NIEUWZWART

WIM VANDEKEYBUS / PETER VERHELST & MAURO PAWLOWSKI
ULTIMA VEZ & KVS
NIEUWZWART
nov 14, 15, 16, 17 - 20:00
KVS_BOL
85’
REGIE, CHOREOGRAFIE, SCENOGRAFIE /
MISE EN SCÈNE, CHORÉGRAPHIE, SCÉNOGRAPHIE /
DIRECTION, CHOREOGRAPHY, SCENOGRAPHY
WIM VANDEKEYBUS
ORIGINELE MUZIEK / MUSIQUE ORIGINALE / ORIGINAL MUSIC
MAURO PAWLOWSKI
GECREËERD MET & UITGEVOERD DOOR /
CRÉÉ AVEC & INTERPRÉTÉ PAR /
CREATED WITH & PERFORMED BY
TANJA MARÍN FRIÐJÓNSDÓTTIR, BÉNÉDICTE MOTTART, MÁTÉ MÉSZÁROS, LUKE JESSOP,
MARIA KOLEGOVA, DYMITRY SZYPURA, ROBERT HAYDEN & KYLIE WALTERS
OOK GECREËERD MET / AUSSI CRÉÉ AVEC / ALSO CREATED BY
IMRE VASS, DAWID LORENC, OLIVIER MATHIEU, ULRIKE REINBOTT, GAVIN WEBBER
MUZIKANTEN (LIVE) / MUSICIENS (LIVE) / MUSICIANS (LIVE)
MAURO PAWLOWSKI, ELKO BLIJWEERT, JEROEN STEVENS
TEKST / TEXTE / TEXT
PETER VERHELST
ARTISTIEKE ASSISTENTIE & DRAMUTURGIE /
ASSISTANTE ARTISTIQUE & DRAMATURGE /
ARTISTIC ASSISTANT & DRAMATURGE
GREET VAN POECK
BEWEGINGSASSISTENTIE / ASSISTANT MOUVEMENT / MOVEMENT ASSISTANT
IÑAKI AZPILLAGA
STYLISME / STYLING
ISABELLE LHOAS
GEASSISTEERD DOOR / ASSISTÉE PAR / ASSISTED BY
FRÉDÉRICK DENIS
DOEK / TOILE / BACKDROP
JOHAN DAENEN
LICHTONTWERP / CRÉATION LUMIÈRE / LIGHTING DESIGN
ALBAN ROUGE, WIM VANDEKEYBUS
GELUIDSONTWERP / CRÉATION SON / SOUND DESIGN
BENJAMIN DANDOY
TECHNISCH DIRECTEUR / DIRECTION TECHNIQUE / TECHNICAL DIRECTOR
RALF NONN
LICHTREGIE / RÉGIE LUMIÈRE / LIGHTING ENGINEER
ALBAN ROUGE
WWW.KVS.BE - WWW.ULTIMAVEZ.COM
GELUIDSREGIE / RÉGIE SON / SOUND ENGINEER
ANTOINE DELAGOUTTE
PODIUMREGIE / RÉGIE PLATEAU / STAGE MANAGER
FRANCIS GAHIDE
KOSTUUMATELIER / ATELIER COSTUMES / COSTUME WORKSHOP
LIEVE MEEUSSEN, HEIDI EHRHART
EXTRA BEWEGINGSASSISTENT /
ASSISTANT MOUVEMENT ADDITIONNEL /
ADDITIONAL MOVEMENT ASSISTANT
GERMÁN JAUREGUI
ADVIES SCENOGRAFIE / CONSEIL SCENOGRAPHIE / SCENOGRAPHIC ADVICE
ULTIMA VEZ PLOEG/ÉQUIPE/CREW, JOHAN DAENEN, ISABELLE LHOAS
BEELD DANSTAPIJT / IMAGE TAPIS DE DANSE / IMAGE DANCEFLOOR
CIRSIUM CANUM © KARL BLOSSFELD ARCHIV – ANN & JÜRGEN WILDE (ZÜLPICH, 2009) DRUK TUBBAX DIGITAL PRINTING
ALGEMEEN TECHNISCH ADVIES / CONSEIL TECHNIQUE / GENERAL TECHNICAL ADVICE
FRANCIS GAHIDE
STAGIAIRS / INTERNS
ANNA TCHERNOKONDRATENKO, FRANÇOIS BODEUX
VERTALING TEKST / TRADUCTIONS / TRANSLATIONS
INA RILKE (ENG), MONIQUE NAGIELKOPF (FR)
PRODUCTIE / PRODUCTION
ULTIMA VEZ (BRUSSEL, BE)
COPRODUCTIE / COPRODUCTION
KVS (BRUSSEL, BE), THÉÂTRE DE LA VILLE-PARIS (FR), MERCAT DE LES FLORS (BARCELONA,
ES), PACT ZOLLVEREIN/CHOREOGRAPHISCHES ZENTRUM NRW (ESSEN, DE), LE MANÈGE.
