faith als

Homilie ter gelegenheid van de herdenkingsviering
voor de slachtoffers van de Poolse vliegtuigramp op 10 april 2010
vrijdag 16 april 2010, Sint-Michiels- en Sint-Goedelekathedraal Brussel
Beste broeders en zusters uit Polen, België, Europa en van over de hele wereld, die
gekwetst werden door de ramp die Polen in rouw bracht, wees welkom bij deze
viering die tegelijkertijd in het teken staat van verdriet, sympathie en hoop. Moge het
Woord van God en het vieren van de Eucharistie een bron van vrede en troost zijn!
Drodzy bracia i siostry z Polski, z Belgii, z Europy i z całego świata, wstrząśnięci z
powodu katastrofy, która pogrążyła Polskę w żałobie, witam was na tej Mszy świętej.
Będziemy ją celebrować z bólem, ze współczuciem, ale zarazem i z nadzieją. Niech
Słowo Boże i celebracja Eucharystii będzie dla nas źródłem pokoju i pociechy!
Frères et sœurs, si nous sommes réunis, c’est pour entourer de notre prière le
peuple polonais qui est dans la peine. Nous célébrons cette eucharistie en
commémoration du Président de la République de Pologne Monsieur Lech
Kaczyński, de son Épouse Madame Maria Kaczyńska et de toutes les victimes dela
catastrophe aérienne qui a eu lieu le 10 avril 2010, aux environs de Smolensk en
Fédération de Russie.
During this eucharist we offer with bread and wine which human hands have made,
the greatest gift we have to offer : the life of our brothers and sisters, whom we have
known and loved, and in whose life we have been involved. And we pray to our
Father that he will accept our offering and raise up our brothers and sisters, victims of
the airplane-crash, with his Son in glory.
Voor deze herdenkingsviering hebben we heel eenvoudig de lezingen genomen die
voorzien zijn voor de liturgie op vrijdag in de tweede week na Pasen. Zoals elke dag
in de paastijd zijn ze vol van hoop. Op het eerste gezicht lijkt die ramp, die zich
voordeed op nagenoeg dezelfde plaats als waar men de herdenking zou vieren van
de Poolse slachtoffers van het bloedbad te Katyn, bijzonder wreed en absurd. En, als
we gelovig zijn, hebben we misschien dezelfde gevoelens ervaren als de discipelen
te Emmaüs destijds, die van hun illusies beroofd zijn. Deze werden vergezeld op hun
weg door de verrezen Jezus, maar zonder Hem te herkennen. En zij spraken Hem
over hun hoop waarin ze teleurgesteld waren: “Wij hoopten dat Jezus de bevrijder
zou zijn van Israël, maar alles is jammerlijk geëindigd met een nederlaag.”
Nous aussi, nous sommes tentés de dire : « Quel gâchis ! » Les disciples de Jésus,
qui assistèrent à sa mort, fût-ce de loin, dans une totale impuissance, eurent la
même tentation de désespérance : le Vivant par excellence qui sombre dans la mort,
le Juste mis au rang des pécheurs entre deux brigands, la Source de la vie qui
murmure sur la croix : « J’ai soif », le Fils bien-aimé du Père, celui qui disait : « Le
Père et moi, nous sommes un », qui meurt en criant : « Mon Dieu, mon Dieu,
pourquoi m’as-tu abandonné ? », tout cela paraît dénué de sens, absolument
incompréhensible. Et pourtant, au jour de Pâques, il apparaît que tout cela avait un
sens. Si Jésus était tombé si bas dans la solitude et la détresse, c’était pour que
puissent être accueillies en Dieu toute détresse, toute solitude, toute misère
humaines. C’est à ce prix que la résurrection de Jésus a ouvert une espérance qui
ne désespère plus d’aucun être humain : « car le Fils de l’homme est venu chercher
et sauver ce qui était perdu ».
It was this hope already which inhabited Gamaliel’s heart in the first reading.
Probably this man did not believe yet in Jesus Christ the Son of God, nor in his
resurrection from the dead, but he understands that finally all the events of history
are in the hands of God, and that even those which puzzle us most are ultimately
submitted to God’s Providence, the only one who is able to redeem everything. That
is why he wisely advises those who share his faith not to fight against what appears
to be a dissident faction in Judaism, and to let God manifest the purpose that he
pursues through the shattering events of Jesus’ sentence to death and through the
emergence of the Christian community. We do not now understand the meaning of
what happened in the crash of that plane. We will, as usual, try to determine the
human causes of this tragedy through an investigation. But as Christians, with the
eyes on Jesus crucified and risen from the dead, in an almost blind, although so
brightly enlightened faith, we are invited to accept that this tragedy, like many others,
will reveal its meaning, even if we cannot understand it now.
Peut-être aurez le sentiment, même comme croyants, que cette lueur d’espérance
est bien fragile face à la douleur qui étreint tout un peuple, par-delà les clivages
religieux et politiques. Mais qu’est-ce qu’étaient les cinq pains d’orge et les deux
poissons dont l’apôtre André signale la présence, quand il s’agit de nourrir tant de
monde, environ cinq mille hommes ? Cela paraît franchement dérisoire. Mais, à partir
de ce tout petit peu, le Seigneur est capable de procurer une nourriture si abondante
qu’avec les morceaux qui restent du repas il est encore possible de remplir autant de
paniers que les douze tribus d’Israël et que les douze Apôtres de la Nouvelle
Alliance.
Moi drodzy bracia i siostry, wobec tego dramatu, także nasze ubogie słowa
wypowiedziane podczas tej liturgii mogą wydawać się śmiesznie błahe i, w pewnym
sensie, takie są. Nawet emocje, które jednoczą w tych dniach synów i córki
Rzeczypospolitej, tysiące kwiatów i świec, łzy i kondolencje napływające z całego
świata, wszystko to może wydawać się nic nie znaczące wobec tak niepowetowanej
straty. A jednak, nawet ci, którzy nie wierzą w zmartwychwstanie Chrystusa i nasze,
oraz – tym bardziej – ci, którzy złożyli nadzieję w Chrystusie zmartwychwstałym,
przeczuwają w głębi serca, że to wielkie nieszczęście nie pójdzie na marne i że już
teraz zaczyna przynosić owoc niezwykłego braterstwa. To jest to, co Jezus nam
zapowiedział, On, który staje się obecny wśród nas w tej liturgii: „Na świecie
będziecie musieli cierpieć, ale miejcie odwagę: Jam zwyciężył świat” (J 16, 33).
Amen. Alleluja!
+ André-Jozef Léonard,
Aartsbisschop van Mechelen-Brussel