Petjenoom`s verjaerdag L`anniversaire de parrain Historiette de

Transcription

Petjenoom`s verjaerdag L`anniversaire de parrain Historiette de
Petjenoom’s verjaerdag
L’anniversaire de parrain
Historiette de Pietje de Lange-Graacht
Transcrit par Jean-Marie Muyls
Op een schoonen dag, binst ’n wintermaend, in een uutgeevende prochie van nuuze Vlaenderen:
Looberghe!, een oud wuuf ael de gaezette leezen, bemerkste dat ’n dag van vandaege waes ’n dien van neur
veint’s verjaerdag.
A’k geen dunderslaegen buuten en hoorden, ik gounk naer de stei gaen, om een kleen geftje te
koopen voor num…maer, ’t inkt myn dat ’t sop de koole nie weerd en is! A men elde, ik moen me wel
bevryden van de vorst en me wel beschudden! Ik zyn ael oudde enoef om een lyk te maecken!
Ik hen alglyk de bekwaemighyd van etwaet te maecken van me zelve, peinzde ze. Een koeke ? Me gat
zei de ratte! ’T gaet me kosten d’oogen uut men hoofd!
‘K moen je nog uutleggen dat dit wuuf styf gierig waes, en oeck dat ze opmets een lytje zwarte kunst
dei, mee klytte amuuleetten dat ze zelvde miek mee neur handen…
Maer me veint, ’n dien mooie van ael, is assan achter me gat, en assan bezzig mee afloeren op ’t
gonne dank doen…
( ’n liefdeslag waes weg evloogen, maer ’n man waes daer ebleeven…lyk byt veele koppels enee!)
Ik gaen num zenden naer de stei, om me pilletjes te krygen byt ’n apotheeker; naer de poste om me
brieven zeegels drop te doen leggen; en oeck naer ’n visschenier om dobbelgaernaers en twee zeetoungen te
koopen of een plaatje at ze te diere zyn, ’t gaet oeck gaen…
Om niet te gletschen langst de straeten, ik gaen num me kloefpattyn geven te leen, alzoo gaen ik lyber
zyn lyk de lucht…
Dien kreute! En zeggen dank waeren verblind d’eerste keer dank num zag, ’t waes een schoon
praetelaer: beloovden! Meer of dat je lust!
Maer nuuw, gounk ‘k beeter zyn mee een troppe zwyns! Ik zyn emonteerd lyk een hound mee vloon.
Neur veint en waes geen leutemaecker, maer hen hadde assan veel evrocht in een dykkedelvers
truzzel: de waetergangs moezen mee een houten schoppe, dat waes lastig wei!
Alzoo licht dat Petjenoom vorst waes, ze liep naer ’n vorsten gebeur om klytte te haelen, en at ze
huuswaerts toe kwaem, ze beguste rechtuut te kneeden.
Ik hen handelinge enoef om een schoonen Vlaemsche Leeuw fatsoen te geeven, bakken en toen
verven; hen gaet dat kunnen hangen booven de stoove at hen weult of round ze nekke, ’t is myn gelyk.
Daer! ’t is edaen, ’t het ael wel af eloopen, lyk op wieletjes; ze waes in zweete en in schuume, en
neur keuken slachtste van een schilderplekke, mee klytte, waeter en varve ooverael round!
Dat gaet een loon verdienen, peinzde ze: ten minst een groote botje bloemen: deurat me kadootje,
hen geeft wel uut! ‘k hen ‘k dat emaeckt voor een appel en een ei! Geen kleute uut me beurze!
Pierre Magnier / Généalogie et Histoire du Dunkerquois / G.H.Dk.
Page 1
Ik gaen dat in de kasse bewaeren toet s’naevens; hen is eenig! En zelve uutneemend! ‘T ’n zyn geen
tween zulke oun’er de fotrek hulle!
Ze blinkste lyk een pauw!
Navolgens de vuulleghyten datten me koopt om myn verjaerdag: ’t is een ponke!
S’ naevends, ael ’t eeten gereed doen, ik gaen dat leggen op de taefel, op de angere zydde van ze
