DP Une histoire d`amour NL-FR-EN

PRESENTE / PRESENTEERT
UNE HISTOIRE D’AMOUR
un film de / een film van Hélène Fillières
avec Benoît Poelvoorde, Laetitia Casta, Richard Bohringer
d’après le roman / naar het boek Sévère de / van Régis Jauffret
RAMDAM 2013
INTERNATIONAL FILM FESTIVAL ROTTERDAM 2013
© Fabrizio Maltese
France / Frankrijk – Belgique / België – Luxembourg - 2013 –
DCP - 1:2.35 – VO – Couleur/Kleur – Dolby SRD – 80 min.
distribution / distributie: IMAGINE
SORTIE NATIONALE RELEASE
03/04/2013
T : 02 331 64 31 / F : 02 331 64 34 / M : 0499 25 25 43
photos / foto's : www.imaginefilm.be
www.unehistoiredamour-lefilm.com/presse
SYNOPSIS
FR
Elle l’a rencontré un soir de printemps, elle est devenue sa maîtresse.
Il lui a offert un revolver, elle une combinaison en latex.
Imprudent, il lui a proposé un million de dollars.
Insatiable, elle est venue lui rappeler ses promesses...
NL
Op een lenteavond ontmoet een machtige bankier een mooie, jonge vrouw. Die nacht nog
wordt zij zijn maîtresse. Zij geven zich over aan hun eindeloze erotische verlangen. Een
verlangen naar seks, naar overgave, naar het verleggen van grenzen. Hun spelletjes gaan
steeds verder, worden steeds gevaarlijker. Hij belooft haar een miljoen euro, maar komt zijn
belofte niet na. Een dodelijke band is bezegeld.
EN
He meets her one spring evening. That night she becomes his mistress.
He gives her a gun and teaches her to shoot. She provokes him into abuse and humiliation.
He promises her a million euros – and then rejects her – the deadly bond between them is
sealed.
Les histoires d’amour sont des planètes privées.
Elles se volatilisent quand leurs habitants les ont quittées.
Elles obéissent à des lois inconnues du reste de l’univers.
Inconnues même de ceux qui les habitaient.
On nous jugera au nom de lois qui n’étaient pas les nôtres au moment des faits.
HELENE FILLIERES
Comédienne, on peut voir Hélène Fillières dans la série MAFIOSA sur Canal +.
Hélène Fillières is als actrice te zien in de serie Mafiosa, uitgezonden op Canal+.
Au cinéma, elle a notamment joué dans / Ze heeft onder andere gespeeld in de films
A MOI SEULE - Frédéric VIDEAU
COUPABLE - Laetitia MASSON
LADY CHATTERLEY - Pascale FERRAN
FRANCE BOUTIQUE - Tonie MARSHALL
VARIETE FRANCAISE - Frédéric VIDEAU
UN HOMME UN VRAI - Arnaud et Jean-Marie LARRIEU
VENDREDI SOIR - Claire DENIS
AU PLUS PRES DU PARADIS - Tonie MARSHALL
BORD DE MER - Julie LOPES-CURVAL
REINES D’UN JOUR - Marion VERNOUX
AÏE - Sophie FILLIERES
VENUS BEAUTE INSTITUT - Tonie MARSHALL
PEUT-ETRE – Cédric KLAPISCH
ENCORE - Pascal BONITZER
GRANDE PETITE - Sophie FILLIERES…
UNE HISTOIRE D’AMOUR est son premier long métrage pour le cinéma / is haar debuutfilm als
regisseur.
ENTRETIEN AVEC HELENE FILLIERES
Comment en êtes-vous venue à vous intéresser à cette histoire ?
Pour mon premier film, je ne voulais pas partir d’une histoire originale, trop personnelle. Je me
sentais plus à l’aise avec l’histoire d’autrui, un chemin détourné pour exprimer quelque chose
d’intime.
Et puis j’ai lu Sévère de Régis Jauffret.
J’ai été très sensible à sa démarche artistique. Je connais ses romans, je l’admire depuis
longtemps, son style bien sûr mais surtout son regard impitoyablement aiguisé sur l’âme humaine,
et là, découvrir avec Sévère, qu’il avait cette fois choisi de partir d’un fait divers, m’a vraiment
inspirée. Le roman qu’il en a tiré m’est apparu comme une matière extraordinaire pour faire un film.
Donc c’est le fait divers qui vous a séduite ?
Pour parler de la nature humaine, je trouve que le fait divers est un support idéal. Les faits divers
sont par définition des histoires réelles qui ont la particularité d’être souvent extrêmes, hors du
contrôle, voire irrationnelles. Or l’irrationnel du comportement d’autrui nous fait prendre conscience
à chaque instant de notre vulnérabilité : qu’est-ce qui dérape chez l’autre qui chez moi ne dérape
pas, ou pas encore ? Le fait divers nous rappelle notre propre folie, donc notre humanité. On essaye
de nous faire croire que la normalité existe. On nous pousse à nier nos parts d’ombre, nos
dysfonctionnements. Et le fait divers nous fascine parce qu’il dit une certaine vérité sur l’humain,
aussi inimaginable soit-elle parfois.
En quoi cette histoire-là vous a-t-elle fascinée ?
Alors que le meurtre passionnel est vieux comme le monde, l’histoire de ces deux amants, avec sa
problématique du dominant/dominé, fascine parce qu’elle bouscule la moralité sage et docile et
embarrasse les frustrés.
Parce qu’elle nous emmène au-delà de nos limites, nous aide à comprendre les chemins obscurs
de nos désirs, nous entraîne dans nos zones d’ombres, et puis, pose une question fondamentale :
qu’est-ce que l’amour ? Comment aime-t-on ? Pourquoi aime-t-on ? Quels fantasmes intimes et
inaccessibles déclenchent la jouissance de l’autre ?
Pour moi, la vraie question que pose cette histoire, c’est le poids des préjugés et de l’opinion
publique sur ces pratiques amoureuses jugées “inclassables”. Elles dérangent avant tout parce
qu’elles n’appartiennent qu’à ceux qui les vivent et j’ai voulu rendre hommage à leurs deux
protagonistes. J’ai voulu saluer leur irrévérence.
Que s’est-il donc passé pour qu’on en arrive à cette image dramatique : un homme retrouvé mort en
combinaison latex, tué par sa maîtresse ?
Vous avez le sentiment que le film apporte une réponse à cette question ?
