Silk Stockings Acteren Knipsels

Silk Stockings
Acteren
Knipsels
Over ‘Fred Astaire’
"Musical-haters, en die zijn er ook, staven hun ingebakken afkeer
voor het filmisch genre bij uitstek met het bezwaar dat plotseling
beginnen dansen en (of) zingen niet natuurlijk is. Maar voor
Astaire is er nauwelijks een onderscheid tussen “normaal”
bewegen en dansen, kijk maar naar dat speciale loopje van hem,
dat al een aanzet tot dansen is. Astaire danste met alles en
iedereen, overal en altijd. Al zou hij de laatste zijn om wat hij zijn
hele carrière lang tot in de perfektie beoefend heeft, kunst te
noemen of er filosofische bedenkingen aan vast te knopen."
[Patrick Duynslaegher. “De man die met zijn schaduw danste” in
Knack, 1 juli 1987]
Silk Stockings - still
Silk Stockings - still
"So what made him the 20th century’s top performer? I think I
found the answer researching my authorised biography of
Astaire. I started by interviewing Bing Crosby. “Oh, Fred’s a
perfectionist,” he declared. Then came Gene Kelly. “I’d say Mr
Astaire was a perfectionist.” The third interviewee said the same
thing. It then became something of a game – waiting for that
word to crop up. It always did. Altogether, I interviewed 64
people. Sixty-four people said Fred Astaire was a perfectionist.
[...]
Best of all I liked the comment from Michael Kidd, who directed
the dance routines in The Band Wagon movie. “You know,” he
said, “Fred even chews gum in time.”
[Michael Freedland. “Dancing chic to chic” in The Sunday Times,
2 januari 1994]
Over ‘Hermes Pan’
"In het scenario stond gewoonlijk: “En nu beginnen ze te
dansen”. En dat was ons probleem: hoe begínnen ze daarmee en
wat laten we hen doen? De kostuums en andere details werden
doorgaans bepaald door het verhaal, maar voor de rest kregen
we alle vrijheid.[...] Ik weet nog dat de mensen altijd in de lach
schoten telkens als er in die oude musicals iemand begon te
zingen. Omdat het zo plotseling gebeurde en het verhaal volledig
ondermijnd werd. Wij hebben er altijd ontzettend hard op gewerkt
om een natuurlijke overgang te vinden tussen de realiteit van het
verhaal en het surreële van de muziek en de dans. En ik denk
dat daarin het grootste deel van ons succes schuilt."
[Hermes Pan in een interview met Dan Georgakas in Humo, 6
oktober 1983]
"Pendant trois décennies (de Flying down to Rio, 1933 à My Fair
Lady, 1963) Hermes Pan fut pour Hollywood un serviteur discret
et un créateur fidèle. S'il n'eût pas le rayonnement, ni encore
moins le génie, du fameux Busby Berkely, il n'en a pas moins
nourri l'âge d'or de la comédie musicale, inventant et dirigeant
parfois lui-même pour l'écran des numéros superbes, qu'aucun
cinéphile n'oubliera jamais. L'homme qui signa les chorégraphies
de 'clous' comme 'The Continental', 'Top Hat' et 'Night and Day',
reste pourtant singulièrement méconnu. Baptisé d'un prénom et
d'un nom divins, Hermes Pan est né en 1910, à Nashville,
Hermes Pan - portret
Tennessee, dans une famille pauvre. Peu après que celle-ci ait
déménagé à New York au début des années 20, le jeune Pan
découvrit sa vocation pour la danse. A 16 ans, il débutait dans un
'speakeasy' (c'était l'époque de la prohibition) accueillant plus de
gangsters que d'agents artistiques. Promu rapidement aux
chorus lines (ballets chantants) de Broadway, il fut notamment
employé aux côtés des Marx Brothers, pour leur célèbre revue
'Animal Crackers', et d'une toute jeune Ginger Rogers qui
débutait à 17 ans dans 'Top Speed' et voulait devenir une star. A
l'époque, Fred Astaire était déjà le plus grand danseur de
variétés. On disait d'Hermes qu'il lui ressemblait beaucoup … En
1933, 'montant' à Hollywood après avoir été viré d'un show où il
avait osé modifier ses pas, Pan rencontra le maître sur le plateau
n° 8 des studios Paramount. Les deux hommes se découvrirent
une passion commune pour les rythmes 'noirs', et ne tardèrent
pas à devenir des amis. Pendant la suite de leurs carrières
respectives, ils n'allaient pas cesser de collaborer, Pan devenant
A Damsel in Distress - affiche: voor deze film
chorégraphe de la plupart des films d'Astaire. Malgré l'Oscar
kreeg Pan een Oscar voor 'Best Dance
obtenu en 1937 pour Damsel in Distress, et quelques rares
Direction'
apparitions cinématographiques, Hermes Pan est resté pour le
grand public, dans l'ombre de son génial interprète. Une injustice
dont, modeste, il affirme n'avoir jamais souffert."
[Louis Danvers. 'Dieux de la danse' in Weekend l'express, 5 januari 1990]
“Ik heb erg vaak met Hermes Pan gewerkt, niets steeds, maar váák. Dat heb ik altijd prettig gevonden, omdat we
dezelfde instelling hebben, we willen dingen dóén en niet over de motivatie nadenken. Hij was een soort spiegel voor
me, ik kon van hem op aan. Als ik iets voordeed en vroeg: hoe ziet het eruit, en hij antwoordde: prima, dan wist ik
ook dat het echt in orde was. Hij was erg vindingrijk. Hij hielp me om de choreografie af te ronden, zodat we de
meisjes erbij konden halen om hun nummers in te studeren, maar dat was pas tegen het einde, kort voor de
opnamen begonnen, want anders zou er helemaal nóóit een eind aan zijn gekomen.”
[Fred Astaire in een interview met Ab van Ieperen in Vrij Nederland, 28 augustus 1976]
"In a 1972 interview Hal Borne, who was Astaire’s arranger and rehearsal pianist for many years, said:
“Hermes was terribly instrumental in everything that Fred did. He was really Fred’s alter ego; they were so close
through the years... Ginger would come in later and learn the steps... But Hermes and Fred laid out the steps, and
Hermes took Ginger’s part... I’d watch these guys and they were so good you forgot all about the fact that they were
two men dancing together.”
I bring up Hermes Pan not to take anything away from Astaire – who could? who would want to? – but to add
something: his clarity about himself, his needs. Borne said, “[Hermes’] ideas for choreography were exactly what Fred
wanted.” To know what it was he wanted and to select the right person to help him get it was, obviously, part of
Astaire’s genius."
[Stanley Kauffmann on films” in The New Republic, 3 augustus 1987]