MONS/CENTRE DRAMATIQUE (BERGEN, BE)
ULTIMA VEZ WORDT GESTEUND DOOR DE VLAAMSE REGERING & DE VLAAMSE GEMEENSCHAPSCOMMISSIE VAN HET BRUSSELS HOOFDSTEDELIJK GEWEST
ULTIMA VEZ REÇOIT L’APPUI DES AUTORITÉS FLAMANDES ET DE LA COMMISSION COMMUNAUTAIRE FLAMANDE DE LA RÉGION DE BRUXELLES-CAPITALE
ULTIMA VEZ IS SUPPORTED BY THE FLEMISH AUTHORITIES & THE FLEMISH COMMUNITY
COMMISSION OF THE BRUSSELS CAPITAL REGION
nieuwZwart
NL
TUSSEN MUREN DIE ER NIET ZIJN ONDER EEN DAK
DAT ER ONMOGELIJK KAN ZIJN
OP EEN VLOER VAN NIETS
Heb door moerassen gewaad
al dan niet menselijk
heb door bossen gewaad
door velden vol spinrag
heb dagenlang in de vlakte gestaan
met uitgestrekte armen
ingestreken met lijm of speeksel
en werd bezocht door alles wat vleugels had
heb gegrepen wat ik kon en begrepen wat ik niet kon
vergeten
Alaska, 2003
En toch
Heb door bossen gewaad de handen voor me uit
uit volle borst van kop tot teen mezelf aan de haren uit mezelf getrokken
met volle kracht voorwaarts door braamstruiken heen door beken en modder
mezelf over een berg gesleept mezelf van de berg gegooid
overeind gekomen voorovergebogen tot drie geteld
de berg bestormd
de berg afgebroken
misschien alleen om een put te maken
misschien om eindelijk te kunnen vallen
– het is sterker dan mezelf
ben in de put gesprongen uit de put geklauterd
de nieuwe berg beklommen mezelf over de nieuwe berg gesleept
alsof ik hoopte
op de top een nieuwe zon te zien
met gesloten ogen vel over been heb ik gekeken
heb beseft toen ik op de berg stond dat niets verloren gaat
hoe ik me ook verzette
niets gaat verloren
mezelf voor me uit gehouden met gesloten ogen de berg afgestormd
tegen bomen aan opnieuw en opnieuw
voorbij rede en voorbij vermoeidheid voorbij hoop en voorbij pijn
opnieuw en opnieuw
eindelijk de pijn voorbij
opnieuw en opnieuw
Niets gaat verloren
Heb door moerassen gewaad al dan niet menselijke
heb door zeeën gewaad heb mezelf een berg opgesleept
mezelf voor me uitgehouden ben die berg afgestormd
uiteindelijk tot stilstand gekomen
tegen een muur die er niet is onder een dak dat er niet is op een vloer die er niet is
een huis van niets
heb onmiddellijk beslist om hier thuis te komen
mezelf voor me uit houdend mezelf tegen de muur te pletter gelopen
tot ik niet langer tot ik niets meer eindelijk mezelf voorbij
eindelijk thuis
mijn hoofd tegen de muur als tegen een handpalm van iemand
die mijn hoofd voorzichtig op haar knieën legt
hand op mijn wangen zich voorover buigt iemand die fluistert: Niets
gaat verloren
ondanks mezelf
zag ik me mezelf aan de haren overeind getrokken
hoewel ik er niet langer leek te zijn tussen muren die er niet waren
onder een dak dat er onmogelijk kon zijn op een vloer van niets
in de armen genomen door iemand die er niet was
iemand die me overeind zette voor de muur
Het is goed met lege handen voor een lege muur te staan
heen en weer te bewegen
voor de muur onophoudelijk heen en weer te bewegen
heen en weer de herhaling de geruststelling de koppigheid de vreugde
metronoom heen en weer
voorbij de rede en voorbij vermoeidheid en voorbij hoop voorbij pijn
voorbij bewustzijn
tegen de muur
Dit is de muur waar men handen in kwijt kan
dit is de muur waar men het hoofd in mag duwen
met gesloten ogen, gesloten mond
eindelijk van hoofd en handen af
niets meer te denken of te doen
enkel hier te zijn of niet te zijn
in een plek die er geen is
niet van vlees niet van gedachten
plek van niemand plek van niets
die zo van ons is
zo uit ons gegroeid lijkt uit ons opgebouwd