Je ne pense pas que le cinéma, ni la fiction en général, doivent apporter des réponses. Je pense
que le cinéma doit poser des questions, dérouter voire déranger, et laisser le spectateur libre de
choisir son point de vue. Si je m’intéresse aux failles humaines, ce n’est pas pour les « normaliser »
en leur donnant une explication rationnelle.
C’est pourquoi le film ne prend pas parti. Je n’ai pas cherché à expliquer, pas plus qu’à juger ou
justifier. Je n’ai pas enquêté, j’ai imaginé. J’ai essayé de suivre le cheminement des personnages,
me nourrissant du travail de Régis Jauffret et j’ai choisi le point de vue du spectateur, de le faire
témoin de cette aventure, lui proposer d’observer, sans parti pris, le fonctionnement de ces êtres
singuliers.
J’ai le sentiment d’avoir fait une proposition. Juste une proposition. Jauffret a fait la sienne, moi la
mienne.
Le regard du spectateur ne risque-t-il pas d’être « pollué » par les commentaires qui
accompagneront inévitablement la sortie du film et qui donneront des noms à vos
personnages que vous avez choisi de ne pas nommer ?
Le fait divers raconte deux êtres fragiles engagés dans un jeu sexuel au dénouement mortel. La
« vraie » histoire est évidemment plus complexe.
Les personnages du film, je les ai inventés à partir des figures imaginées par Régis Jauffret. Il n’y a
donc rien ni personne à reconnaître. Sinon soi-même.
De la réalité, vous avez surtout gardé l’image finale ?
C’est la seule certitude de cette tragédie. Tout le reste n’est que conjectures et interprétations. Il n’y
a pas de réalité, j’ai proposé ma fiction.
Pourquoi Une Histoire d’Amour ? Ce titre sonne un peu comme une provocation,
non ?
Non, pour moi il sonne comme une évidence. Parce que les trois mots de ce titre sont importants.
Toutes les histoires d’amour sont singulières, « des planètes privées, qui obéissent à des lois
inconnues du reste de l’univers, inconnues même de ceux qui les habitaient » écrit Jauffret dans
Sévère. Il existe des milliers de façons d’aimer comme des milliers de façons de faire l’amour.
Personne ne détient la vérité sur l’amour.
J’ai voulu faire partager cette histoire en m’affranchissant du jugement qu’on a pu porter sur le fait
divers. Ce n’est ni un plaidoyer, ni une apologie, ni une dénonciation, c’est juste ma vision de la
relation entre cet homme et cette femme.
Et pour moi, il s’agit d’une histoire d’amour. Et si ce titre crée un débat, pose question, tant mieux.
Le film prend des distances avec le livre : Sévère est un récit à la première personne,
son histoire à elle. Pourquoi y avoir renoncé dans l’adaptation ?
Sans doute parce que ce qui m’intéressait d’abord, c’est lui, c’est l’homme. Le film est un hommage
à la figure masculine, en particulier à travers cette incarnation déviante qu’en offre Le Banquier.
C’est le regard d’une femme sur la jouissance masculine, cette formidable énigme. Ce qui m’a
fascinée dans cette histoire, c’est le mystère de cet homme, et par là même le mystère des hommes
en général. En confrontant cette jeune femme à trois figures masculines complètement différentes,
c’était un moyen pour moi de rendre compte de l’énigme que représentent les hommes. Le Banquier
c’est l’homme qu’elle veut, Le Mari c’est celui qu’elle a et Le Voisin dans l’avion c’est celui qu’elle
pourrait avoir mais dont elle ne veut pas. Chacun à leur façon ont quelque chose de mystérieux qui
m’interpelle.
C’est quoi le mystère des hommes ?
C’est avant tout, pour moi, le mystère de leur jouissance. On parle toujours de la jouissance
féminine, mais moi ce qui m’intéresse, c’est la jouissance masculine. La part secrète des hommes. Il
y a pour moi quelque chose d’absolument insaisissable chez l’homme, tel un secret impénétrable :
qu’est-ce qui le fait jouir ? Et pour illustrer cette question assez obsédante, j’ai trouvé dans mes
personnages masculins une matière très inspirante : chez Le Banquier, une jouissance morbide
déconcertante, chez Le Mari, une jouissance silencieuse, voire passive qui n’en est pas moins
inquiétante et déroutante. Et chez Le Voisin dans l’avion, une jouissance toute en retenue qui, elle
aussi, pose question.
Est-ce pour cela que Benoît Poelvoorde apparaît souvent nu ?
C’est lui que je voulais mettre à nu, au sens propre comme au sens figuré.
Le Banquier fonctionne pour moi comme une sorte de métaphore du mystère masculin. La déviance
de sa jouissance me fascine.
C’est un Prince Noir, magnétique, insondable et mystérieux. Un solitaire, un mélancolique, un
homme blessé qu’on a envie de prendre dans ses bras. Il porte en lui une grande blessure affective.
Mais il est aussi cruel, violent, incontrôlable. Il fait mal car il aime souffrir et ne sait jouir qu’ainsi.
Je voulais qu’il soit difficile de lui résister. Si on veut l’aimer, il faut tout supporter. Son plaisir, il
l’organise comme il l’entend et si on veut lui plaire, il faut suivre ses règles. Et sa règle c’est de jouir
dans la douleur. Aussi inimaginable que cela puisse paraître, il jouit ainsi et personne ne pourra rien
y changer.
C’est un homme qu’on a envie d’aimer, précisément parce qu’il ne s’aime pas. Il attire parce qu’il est
insaisissable. Or, rien n’est plus douloureux et épuisant que de donner de l’amour à quelqu’un qui
ne s’aime pas.
Pourquoi Benoît Poelvoorde ?
Quand il a été question que j’adapte le roman de Régis Jauffret, j’ai appris que Benoît Poelvoorde
s’était, lui aussi, intéressé au livre. Lorsque nous nous sommes rencontrés, nous avons en fin de
compte assez peu parlé du roman, mais plutôt de la vie et des dysfonctionnements psychiques des
êtres humains. En quelques heures, nous nous étions trouvés sur un terrain commun : les zones
d’ombres de chacun d’entre nous comme autant de révélateurs de l’âme humaine.
Qu’il ait été, lui aussi, sensible à ce personnage m’a beaucoup touchée. Benoît est un être
extrêmement sensible. Très intelligent et très fragile. Le masque comique qu’on lui fait souvent
porter ne saurait cacher les méandres de ses zones d’ombres. C’est l’homme le plus mélancolique
que je connaisse. Parfois très sombre, mais extrêmement attendrissant, je l’aime sincèrement et
profondément.