glas; hen ’n gaet ’n niet missen voorzekers dien drounkaerd!
Pietje de Lange-Graacht
20/01/13
L’anniversaire de parrain
Par un beau jour, en décembre, dans un village de notre Flandre qui a du cachet : Looberghe ! une vieille
femme tout en lisant le journal s’aperçut que ce jour était celui de l’anniversaire de son mari.
Si je n’entendais pas de coups de foudre à l’extérieur, je serais allée en ville pour lui acheter un tout
petit cadeau, mais il me semble que le jeu ne vaut pas la chandelle (que le bouillon ne vaut pas le chou).
A mon âge, je dois bien me protéger du gel et aussi du vent ! Je suis assez âgée pour faire un
cadavre !
J’ai quand même le savoir-faire pour fabriquer quelque chose par moi-même, pensa-t-elle. Un
gâteau ? Mon cul dit le rat ! Ca va me couter les yeux de la tête !
Il faut encore savoir que cette femme était très avare, et aussi qu’elle faisait parfois de la magie
noire avec des amulettes d’argile qu’elle confectionnait elle-même avec ses mains.
Mais mon homme, ce Marie mêle tout, est toujours derrière mon cul et occupé à épier tout ce que je
fais !
( Le coup de foudre s’était envolé, mais l’homme était resté…comme chez beaucoup de couples
n’est-ce pas !)
Je vais l’envoyer en ville chercher mes cachets chez le pharmacien, à la poste pour mettre un tampon
sur mes lettres et au poissonnier pour acheter des bouquets et deux soles ou bien un carrelet si elles sont
trop chères, ça fera aussi l’affaire…
Pour ne pas glisser au long des routes, je vais lui prêter mes patins, ainsi je serai libre comme
l’air…
Cet abruti ! Et dire que j’étais éblouie la première fois que je l’ai vu, c’était un beau parleur : des
promesses : en veux-tu en voilà !
Maintenant, je serais mieux avec un troupeau de cochons ! Je suis montée comme un chien avec des
puces !
Son mari n’était pas un gai luron, mais il avait toujours fort travaillé dans une équipe de
cantonniers : curer les fossés avec une pelle en bois était fatigant !
Pierre Magnier / Généalogie et Histoire du Dunkerquois / G.H.Dk.
Page 2
Dès que parrain fut parti, elle courut chez le voisin en vis à vis chercher de l’argile, de retour à la
maison elle commença directement à pétrir.
J’ai assez d’expérience manuelle pour façonner un beau lion des Flandres, le cuire, puis le peindre,
il pourra l’accrocher au-dessus du poêle si il veut ou autour de son cou, ça m’est égal.
Voilà, c’est fait, tout s’est bien déroulé, comme sur des roulettes, elle était en nage et en sueur, sa
cuisine ressemblait à l’atelier d’un artiste peintre, avec de l’argile, de l’eau et de la peinture tout partout!
Cela va mériter un cachet, pensa t’elle : au moins un gros bouquet de fleurs : car mon cadeau a du
cachet ! il ne m’a rien couté ! pas un sou dehors ma poche !
Je vais le conserver dans l’armoire jusqu’à ce soir, il est unique ! Et même hors du commun ! Il n’y
en a pas deux comme ça sous le couvercle des toilettes !
Elle était fière comme un paon !
En comparaison des cochonneries qu’il m’achète pour mon anniversaire: c’est un trésor !
Ce soir, en préparant le repas, je vais le mettre sur la table, vis-à-vis de son verre, il ne pourra pas
le manquer pour sur cet ivrogne !
fin
Pierre Magnier / Généalogie et Histoire du Dunkerquois / G.H.Dk.
Page 3

Documents pareils