wit als gebeente uit ons opgestapeld
dit is de vloer waar we als kind zullen liggen
waar we zullen leren lopen links rechts links rechts
waar we in cirkels zullen leren lopen
geen begin geen einde zonder hoop zonder verlangen
almaar harder lopend
ons te buiten lopen buiten onszelf
onszelf achterlatend onszelf inhalend onszelf voorbijlopend
de cirkel uitlopend tegen de muur
zodat we opnieuw als kind op deze vloer liggen
waar iemand zal neerknielen van wie we de geur nog niet kennen
dit is de plek waar we voorbij mogen gaan aan wat dan ook
omdat niets ooit verloren gaat
het dak dat over ons heen wil vallen als we dat vragen
de muur die ons zal dragen als we het dak vragen over ons heen te vallen
val over mij heen val me tot leven
zodat ik opnieuw kan vragen aan het plafond dat er niet is
aan de muren die er niet zijn aan de vloer
val over me heen
val me tot leven
en opnieuw
zodat aan mij een eind kan komen
Maar er is geen einde
Alleen
Het sijpelen van tijd die er niet langer toe doet
van de muren afstromend zonlicht dat er niet langer toe doet
dit is het zonlicht, de hagel, de sneeuw
het zal ons verblinden
dit is het nieuwe zwart, dit is de zachte nacht van ons
als we met gestrekte armen naar de sterren staan te kijken
in de hoop door die sterren te worden bekleed – het is sterker dan onszelf
een man met gestrekte armen besuikerd met sterren die er misschien niet eens meer zijn
dit is de nacht die we zijn binnenstebuiten gekeerd bekleed met ons eigenste zwart
dit is wat we hebben gewild toen we nog wilden
en zelfs daarna
dit is wat we hebben stukgegooid om met de scherven iets nieuws te maken
een nieuw geraamte om te bekleden met wat we afstroopten
ons vel aan flarden geslagen op de grond tot het zwart zag
dat vel rond ons nieuwe geraamte geknoopt aangesnoerd dun als een regenworm
dun als een arm die wuift op een berg aan zee naar een lege zee
in de hoop – het is sterker dan onszelf – in de hoop dat ergens een andere arm
op een berg aan zee wuift naar een lege zwarte zee
zolang er niets is is er hoop dit is onze naam maar het geeft niets het wil niets
eindelijk niets meer te willen of te hopen – het is sterker dan onszelf
eindelijk het besef dat er iemand is die ons niet ziet
een handpalm van iemand die ons hoofd voorzichtig
op haar knieën legt haar handen op onze wangen legt
zich voorover buigt haar gezicht tussen haar handen door duwt
iemand die fluistert, mond op mond, of iemand die had kunnen fluisteren
mocht iemand een vinger naar ons uit willen steken
of zelfs maar een arm die heen en weer beweegt aan de overkant
de mogelijkheid van iemand die er zoals een ster
misschien niet eens meer is omdat het genoeg is
te beseffen dat er een mogelijkheid is
alsof er hoop bestaat – sterker dan onszelf – om eindelijk alleen
zoals we het altijd hadden gewild eindelijk te kunnen
uiteindelijk niets meer dan dat uiteindelijk een mogelijkheid
van die wuivende arm van niets te mogen zijn
die neerkomt en blijft neerkomen op een lichaam van jou – die er niet bent
op een lichaam van mij – die er onmogelijk kan zijn
op het lichaam van ons – wegdrijvend in de gitzwarte lucht
traag wentelende sterren in een uitdijend heelal
dat er misschien ooit zal zijn geweest
En toch
WE KOMEN NAAR HET PLEIN ALS DE TIJD IS GEKOMEN
We wisten dat we op een dag in een berkenbos zouden veranderen. We zouden zilverwit worden,
een samenscholing van tonijn, fosformoleculen, mannen met ontbloot bovenlijf, kilometers ver
zichtbaar.