C’était courageux de sa part d’assumer son attirance pour ce personnage. Sans que nous n’ayons
jamais eu besoin d’explication de texte, Benoît était à chaque fois dedans, très instinctif, très en
empathie avec le personnage. J’ai bien vu que Benoît était touché par le rôle, par l’irrévérence, le
caractère impardonnable et pourtant si attachant du Banquier.
A sa façon, il a voulu lui rendre hommage, lui aussi.
La convergence de nos points de vue autour du roman et le tournage du film ont fait naître entre
nous une relation très forte. Comme un pacte secret.
Et le choix de Laetitia Casta ?
J’ai tout de suite pensé à elle. Et à personne d’autre. Face à Benoît Poelvoorde, je voulais une
jeune femme “trop belle pour lui”. Une femme qui lui fasse presque mal aux yeux, une femme dont il
aurait raison de douter à chaque instant qu’elle est amoureuse de lui.
Je voulais que cette jeune femme soit absolument déroutante, à la fois innocente et maléfique
malgré elle. Je voulais un ange doublé d’un démon.
Laetitia Casta m’est apparue comme une évidence. Elle est d’une beauté impertinente et en même
temps absolument inoffensive quant à son pouvoir de séduction. Sans calcul aucun, elle est très
difficile à cerner. Elle ne mesure pas le danger qu’elle dégage.
Le couple que forment les deux protagonistes de cette histoire devait fonctionner comme une entité
où l’un incarne le dysfonctionnement psychique de l’autre.
Si Laetitia Casta s’est imposée à moi c’est également parce qu’à l’instar de Benoît Poelvoorde, elle
aussi est une femme blessée, sauf que ça se voit moins.
Ses blessures sont intériorisées. Le regard que l’on a sur elle est évidemment lourd à porter.
Longtemps, on n’a accordé qu’une valeur marchande à sa personne. Elle a été mannequin, depuis
son plus jeune âge elle a appris la vie et le rapport pécuniaire à la chair. Elle sait ce que signifie
vendre son corps et vérifier si l’attention qu’on veut bien lui porter a valeur financière ou affective.
Pour moi, Laetitia est une sorte de Marilyn des temps modernes. Une fille qui sait ce que c’est que
de plaire aux hommes mais qui cherche désespérément autre chose. Qui cherche à être aimée.
Comme Marilyn, elle porte sa beauté presque comme un fardeau qui l’isole d’autrui.
J’ai bien senti que ce rôle comptait beaucoup pour elle. Comme Benoît, elle s’est engagée à fond.
Comme Benoît, elle n’est pas sortie indemne du tournage. Ce sont des rôles qui laissent des traces.
Tous les deux ont beaucoup donné. Les émotions n’étaient pas feintes. Les douleurs non plus.
Et Le Mari ? Pourquoi, lui avoir accordé une place plus importante que dans le livre de
Jauffret ?
Pour moi, Le Mari, c’est la deuxième figure masculine qui incarne à sa façon le mystère masculin.
Dans mon histoire, il fallait qu’il soit développé. Il est inévitablement un acteur de cette tragédie. Sa
passivité n’en fait pas un spectateur. En tout cas c’est la vision que j’en ai. Pourquoi accepte-t-il ce
rôle et qu’est-ce que ce silence dit de lui ? En a-t-il rien à faire ? Est-il profondément meurtri ? Que
pense-t-il vraiment ? Prend-il lui aussi un certain plaisir à souffrir voire à faire souffrir l’autre en
restant aussi impassible ? C’est tout ça que je voulais filmer.
Lorsque Richard Bohringer a accepté d’interpréter le rôle du Mari, il a parlé du scénario comme si je
lui avais écrit le rôle sur mesure. J’ai immédiatement su qu’il serait formidable à l’écran. Parce que
c’est un acteur qui sait préserver son mystère et sa force quels que soient les aléas de la vie. Il ne
montre rien de ce qui se passe à l’intérieur. Il est solide comme un roc et beau comme un dieu, mais
à l’intérieur, on ne sait pas ce qu’il se joue. Et puis sa voix est unique. Ce n’est qu’après avoir tourné
les premières scènes avec Richard que j’ai eu l’idée de lui faire dire les phrases en voix off du début
film. Il est devenu le narrateur de cette histoire. Il incarne la temporalité. Il n’est pas omniscient, il est
un survivant.
Vous avez opté pour qu’il y ait une grande différence d’âge entre Le Mari et La Jeune Femme.
Pourquoi ?
Parce que Le Mari devait aussi incarner une figure de père, un encombrement pour elle comme
pour Le Banquier.
Il refuse de jouer ce rôle auprès de La Jeune Femme « je ne suis pas ton père, ne soit pas ridicule
», mais il l’incarne, malgré lui, auprès du Banquier. C’est un obstacle (bien qu’inoffensif) qu’il faut
contourner ou anéantir : mépriser, haïr le père, à défaut de le tuer...
Car Le Banquier est un fils avant tout. En voulant parler d’un homme, je ne pouvais pas faire
l’économie du fils que cet homme avait été. Je voulais qu’on devine en filigrane l’histoire affective de
cet homme. D’où les figures paternelles qu’incarnent à leur façon aussi Le Ministre (la toute
puissance politique) et Le Psychanalyste (la toute puissance intellectuelle) comme autant de figures
dominantes qui l’écrasent. Je voulais souligner le statut affectif très complexe du Banquier. La
blessure originelle sans la nommer ni la montrer.
Entre les deux protagonistes masculins, il semble y avoir une sorte d’empathie.
Pour moi, ils incarnent deux façons d’être un homme. Il ne m’appartient pas de dire laquelle est la
plus estimable, mais il m’a semblé important de montrer, alors que tout les sépare et les oppose,
qu’ils pouvaient se comprendre et peut-être même se respecter.
Pensez-vous que cela ait pu être le cas ?
Je l’ignore. La réalité du fait divers ne m’intéresse pas. Mes personnages ont leur dimension propre
et leurs rapports ne sont que ceux que j’ai imaginés.
Quel rôle joue l’argent dans le film ?
Si le film ne montre jamais d’argent, je voulais qu’il soit partout. Dans les décors, les costumes, mais
aussi dans le lexique des protagonistes. Le mot argent revient, telle une obsession, un tic de
langage, le symptôme d’une pathologie, qui, dans le cas du Banquier, lui sera fatale.
Je voulais que l’argent soit un enjeu permanent. Et qu’une des questions principales soit toujours en
suspens : comment l’amour et l’argent coexistent-ils ? Dans quelle mesure un rapport amoureux, s’il
peut se tarifer, perd-il de sa valeur ?
