia dei Latini)
Stan H. Retif (Philadelphia dei Latini)
Reinaldo Pacheco (Philadelphia dei Latini)
Robert J. Miller (Philadelphia dei Latini)
Glenn J. Masakowski (Philadelphia dei Latini)
Martin McKernan, Jr. (Camden)
Paul M. Henkels (Philadelphia dei Latini)
C. Clark Hodgson, Jr. (Philadelphia dei Latini)
Gérard Guyon (Bordeaux)
Matthew H. McCloskey (Philadelphia dei Latini)
Robert Bechler (Philadelphia dei Latini)
Edward Roach (Philadelphia dei Latini)
Diarium Romanae Curiae
24
»
»
»
»
»
»
»
marzo»
»
»
»
»
»
»
»
2003
»
»
»
»
»
»
»
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
David Girard-di Carlo (Philadelphia dei Latini)
Chinh Dinh (Philadelphia dei Latini)
Edward Cahill (Philadelphia dei Latini)
James J. Bock, Jr. (Philadelphia dei Latini)
William Bradley (Philadelphia dei Latini)
Cono Antonio Tropiano (Crotone-Santa Severina)
Mario Pio Galima (Crotone-Santa Severina)
Joseph Ozoemena Nwankwu (Awka)
La Gran Croce dell’Ordine di San Silvestro Papa
15
8
»
14
17
gennaio
febbraio
»
febbraio
febbraio
2003
»
»
»
»
Al
Al
Al
Al
Al
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
Eugenio Antilici (Roma)
Anton Hart (Plzeň)
Lubos Hruska (Plzeň)
Antonio Angelucci (Velletri-Segni)
Mario Baccini (Italia)
La Commenda con Placca dell’Ordine di San Silvestro
7
3
»
»
18
febbraio
marzo
»
»
»
2003
»
»
»
»
Al
Al
Al
Al
Al
sig. Peter Hasler (Svizzera)
sig. Gérard Cholvy (Francia)
sig. Marcel Launay (Francia)
sig. Yves-Marie Hilaire (Francia)
sig. Pier Giorgio Ramini (Roma)
La Commenda dell’Ordine di San Silvestro Papa
14 dicembre
3
marzo
11
»
18
»
24
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
2002
2003
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
Dieter Kirchmair (Augsburg)
Peter Schnell (Eichstätt)
Artur Hussene Canana (Maputo)
Pio Turchetti (Roma)
Hermann Fechtrup (Münster)
Luciano Casiero (Benevento)
Luca Valente (Benevento)
Geremia Cianchetti (Sulmona-Valva)
Giuseppino Napoleoni (Sulmona-Valva)
Aldo Merigo (Udine)
Luciano Ferrari (Carpi)
Bruno Ghidoni (Carpi)
Brigadier David Neville (Portsmouth)
Roland Machatschke (Wien)
Dieter Kindermann (Wien)
Johann Schadenbauer (Wien)
Alfons Ribbens (Antwerpen)
Henderikus Paulus R. Rosenberg (Utrecht)
Giuseppe Sangiorgi (Faenza-Modigliana)
Filippo Monti (Faenza-Modigliana)
429
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
430
24
26
27
29
»
»
»
»
»
31
marzo
»
»
»
»
»
»
»
»
»
2003
»
»
»
»
»
»
»
»
»
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
Filippo Innocente Bruno (Castellaneta)
Maurice Durand-Dubief (Paris)
Hans Klimmer (Sankt Pölten)
Arthur Barnett (Nassau)
Winston Davis (Nassau)
Michael Dingman (Nassau)
Burton Hall (Nassau)
Joseph Lleida (Nassau)
Francis Cancino (Nassau)
Walter Pecoraro (Roma)
La Croce di Dama di Commenda dell’Ordine di San Silvestro
3
5
marzo
»
2003
»
Alla sig.ra Elin Reissmüller (Eichstätt)
Alla Contessa Elisabeth von Enzenberg (Eisenstadt)
Il Cavalierato dell’Ordine di San Silvestro Papa
28 gennaio
6 dicembre
2002
»
14
»
20
»
»
15
»
»
»
»
»
»
gennaio
»
»
»
»
»
»
2003
»
»
»
»
»
»
»
»
22
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
28
»
»
»
»
»
3
7
»
»
»
»
»
»
»
marzo
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
Al sig. Vincenzo Bommino (Castellaneta)
Al sig. Domenico Sorrenti (Messina-Lipari-Santa Lucia del
Mela)
Al sig. Felice De Lucia (Cesena-Sarsina)
Al sig. Huib Everdijk (Breda)
Al sig. Antonio Moretto (Reggio Emilia-Guastalla)
Al sig. Medoro Ligabue (Reggio Emilia-Guastalla)
Al sig. Primo Bertolotti (Reggio Emilia-Guastalla)
Al sig. Bernardus Stephanus Dicker (Haarlem)
Al sig. Giuseppe Genovese (Potenza-Muro Lucano-Marsico
Nuovo)
Al sig. Hendrici Gerardus Dijkstra (Haarlem)
Al sig. Johannes A.B. Molleman (Haarlem)
Al sig. Leonida Vecchi (Imola)
Al sig. Martinus J.M. Van der Hulst (Haarlem)
Al sig. Nicola Plescia (Nola)
Al sig. Petri Gerardus W. Bakkum (Haarlem)
Al sig. Piero Cirillo (Spoleto-Norcia)
Al sig. Arnoldus Cornelis Steenbergen (’s-Hertogenbosch)
Al sig. Beniamino Chiabudini (Lausanne, Genève et Fribourg)
Al sig. Maurizio Evangelista (Civita Castellana)
Al sig. Alberto Galbiati (Velletri-Segni)
Al sig. Carmine Gravina (Castellaneta)
Al sig. Ernesto Mario Cerri (Vigevano)
Al sig. Jacobus Franciscus A.C. Hack (Breda)
Al sig. Johannes Adam Antonius Van Strien (Breda)
Al sig. Scipione Di Bello (Castellaneta)
Al sig. Hans Amler (Eichstätt)
Al sig. Costantino Camponeschi (L’Aquila)
Diarium Romanae Curiae
7
»
»
»
»
»
»
11
»
»
»
»
»
»
17
marzo
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
2003
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
18
»
»
»
»
24
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
»
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
Al
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
sig.