Altijd al wisten we dat geluk bestond, een omlijnde vorm van leven, al vielen we soms
buiten bewustzijn en viel alles mee, neerdonderende spiegel van een muur
op een kristallen kast, maar meestal bleef het onhoorbaar hangen, ver en los van de wereld
die ons was aangeleerd.
Een smeedijzeren hek rijst uit de grond op,
maar nooit geven we op. We zijn het jongetje in het bos,
door braamtakken gegrepen, witte sokken vol aardbeienvlekken, we weten
dat licht ons door gebladerte flitsend achterna zit, een vinger die je achterhoofd doorboort
en in je tanden zal zingen. Wit bloed als een transparante sjaal.
Blijf rennen, jongetje, hou je handen als een trechter rond je lippen, daag uit:
Zich wegwissende, kom hier.
Lichtgevende, kom hier.
Man met nek van een zeeleeuw, kom hier.
Naakte staande man, omklemd door naakte klimmende vrouw, kom hier.
Met slagroom bespotene, kom hier.
Vrouw met gezicht als een gloeilamp, kom hier.
Man met vingers als waterleliestengels, met braamstruiken gekroonde, kom hier.
Ontbloot het bovenlijf.
Schouder aan schouder op het plein.
Man met luipaardvel, jongen met handen als handschoenen
met afgeknipte vingers, zwartgelakte dobermannpincher,
kom hier, kom achter me aan in het bos.
Ons gezicht verandert soms in een met tegels ingezette wand, onze borstkas in een met leem
ingestreken kast. We staan op het plein en zijn een ritselend berkenbos, schouder aan schouder
voeren we duizenden jaren oude bewegingen uit, traag als reptielen, terwijl
laserlicht letters in onze botten brandt, van kop tot teen vol onleesbare tekens.
Oplichtend radium in de nacht – een van sneeuw opgloeiende tuin, zo voelen we ons
eindelijk gelukkig. We kunnen er niet van slapen
en staan aan het raam. Overal komen mensen hun huizen uit – het is sterker dan onszelf.
We ontbloten het bovenlijf, trekken een pak aan, ontbloten het bovenlijf, pak aan pak uit, vormen
patronen op het plein. Lichtjaren verder
worden we ontdekt. We houden de handen als trechters aan de mond.
Iedereen moet meezingen –
het gezongene botst tegen de bergwand. Kaatst terug. Bomen, huizen, mensen, auto’s,
het rolt over alles heen. Fosformoleculen, losgezongen van hun kern, zoals
sneeuwkristallen een lawine vormen, zo voelen we ons, zo zingen en zingen we ons
in het rond, hand in hand. Ooit zullen we in een berkenbos veranderen
en dragen we zaad.
Teksten Peter Verhelst
Gebaseerd op de dichtbundel nieuwe sterrenbeelden
De teksten in de voorstelling kunnen afwijken van de originele versie
© 2008, Peter Verhelst
nieuwZwart
FR
ENTRE DES MURS QUI NE SONT LA PAS
SOUS UN TOIT QUI NE SAURAIT
ETRE LA SUR UN SOL DE TROIS FOIS RIEN
À travers des marais ai pataugé
humains et autres
à travers des forêts ai erré
des champs pleins de toiles d’araignée
dans la plaine des jours debout me suis tenu
les bras tendus
enduits de colle ou de salive
et visités par toute la gent ailée
ai saisi ce que je pouvais et compris ce que je ne pouvais
oublier
Alaska, 2003
Et pourtant
À travers des forêts ai pataugé les mains au-devant de moi
de toutes mes forces de pied en cap me suis sorti de moi-même par les cheveux
ventre à terre à travers les ronces et les rus et la boue
me suis traîné sur une montagne me suis jeté de la montagne
me suis levé me suis prosterné et jusqu’à trois ai compté
pris la montagne d’assaut
l’ai démantelée
peut-être pour n’en faire qu’une fosse
peut-être pour pouvoir y tomber
- c’est plus fort que moi
sauté dans la fosse grimpé hors de la fosse
escaladé la nouvelle montagne franchi la nouvelle montagne
comme si j’espérais
voir un soleil nouveau à son sommet
les yeux clos ai vu la peau et les os
ai su là sur la montagne que rien ne se perd
quoi que je fasse pour résister
rien ne se perd
me suis mis au-devant de moi-même ai dévalé la montagne les yeux clos
percuté les arbres encore et encore
par-delà la raison et par-delà la fatigue par-delà l’espoir et par-delà la douleur