Tout ce qu’on en voit, c’est la promesse d’un million de dollars, qui n’est que leur façon malade, à
tous les deux, de quantifier l’amour qu’ils se portent (d’abord lui, en lui en faisant la promesse, puis
elle en exigeant qu’il la tienne).
Ça c’est la dimension romantique que peut jouer l’argent dans leurs rapports, telle une bague, autre
objet symbolique qui circule entre eux.
Pour le reste, dans un monde comme celui dans lequel naviguent cet homme et cette femme,
l’argent peut être une arme terrible. Synonyme de toute puissance mais aussi d’humiliation, l’un et
l’autre en viennent à s’en servir comme une sorte d’objet transitionnel, une patate chaude qui les
encombre.
Vous avez choisi une mise en scène très affirmée avec un parti pris esthétique assez fort.
Quels étaient vos objectifs ?
Je voulais avant tout raconter une histoire d’amour, je la voulais belle et élégante. Il fallait que le
cinéma sublime tout. D’où l’idée d’une forme esthétique assez précise. Un peu comme dans un
conte, un poème noir, je voulais que les personnages deviennent des figures presque irréelles.
D’abord par respect pour les vrais protagonistes de cette histoire, puis par goût, je voulais
m’éloigner le plus possible de toute forme de réalisme. Je voulais qu’il y ait une atmosphère
particulière à la lumière, et un vrai style narratif au cadre. Nous en avons discuté longuement avec
le chef opérateur Christophe Beaucarne et c’est en me montrant le travail d’un photographe
australien (Bill Henson) que nous avons décidé de créer une lumière toute en semi-obscurité, où les
visages et les peaux ressortiraient par touches lumineuses dans la pénombre, où les scènes
d’amour seraient silhouettées, toujours à une certaine distance. Je voulais que le film soit comme un
tableau.
La musique est très présente dans le film. Qu’est-ce qui vous a inspiré dans le travail de
Daho ?
Toujours dans l’idée du conte, ou du poème, je voulais créer une atmosphère onirique aussi à
travers la bande son et que l’on puisse s’y reconnaître comme lorsqu’on fredonne un air familier.
Etienne Daho a été une rencontre phare de cette aventure. Tout est parti de mon désir d’utiliser une
chanson précise de son répertoire : L’Adorer. Je savais qu’elle servirait de base à la musique du
film. Et puis, nous nous sommes parlés et c’est en discutant du scénario qu’Etienne m’a suggéré
deux autres titres qui lui semblaient adhérer parfaitement à mon histoire (Mythomane et Les liens
d’Éros). Je les ai écoutés, et j’ai tout de suite reconnu le climat que je cherchais. Il me les a confiés
et c’est ainsi qu’est née toute la bande son du film.
Une Histoire d’Amour est votre premier film. Si vous comparez avec votre expérience
d’actrice…
C’est incomparable. Il y a une dimension créatrice dans le fait de faire un film – depuis l’écriture du
scénario jusqu’aux dernières étapes de finitions – totalement absente dans le métier d’acteur, où
l’on n’est pas le sujet de son désir. Un acteur ne désire pas. Son seul désir est d’être désiré.
Et si un parallèle pouvait être fait entre le métier d’actrice et ce film, je dirais que cette histoire-là,
celle du Banquier et de sa maîtresse, sans que je m’en sois rendue compte au début, illustre toutes
les questions que j’ai pu me poser en tant qu’actrice.
En devenant actrice, j’ai trouvé un endroit merveilleusement dangereux où la question de mon désir
se réglait facilement : être désirée. Où la valeur que je me suis accordée pendant des années est
longtemps restée proportionnelle au bon vouloir des autres. J’ai donné un sens à ma vie en existant
dans le regard d’autrui. J’ai trouvé du plaisir à m’offrir et à répondre au désir des metteurs en scène.
J’ai adoré me soumettre à leur volonté.
J’y reconnaissais bien tous les signes de l’asservissement mais je n’ai jamais voulu m’en affranchir,
puisque j’y puisais un évident plaisir, comme sous emprise. Un plaisir ambivalent. Un plaisir
masochiste. Car quel autre métier au monde autorise quelqu’un à demander à quelqu’un d’autre de
refaire des dizaines de fois la même chose pour parvenir à « la prise parfaite » et que l’on s’y attèle
avec autant de bonne volonté !
Sans doute La Jeune Femme de mon film est-elle une métaphore de l’actrice que je suis et quand à
la fin, elle tue son maître, c’est peut-être le moment où j’ai décidé de passer à la réalisation…
Hélène Fillières a habité mon livre. Elle l’a oublié pour écrire le scénario.
C’est le plus grand hommage qu’elle pouvait rendre à mon roman.
Elle a retrouvé en elle la substance même de l’histoire, elle a retrouvé l’émotion, le climax de cette
terrible romance, pour en extraire toute la violence et l’amour.
Elle l’a poussée jusque dans ses tréfonds, n’hésitant pas à demander aux acteurs de devenir,
d’incarner, de se laisser à la porte du studio, de s’oublier sur le seuil comme un bagage.
De n’être plus que cette femme, ce banquier, ce mari trompé dans la tourmente.
Hélène Fillières n’a pas fait une adaptation, elle a fait un film. Une création, une oeuvre où elle s’est
plongée tout entière.
Je lui dis merci.
RÉGIS JAUFFRET
Septembre 2012
ONDERHOUD MET HELENE FILLIERES
Vanwaar uw interesse voor dit verhaal?
Ik wilde niet dat mijn eerste film gebaseerd was op een oorspronkelijk en te persoonlijk verhaal.
Ik voelde me meer op mijn gemak bij het verhaal van een ander, om iets intiems uit te drukken via
een omweg. En toen las ik Sévère van Régis Jauffret. Ik werd erg geraakt door zijn creatieve
aanpak. Ik kende zijn romans en was reeds een bewonderaar van hem, uiteraard van zijn stijl maar
ook van zijn ongenadig scherpe kijk op de menselijke ziel. Ik vond het zeer inspirerend om deze te
beschouwen vanuit Sévère, die gebaseerd is op een waargebeurd verhaal. De roman die hij
daarover heeft geschreven leek mij buitengewoon geschikt materiaal voor een film.
U werd dus aangetrokken door het waargebeurde verhaal?
Ik vind dat dit nieuwsbericht een ideaal instrument biedt om over de menselijke natuur te praten.