Oviglio Boldrini (Bologna)
Vittorio Forlani (Bologna)
Gualtiero Savazzini (Parma)
Mario Tito Franceschi (Parma)
Arduino Verzola (Parma)
Alberto Signoretti (L’Aquila)
Bartolomeo Grillini (Bologna)
Franciscus Leonardus P. Veugen (Roermond)
Paolo Murino (Rieti)
Giuseppe Giampaolo (Rieti)
Giuseppe Cararelli (Rieti)
Giuseppe Palatucci (Rieti)
Mario Severoni (Rieti)
Severo Bocchio (Brescia)
Giuseppe Camusi (Sant’Angelo dei Lombardi-ConzaNusco-Bisaccia)
Franco Fegatelli (Roma)
Roberto Lella (Roma)
Nicola Porchetta (Roma)
Benedikt Steinschulte (Roma)
Giuseppe Papa (Roma)
Isaac Ilora Maduka Okoye (Awka)
Charles Nwabueze Ezeudogu (Awka)
Nze Benedict Anozie (Awka)
Ozoemena Benedict Onyali (Awka)
Polycarp A. O. Okonkwo (Awka)
Pita Ejiofor (Awka)
Charles Ngene Nnebe (Awka)
Josephat Kanayo Okoye (Awka)
Augustine Ike Okoli (Awka)
Clement N.C. Nwafor (Awka)
Jerome Chukwuemeka Major-Azike (Awka)
John Wilkins (Westminster)
Franz Stauber (Wien)
Johannes Marinus Jacobus Vos (Utrecht)
Lewis Katz (Camden)
La Croce di Dama dell’Ordine di San Silvestro Papa
14 dicembre
28 gennaio
7
marzo
18
»
»
»
24
»
26
»
29
»
»
»
2002
2003
»
»
»
»
»
»
»
Alla
Alla
Alla
Alla
Alla
Alla
Alla
Alla
Alla
431
sig.ra
sig.ra
sig.ra
sig.ra
sig.ra
sig.ra
sig.ra
sig.ra
sig.ra
Johanna M.T. Gras (Breda)
Carla Sala Bonomi (Vigevano)
Ines Pavan (Bologna)
Leticia Soberón Maniero (México)
Claudia Di Giovanni (Roma)
Regina Chizube Okafor (Awka)
Renée Durand-Dubief (Paris)
Elizabeth Dingman (Nassau)
Mary Sweetnam (Nassau)
Acta Apostolicae Sedis – Commentarium Officiale
432
NECROLOGIO
3
maggio
2003
6
8
9
»
»
»
»
»
»
»
»
»
18
»
»
20
»
»
21
»
»
22
»
»
25
»
»
Mons. Jozef Feranec, Vescovo em. di Banska Bystrica (Slovacchia).
Mons. F. Paul McHugh,Vescovo tit. di Legis di Volumnio.
Mons. Carlo Aliprandi, Vescovo em. di Cuneo (Italia).
Mons. Louis Ferrand, Arcivescovo em. di Tours (Francia).
Mons. Adolfo Rodrı́guez Herrera, Arcivescovo em. di Camagüey (Cuba).
Mons. Teodoro Ubeda Gramage, Vescovo di Mallorca (Spagna).
Mons. Michael Praphon Chaicharoen, Vescovo di Surat Thani
(Thailandia).
Mons. Pierre Nguyên Van Nho, Vescovo Coadiutore di Nha
Trang (Viêt Nam).
Mons. Packiam Arokiaswamy, Arcivescovo-Vescovo em. di
Tanjore (India).
Mons. George E. Lynch, Vescovo tit. di Satafi.
Recens nuntiatum est Ioannem Pisanu, episcopum emeritum Octeriensem, die
1 mensis Iulii a. 2000 de vita decessisse.