maintes et maintes fois
enfin par-delà la douleur
encore et encore
Rien ne se perd
À travers des marais humains et autres ai pataugé
à travers des mers ai pataugé sur une montagne me suis traîné
me suis mis au-devant de moi-même ai dévalé la montagne
ai fini par m’arrêter
contre un mur qui n’est pas là sous un toit qui n’est pas là sur un sol qui n’est pas là
une maison de trois fois rien
ai décidé aussitôt d’en faire le retour à la maison
me suis mis au-devant de moi-même ai percuté le mur
jusqu’à ce que rien ne reste au-delà de moi enfin
enfin à la maison
ma tête contre le mur comme contre la paume de quelqu’une
qui délicatement pose ma tête sur ses genoux
met une main sur ma joue se penche et murmure : Rien
ne se perd
en dépit de moi-même
je me suis vu me tirer moi-même par les cheveux
bien que je ne semble plus être là entre les murs qui n’étaient pas là
sous un toit qui ne saurait être là sur un sol de trois fois rien
pris dans les bras de quelqu’une qui n’était pas là
quelqu’une qui m’a mis d’aplomb devant le mur
Il est bon de se tenir les mains vides devant un mur vide
en marchant de long en large
devant le mur constamment de long en large
de long en large la répétition le réconfort l’obstination le plaisir
un métronome de long en large
par-delà la raison par-delà la lassitude par-delà l’espoir par-delà la douleur
par-delà la conscience
contre le mur
C’est le mur dans lequel on peut perdre ses mains
C’est le mur dans lequel on peut enfouir son visage
les yeux clos, la bouche close
débarrassé de visage et de mains enfin
nul besoin de penser ou d’agir
juste être ou ne pas être
dans un lieu qui n’est pas un lieu
ni en matière ni en pensée
lieu de personne lieu de rien
qui est tellement le nôtre
jailli de nous bâti de nous
une pile d’os blanchis
voilà le sol où nous nous étendrons comme des enfants
où nous apprendrons à marcher droite gauche droite gauche
où nous tournerons en rond
sans début sans fin sans espoir sans désir
plus vite et plus vite encore
nous dépassant
nous doublant nous rattrapant nous laissant derrière
en tangente du cercle contre le mur
de sorte que nous sommes à nouveau des enfants sur le sol
où quelqu’une dont nous ignorons encore l’odeur s’agenouillera
voilà le lieu où nous pouvons tout ignorer
parce que rien ne se perd jamais
le toit qui s’abattra sur nous si nous le lui demandons
le mur qui nous soutiendra si nous demandons au toit de s’abattre
abats-toi sur moi abats-moi à la vie
pour que je puisse demander à nouveau au plafond qui n’est pas là
aux murs qui ne sont pas là ou au sol
abattez-vous sur moi
abattez-moi à la vie
et encore
afin de mettre fin à moi
Mais il n’y a pas de fin
Seulement
Le suintement du temps qui ne compte plus
la lumière du jour qui ruisselle des murs qui ne comptent plus
voilà la lumière du jour la grêle la neige
qui vont nous aveugler
voilà le nouveau noir, voilà notre douce nuit
où nous regardons les étoiles, les bras tendus
dans l’espoir qu’elles nous pareront – c’est plus fort que nous
un homme les bras tendus saupoudrés d’étoiles qui ne sont peut-être plus là
voilà la nuit où tout retourner à l’envers, parés de notre propre noir
voilà ce que nous avons voulu quand nous voulions encore
et même après
voilà ce que nous avons brisé pour faire du neuf des débris
une nouvelle ossature pour vêtir ce que nous avons effeuillé
notre peau flagellée fustigée jusqu’au noir sur le sol
tendue autour de notre nouvelle ossature ténue comme un ver de terre
ténu comme un bras qui de la montagne près de la mer salue une mer vide
dans l’espoir – c’est plus fort que nous – dans l’espoir de voir un autre bras
sur une montagne près de la mer saluant une mer vide et noire
tant qu’il n’y a rien il y a de l’espoir c’est notre nom mais il ne donne ni ne veut rien
ne voulant ou n’espérant enfin plus rien – c’est plus fort que nous