Nieuwsitems zijn per definitie waargebeurde verhalen die vaak een extreem karakter hebben,
ongecontroleerd, irrationeel zelfs. Welnu, het irrationele aspect van het gedrag van een ander maakt
ons keer op keer bewust van onze kwetsbaarheid: wat ontspoort er bij de ander dat bij mij niet
ontspoort, of nòg niet? Nieuwsitems herinneren ons aan onze eigen waanzin, dus aan onze
menselijkheid. Men probeert ons te laten geloven dat er zoiets bestaat als ‘normaal’. We worden
gedwongen onze donkere kanten en ons disfunctioneren te ontkennen. Het nieuws fascineert ons
want het laat ons een bepaalde menselijke waarheid zien, hoe onvoorstelbaar deze soms ook is.
Wat fascineerde u aan dit verhaal?
Hoewel passionele moorden zo oud zijn als de mensheid zelf, is het verhaal van deze twee
geliefden en de meester/slaaf problematiek fascinerend. Het verhaal maakt korte metten met de
brave en volgzame moraal en brengt gefrustreerde mensen in verlegenheid.
Het verhaal gaat namelijk voorbij aan onze grenzen, helpt ons de duistere kronkels van onze
verlangens te begrijpen, neemt ons mee naar onze donkere kanten, en stelt dan een fundamentele
vraag: wat is liefde? Hoe hebben wij lief? Waarom hebben wij lief? Welke intieme en
ontoegankelijke fantasieën ontketenen het genot van de ander?
De echte vraag die dit verhaal volgens mij oproept, is het gewicht van vooroordelen en publieke
opinie over deze amoureuze handelingen die als “ondefinieerbaar” worden beschouwd. Deze
handelingen verontrusten voornamelijk omdat ze slechts horen bij hen die ze ervaren en ik wilde
een eerbetoon brengen aan de twee personen die er een rol in spelen. Ik wilde hun ongepastheid
eren. Wat heeft er dus allemaal moeten gebeuren om uit te draaien op het volgende dramatische
beeld: een man in een latex pak wordt dood aangetroffen, vermoord door zijn maîtresse?
Heeft u het idee dat deze film een antwoord geeft op die vraag?
Ik ben niet van mening dat cinema, noch fictie in het algemeen, antwoorden moet bieden. Ik geloof
dat cinema vragen moet stellen, de toeschouwer in de war moet brengen en ontregelen, hem in
staat moet stellen zijn eigen standpunt te kiezen. Ik interesseer me wel voor de menselijke
gebreken, maar niet om ze te “normaliseren” door ze een rationele verklaring te geven.
Om deze reden kiest de film geen kant. Ik wilde het niet verklaren, noch veroordelen of goedpraten.
Ik heb het niet onderzocht, maar mijn fantasie de vrije loop gelaten. Ik heb getracht de beweegredenen van de personages te volgen, me voedend met het werk van Régis Jauffret en het
standpunt van de omstander gekozen. Ik laat hem toeschouwer zijn van de gebeurtenissen, geef
hem de kans om het gedrag van deze individuen te observeren, zonder een kant te kiezen.
Ik heb het gevoel een suggestie te hebben gedaan. Gewoon een suggestie. Jauffret doet de zijne, ik
de mijne.
Wordt de blik van de toeschouwer niet “vergiftigd” door het commentaar dat onvermijdelijk
zal worden gegeven bij het uitkomen van deze film en waardoor de personages, die u
anoniem heeft gelaten, een naam zullen krijgen?
Het nieuwsitem vertelt het verhaal van twee kwetsbare wezens die zijn verwikkeld in een seksueel
spel met dodelijke afloop. Het “echte” verhaal is uiteraard gecompliceerder. Ik heb de personages in
de film bedacht naar aanleiding van de hoofdfiguren uit de roman van Régis Jauffret. Er is dus niets
of niemand te herkennen. Behalve jezelf.
Heeft u vooal het beeld uit de slotscène overgenomen uit de realiteit?
Dat is de enige zekerheid van deze tragedie. De rest zijn slechts gissingen en interpretaties. Er is
geen realiteit, ik toon slechts mijn fantasie.
Vanwaar Une Histoire d’Amour? De titel klinkt een beetje provocerend, nietwaar?
Nee, ik vind hem voor de hand liggend. De drie woorden van deze titel zijn namelijk belangrijk.
Iedere liefdesgeschiedenis is uniek, “privé-planeten, die gehoorzamen aan wetten onbekend voor
de rest van het universum, onbekend zelfs voor hun eigen bewoners” schrijft Jauffret in Sévère.
Er bestaan duizenden manieren om lief te hebben, er bestaan duizenden manieren om de liefde te
bedrijven. Over de liefde heeft niemand de waarheid in pacht.
Ik wilde dit liefdesverhaal delen door afstand te nemen van het oordeel dat je naar aanleiding van
het nieuwsbericht zou kunnen hebben. Het is een geen pleidooi, noch een verdediging of aanklacht,
het is slechts mijn visie op de relatie tussen deze man en deze vrouw.
En voor mij gaat het hier om een liefdesgeschiedenis. En mocht de titel van deze film een debat
veroorzaken, des te beter.
De film neemt soms afstand van het boek: Sévère is geschreven vanuit de eerste persoon
enkelvoud, het is haar verhaal. Waarom heeft u hier in de film vanaf gezien?
Ongetwijfeld omdat ik voornamelijk geïnteresseerd ben in hem, in de man. De film is een hommage
aan de mannelijke figuur, wat vooral naar voren komt in de opmerkelijke rol van De Bankier. Het is
de blik van de vrouw op het mannelijke genot, dat ongelooflijke raadsel. Wat me fascineerde aan dit
verhaal, is het mysterie van deze man, en via hem het mysterie van mannen in het algemeen. Deze
jonge vrouw confronteren met drie compleet verschillende mannelijke figuren, was voor mij een
manier om het mysterie dat mannen belichamen, uit een te zetten. De Bankier is de man die ze wil,
De Echtgenoot is de man die ze heeft en De Buurman in het vliegtuig is degene die ze zou kunnen
hebben maar die zij niet wil. Ieder op zijn manier heeft iets mysterieus dat me intrigeert.
Wat is dit mannelijke mysterie?
Voor mij is dat voornamelijk het mysterie van hun genot. Je hoort iedereen over het vrouwelijke
genot, maar wat mij interesseert is het mannelijk genot. Het geheime deel van een man. Iedere man
bezit voor mij iets volledig ongrijpbaars, een ondoordringbaar geheim: waar geniet hij van? Om deze
redelijk obsessieve vraag te illustreren, vond ik in elk van mijn mannelijke personages iets wat me
inspireerde: bij De Bankier: een verontrustend morbide genot, bij De Echtgenoot: een stil, bijna
passief genot dat niet minder zorgwekkend en verwarrend is. En bij De Buurman in het vliegtuig een
volledig ingehouden genot, dat ook vragen oproept.
Is dat de reden dat Benoît Poelvoorde vaak naakt in beeld komt?
Ik wilde dat hij zich zowel letterlijk als figuurlijk bloot gaf. De Bankier is voor mij een soort metafoor
voor het mannelijk mysterie. Het afwijkende van zijn genot fascineert me.
Hij is een tall dark stranger, magnetiserend, ondoorgrondelijk en mysterieus. Een eenling, een
melancholicus, een gebroken man die je in je armen wilt sluiten. Hij draagt een grote emotionele
wond in zich mee. Maar hij is ook wreed, gewelddadig, ongecontroleerd. Hij kwetst omdat hij ervan
houdt te lijden. Hij kent geen andere manier om lief te hebben.
Ik wilde dat hij moeilijk te weerstaan was. Als je van hem wilt houden, moet je alles verdragen. Hij
regelt zijn genot, of wat hij eronder verstaat, op zijn manier. Als je hem wilt plezieren, moet dat
volgens zijn regels. En zijn regel is om te genieten van de pijn. Hoe onvoorstelbaar dat ook moge
lijken, hij geniet op die manier en niemand zal daar iets aan kunnen veranderen.
Het is een man waar je van wilt houden, juist omdat hij niet liefheeft. Hij is aantrekkelijk omdat hij
ongrijpbaar is. Niets is pijnlijker en uitputtender dan liefde geven aan iemand die niet kan liefhebben.
Vanwaar de keuze voor Benoît Poelvoorde?
Toen er sprake van was dat ik het boek van Régis Jauffret zou verfilmen, hoorde ik dat Benoît
Poelvoorde zich ook voor het boek interesseerde. Toen we elkaar ontmoetten, hebben we
uiteindelijk weinig over de roman gesproken, maar meer over het leven en de lichamelijke
tekortkomingen van de mens. Binnen enkele uren bevonden we ons op gemeenschappelijke
gronden: de schaduwzijdes van ieder van ons, die zoveel kunnen onthullen over de menselijke ziel.
Het raakte me zeer dat hij ook werd gegrepen door het personage. Benoît is een extreem gevoelig
mens. Erg intelligent en erg kwetsbaar. De komische houding die hij vaak moet aannemen zou de
kronkels van zijn donkere kanten niet weten te verhullen. Hij is de meest melancholische man die ik
ken. Hij kan soms heel somber zijn, maar ook ongelooflijk vertederend. Ik houd oprecht en heel erg
veel van hem.
Het was moedig van hem om te accepteren dat hij werd aangetrokken door dit personage. Benoît
zat keer op keer helemaal in de tekst, zonder dat het ooit nodig is geweest om deze toe te lichten.
Het ging heel instinctief, met veel empathie voor het personage. Ik kon duidelijk zien dat Benoît
geraakt werd door de rol, door het ongepaste ervan, door het onvergeeflijke maar aantrekkelijke
karakter van De Bankier. Ook voor hem was het een eerbetoon, op zijn manier.
Omdat onze standpunten en ideeën over de roman en het draaien van de film zo overeenkwamen,
is er tussen ons een zeer sterke band ontstaan. Als een geheim pact.
En de keuze voor Laetitia Casta?
Ik moest direct aan haar denken. Aan haar en niemand anders. Als tegenspeler van Benoît
Poelvoorde wilde ik een jonge vrouw, die “te mooi voor hem is”. Een vrouw die haast pijn zou doen
aan zijn ogen, een vrouw die hem elk moment zou doen twijfelen aan haar liefde voor hem. Ik wilde
dat deze jonge vrouw hem volledig zou verwarren, ze afwisselend onschuldig en -onbedoeldonheilspellend zijn. Ik was op zoek naar een demonische engel.
Laetitia Casta was voor mij een vanzelfsprekendheid. Zij is ongegeneerd mooi en tegelijkertijd
volledig onschuldig als het aankomt op haar verleidingskracht. Ze is zeer moeilijk te plaatsen,
zonder enige berekening. Ze is zich niet bewust van de gevaren die ze ontketent.
De twee hoofdfiguren in dit verhaal vormen een eenheid waarin de een het disfunctioneren van de
ander belichaamt.
Een andere reden dat de keuze voor Laetitia Casta zich aan mij opdrong, is dat zij, evenals Benoît
Poelvoorde, ook een gekwetste vrouw is, alleen bij haar is het minder zichtbaar.
Haar verwondingen zitten van binnen. Het beeld dat men van haar heeft brengt uiteraard een zware
druk met zich mee. Ze werd lange tijd slechts op één manier gewaardeerd. Ze is topmodel geweest
en heeft al op zeer jonge leeftijd het leven en financiële beslommeringen aan den lijve ondervonden.
Ze weet hoe het is om haar lichaam te verkopen en om vast te stellen of de aandacht die men haar
graag wil geven financiële- of gevoelswaarde heeft.
Laetitia is voor mij een soort moderne Marilyn. Een meisje dat weet hoe het is om bij mannen in de
smaak te vallen, maar die wanhopig op zoek is naar iets anders. Die op zoek is naar iemand die van
haar houdt. Net als bij Marilyn draagt ze haar schoonheid bijna als een last, die haar isoleert van
anderen.
Ik kon goed merken dat deze rol veel voor haar betekende. Evenals Benoît heeft ze zich volledig
ingezet. En, evenal Benoît, is ze niet zonder kleerscheuren uit de opnames gekomen. Dit soort
rollen laten sporen achter. Beiden hebben erg veel gegeven. De emoties zijn niet geveinsd. De pijn
ook niet.
En waarom heeft De Echtgenoot in de film een belangrijker rol dan in het boek?
De Echtgenoot is voor mij het tweede mannelijke personage dat, op zijn manier, het mannelijke
mysterie vertegenwoordigt. Hij moet daarom in mijn verhaal verder uitgewerkt worden. Hij speelt
onvermijdelijk een rol in deze tragedie. Zijn passiviteit maakt van hem nog geen toeschouwer.
Tenminste, dat is mijn visie. Waarom neemt hij genoegen met deze rol en wat zegt zijn zwijgen over
hem? Heeft hij niets in te brengen? Is hij volledig lamgeslagen? Wat vind hij er echt van? Gezien zijn
onbewogenheid, beleeft hij misschien ook een zeker plezier aan lijden of aan een ander zien lijden?