comprenant enfin qu’il y a quelqu’un qui ne nous voit pas
la paume de quelqu’une qui délicatement pose notre tête
sur ses genoux et met sa main sur notre joue
qui se penche son visage entre ses mains
quelqu’une qui murmure, bouche à bouche, ou qui aurait pu murmurer
au cas où quelqu’un voudrait nous tendre la main
ou même un bras qui s’agite de l’autre côté
la possibilité de quelqu’un qui comme une étoile
peut ne pas être là parce qu’il suffit
de savoir que la possibilité existe
comme si l’espoir existait – plus fort que nous – pour, enfin seul
ainsi que nous avons toujours enfin voulu en être capable
n’être rien de plus que la possibilité
d’être de ce bras saluant ce bras de rien
qui se réduit et continue à se réduire à un corps à toi – qui n’es pas là
à un corps à moi – qui ne peux être là
à ce corps à nous – flottant dans le ciel noir de jais
étoiles tournoyant lentement dans un univers en expansion
qui peut avoir existé un jour
Et pourtant
NOUS NOUS RENDRONS SUR LA GRAND PLACE QUAND LE TEMPS SERA VENU
Nous savions que nous nous changerions en un bois de bouleaux un jour. Nous deviendrons blanc argenté,
armada de thons, molécules de phosphore, hommes au torse dénudé, visibles à des kilomètres.
Nous avons toujours su que le bonheur existait, une forme circonscrite de vie, bien que nous tombions parfois en pâmoison et que
tout tombât avec nous, miroir cascadant du mur
sur un cabinet de cristal, mais souvent il restait accroché, inaudible, distant et détaché du monde
qui nous avait été appris.
Une herse de fer forgé se dresse du sol,
mais nous ne nous rendons jamais. Nous sommes le petit garçon dans le bois
pris dans les ronces, chaussettes blanches pleines de taches de fraises, nous savons
que la lumière fulgurante nous poursuit dans le feuillage, un doigt perforant votre nuque
et chantant dans vos dents. Du sang blanc comme un châle transparent.
Cours, petit garçon, garde tes mains en entonnoir autour de tes lèvres, lance ton défi :
Toi, âme falote, viens ici.
Toi, lumineux, viens ici.
Homme au cou de lion de mer, viens ici.
Homme nu debout, enlacé par femme nue grimpant, viens ici.
Toi, enrobé de chantilly, viens ici.
Femme au visage d’ampoule incandescente, viens ici.
Homme aux doigts de tiges de nénuphars, couronné de ronces, viens ici.
Dénude ton torse.
Côte à côte sur la place.
Homme à la peau de léopard, garçon aux mains comme des mitaines
aux doigts coupés, Doberman pinscher laqué de noir,
viens ici, suis-moi dans le bois.
Parfois nos visages se changent en mur carrelé, nos poitrines en armoire lissée de glaise.
Nous sommes sur la place, un bois de bouleaux frémissants, côte à côte
nous effectuons les mouvements millénaires, lents comme des reptiles, tandis
qu’un laser marque nos os de lettres, de signes illisibles de la tête au pied.
Radium lumineux dans la nuit – un jardin chauffé à blanc sous la neige, ainsi nous sentons-nous
enfin heureux. Cela nous tient éveillés
et nous nous mettons à la fenêtre. De partout, les gens sortent des maisons – c’est plus fort que nous.
Nous nous dénudons le torse, enfilons un veston, dénudons le torse, avec veston sans veston, formant
des figures sur la place. Des années-lumière plus tard
on nous découvre. Nous tenons nos mains en entonnoir autour de nos bouches.
Tout le monde doit chanter avec nous –
le chant percute contre la paroi rocheuse. Est répercuté. Arbres, immeubles, gens, autos,
pirouettant au-dessus de tout. Des molécules de phosphore dé-chantées de leur cœur,
comme des cristaux de neige formant une avalanche, voilà comment nous nous sentons, nous chantons et nous chantons
en rond, main dans la main. Un jour, nous nous transformerons en bois de bouleaux
et nous monterons en graine.
Textes de Peter Verhelst
Basés sur le recueil de poésie nieuwe sterrenbeelden
Les textes de la performance peuvent différer de l’original
© 2008, Peter Verhelst
Traduction Monique Nagielkopf