Al deze dingen wilde ik filmen.
Vanaf het moment dat Richard Bohringer de rol van De Echtgenoot accepteerde, praatte hij over het
script alsof ik de rol speciaal voor hem had geschreven. Ik wist meteen dat hij geweldig op het witte
doek zou zijn. Het is namelijk een acteur die zijn mysterie en zijn kracht heeft weten te bewaren,
ongeacht de spelingen van het lot. Hij laat niets merken van wat er in hem speelt. Hij is ijzersterk en
uitzonderlijk knap, maar je weet niet wat er in hem omgaat. En daarbij heeft hij een unieke stem.
Pas na de eerste scènes met Richard te hebben gedraaid, kwam ik op het idee om hem de voiceover aan het begin van de film te laten zijn. Hij werd zo de verteller van dit verhaal. Hij symboliseert
het verstrijken van de tijd. Hij is geen alwetende verteller, maar een overlevende.
U heeft gekozen voor een groot leeftijdsverschil tussen De Echtgenoot en De Jonge Vrouw.
Waarom?
Omdat De Echtgenoot ook een vaderfiguur is, een obstakel, zowel voor haar als voor De Bankier.
Hij weigert om deze rol te spelen bij De Jonge Vrouw “Ik ben je vader niet, doe niet zo belachelijk”,
maar hij speelt hem desondanks toch voor De Bankier. Het is een hindernis (zij het ongevaarlijk) die
moet worden ontweken of onschadelijk gemaakt. Het minachten of haten van de vader, in plaats van
hem te doden…
Want De Bankier is bovenal een zoon. Als ik over een man wil vertellen, kan ik niet voorbij gaan aan
de zoon die deze man is geweest. Ik wilde dat men zich op subtiele wijze een beeld kon vormen van
hoe het gevoelsleven van deze man is ontstaan. Vandaar dat De Minister (de gehele politieke
macht) en De Psychoanalyticus (de gehele intellectuele macht) op hun beurt ook vaderfiguren
vertegenwoordigen, evenals zovele andere dominante figuren die hem ten gronde richten. Ik wilde
de zeer complexe staat van het gevoelsleven van De Bankier benadrukken. De oorspronkelijke
wond, maar zonder deze te benoemen noch te tonen.
Er lijkt een zekere empathie te bestaan tussen de twee mannelijke hoofdpersonen.
Voor mij vertegenwoordigen zij twee manieren waarop je een man kunt zijn. Het is niet aan mij om
te zeggen welke van de twee het meest lovenswaardig is, maar het leek mij belangrijk om aan te
tonen dat, hoewel ze in alles van elkaar verschillen en lijnrecht tegenover elkaar staan, ze elkaar
konden begrijpen en misschien zelfs respecteren.
Denkt u dat dit het geval kan zijn geweest?
Daar houd ik me niet mee bezig. De realiteit van het nieuws interesseert me niet. Mijn personages
hebben hun eigen wereld en hun verhoudingen zijn slechts wat ik me ervan heb voorgesteld.
Wat voor rol speelt geld in de film?
Hoewel de film op geen enkel moment geld laat zien, wilde ik dat het wel overal aanwezig was. In
de decors, in de kostuums en in het vocabulaire van de hoofdpersonen. Het woord ‘geld’ keert
steeds terug, als een obsessie, als een stopwoord, als symptoom van een ziekte die, in het geval
van De Bankier, hem uiteindelijk fataal wordt.
Ik wilde dat geld een permanente inzet zou zijn. En dat een van de hoofdvragen altijd aanwezig zou
zijn: hoe kunnen liefde en geld naast elkaar bestaan? Tot op welke hoogte verliest een amoureuze
verhouding zijn waarde, als je er een bedrag aan verbindt?
Alles wat je ziet, is de belofte van een miljoen dollar, wat voor hen beide niets meer is dan een zieke
manier om uit te rekenen hoeveel liefde ze voor elkaar voelen (eerst alleen van hem, door haar de
belofte te doen, daarna van haar door hem eraan te houden).
U heeft gekozen voor een zeer uitgesproken manier van filmen, met een redelijk sterk
esthetische oordeel. Wat was uw doel hiervan?
Ik wilde voor alles een liefdesverhaal vertellen, een mooi en elegant verhaal. Het was nodig dat de
cinema alles verbloemde. Vandaar het idee om voor een redelijk precieze esthetische vorm te gaan.
Ik wilde dat de hoofdpersonen bijna irreële figuren werden, een beetje zoals in een sprookje of een
duister gedicht. Allereerst uit respect voor de daadwerkelijke hoofdpersonen van dit verhaal, maar
het was ook een stijloverweging, ik wilde zoveel mogelijk afstand nemen van iedere vorm van
realisme. Ik wilde dat er door het licht een bepaalde sfeer zou zijn, en een echte vertelstijl door het
gebruik van een kader. We hebben hier lang over gesproken met het hoofd operateur Christophe
Beaucarne en nadat hij me het werk van een Australische fotograaf (Bill Henson) had laten zien,
besloten we om een semi-duistere belichting te creëren, waarin de gezichten en de huid vanuit de
schemering zouden oplichten, waarin de liefdesscènes zouden bestaan uit silhouetten, alles vanuit
een zekere afstand. Ik wilde dat de film een soort schilderij zou zijn.
De muziek is erg aanwezig in de film. Wat was het aan het werk van Daho dat u inspireerde?
Ik wilde ook die dromerige sfeer bewerkstelligen door middel van de soundtrack, nog steeds vanuit
dat idee van een sprookje of een gedicht, dat je ‘m kon herkennen alsof je een bekend wijsje aan
het neuriën was. De kennismaking met Etienne Daho was een ware openbaring. Het begon
allemaal omdat ik een bepaald nummer uit zijn repertoire wilde gebruiken: L’Adorer. Ik wist dat dit
nummer aan de basis van de filmmuziek zou liggen. Hierna hebben we elkaar gesproken en terwijl
we het scenario bespraken suggereerde Etienne twee andere nummers die volgens hem perfect
zouden aansluiten bij mijn verhaal (Mythomane en Les liens d’Éros). Ik heb ze beluisterd en
herkende meteen de sfeer waar ik naar op zoek was. Hij heeft me de nummers gegeven en op deze
manier is de hele soundtrack van de film tot stand gekomen.
Une Histoire d’Amour is uw eerste film. Als u dit vergelijkt met uw ervaring als actrice...
Het is onvergelijkbaar. Er zit een creatief aspect aan het maken van een film - van het schrijven van
een scenario tot de laatste fases van afronding- dat volledig afwezig is in het werk van een acteur,
waar je niet het onderwerp van je eigen wensen bent. Een acteur kent geen wensen. Zijn enige
wens is om gewild te zijn.
Als ik een parallel moest trekken tussen het beroep van actrice en deze film, zou ik zeggen dat dit
verhaal, het verhaal van De Bankier en zijn maîtresse, zonder dat ik me er in het begin van bewust
was, een antwoord geeft op alle vragen die ik me als actrice had kunnen stellen.
Door actrice te worden, vond ik een fantastische maar gevaarlijke manier om mijn verlangen
gemakkelijk te bevredigen: gewild te zijn. Waar lange tijd de waardering die ik jarenlang voor mezelf
had gelijk was aan de positieve mening van anderen. Ik gaf mijn leven inhoud door alleen te
bestaan in de beoordeling van anderen. Ik vond het plezierig om mezelf aan te bieden en te
beantwoorden aan de verlangens van regisseurs. Ik vond het heerlijk om me aan hen over te
leveren. Ik herkende wel alle symptomen van afhankelijkheid maar ik wilde het nooit aan mezelf
toegeven, want ik haalde er een overduidelijk plezier uit, uit deze dienstbaarheid. Een ambigu
plezier. Een masochistisch plezier. Want welk ander beroep ter wereld geeft iemand het recht om
van een ander te eisen om duizend maal hetzelfde te doen, om tot “de perfecte take” te komen, en
waar men zich zo met zoveel goede wil voor inspant!
De Jonge Vrouw in mijn film is ongetwijfeld een metafoor voor de actrice die ik ben en wanneer ze
op het eind haar meester doodt, dat is misschien wel het moment waarop ik besloot om de overstap
naar de regie te maken…
Hélène Fillières heeft in mijn boek gewoond.
Ze heeft het losgelaten om het scenario te schrijven.
Het is de grootste eer die ze mijn roman had kunnen bewijzen.
Zij vond in zichzelf het wezen van het verhaal, ze vond de emotie, de climax van deze
verschrikkelijke romance, om vervolgens alle geweld en liefde eruit te halen.
Ze kende het verhaal door en door en aarzelde niet om van haar acteurs te vragen het verhaal te
worden, te belichamen, om zich voorbij de deuren van de studio te laten voeren, om hun eigen
wezen op de drempel achter te laten.
Om niets en niemand anders te zijn dan deze vrouw, deze bankier,
de bedrogen echtgenoot in deze ellende.
Hélène Fillières heeft geen boek verfilmd, ze heeft een film gemaakt.
Een creatie, een werk waarin ze zich volledig heeft gestort.
Ik dank haar.
RÉGIS JAUFFRET
September 2012
LISTE ARTISTIQUE / CAST
Le Banquier / De Bankier
Benoît Poelvoorde
La Jeune Femme / De Jonge Vrouw
Laetitia Casta
Le Mari / De Echtgenoot
Richard Bohringer
Le Voisin dans l’avion / De Buurman in het vliegtuig
Reda Kateb
Le Majordome / De Butler
Hervé Sogne
Le Psychanalyste / De Psychoanalyticus
Jean-Francois Stévenin
Le Ministre / De Minister
Philippe Nahon
L’Ange / De Engel
Vicky Krieps
LISTE TECHNIQUE / CREW
Scenario & Dialogues / dialogen
Hélène Fillières
D’après le roman / Gebaseerd op het boek
« Sévère » DE / van Régis Jauffret (publié en
France aux Editions du Seuil)
Réalisation / Regie
Hélène Fillières
Image / DoP
Musique / Muziek
Montage
Son / Sound
Direction de production / Productieleiding
Régie Générale / Opnameleider
1er assistant réalisateur / 1ste regieassistent
Montage son / Sound Editor
Mixage
Décors / Production Design
Costumes / Kostuums
Coiffure / Maquillage
Photographe de plateau / Setfotograaf
Christophe Beaucarne (A.F.C - S.B.C)
Etienne Daho
Philippe Bourgueil
Pascal Jasmes
Brigitte Kerger-Santos
Patrick Blocman
Marc Baraduc
Gert Janssen
Michel Schillings
Véronique Sacrez
Laurence Struz
Claudine Moureaud-Demoulling
Fabrizio Maltese
Producteurs / Producenten
Coproducteur / Coproducent
Production / Productie
Matthieu Tarot, Jani Thiltges
Diana Elbaum
Albertine Productions / Samsa Film /
Entre Chien et Loup
Arte France Cinéma
En coprodiuction avec / Een coproductie met
Avec la participation de / Met de medewerking van Canal+, Ciné +, Arte France, Film Fund
Luxemburg, Wallonië en het Brussels
Hoofdstedelijk Gewest
Avec l’aide de / Met de financiële hulp van
Le centre du Cinéma et de l’Audiovisuel de la
Fédération Wallonie Bruxelles,
VOO (TV.NET.TEL), Belgacom, Casa Kafka
Pictures Movie Tax Shelter empowered by
Belfius
Avec le soutien de / Met de steun van
de Tax Shelter van de Federale Regering van
België, Procirep, I2I media
En association avec / In samenwerking met
Palatine Etoile 9
L’ADORER
(Etienne Daho/ Etienne Daho - Edith Fambuena - Jean-Louis Pierot)
Avant que l'infidèle à la beauté assassine
Ne me morde la main, ne me couronne d'épines,
Désadorer l'adorer...
Avant que ses baisers ne deviennent couteaux,
Que ses bouquets de fleurs ne me fassent la peau,
Désadorer l'adorer…
Mais arborer ce chagrin si haut, que je porte beau, comme un drapeau,
En vainqueur, dont on admire le sort,
Courageux qui sait aimer trop fort,
Car comme les dieux qu'on adore adorer j'adorais l'adorer.
J'ai été si vivant, chaque minute, chaque seconde,
Mais avant d'abhorrer ses humeurs vagabondes,
Désadorer l'adorer…
Avant que l'infidèle à nouveau ne sévisse,
Qu'inéluctablement, le destin s'accomplisse,
Désadorer l'adorer…
Mais arborer ce chagrin si haut, que je porte beau, comme un drapeau
En vainqueur, dont on admire le sort,
Courageux, qui sait aimer trop fort,
Car comme les dieux qu'on adore adorer, j'adorais l'adorer.
Désadorer l'adorer...
Texte reproduit avec l'aimable autorisation des / Tekst overgenomen met de vriendelijke toestemming van de Editions Satori Song