As de „Feurige Elias“ sin Dack verlörn het

As de „Feurige Elias“ sin Dack verlörn het
Een lütte Bremervörder Geschicht ton smustern de sick wurklich to drogen het.
Opscheben von:
Wilfried Dähnke
Am Kanal 40
27432 Bremervörde
As de „Feurige Elias“ sin Dack verlörn het, oder een beten Spass bit Törfgraben.
De ölleren Lüd wet dat noch dat Törfgraben ne böse Knüppelarbeit is, un wenn dat dorbi mol ne
Afwesselung gift, denn is jeder froh. Dat wör so an End von de föfftiger Johrn in dat vergone
Jahrhunnert.
Uns Familie wör ant Törfgroben in de Feldmark von Bremervör in Vossbargmoor, ganz achtern an de
Glinner Grenz. Uns Familie dat wörn min Öllern, Onkel Heini, Onkel Willi un nick. In den Johrn föhr de
Isenbohn noch mit Damp un no Fohrplon.
Dat wör so kort vörn Middag, dor küm en Zug von de „Bremervörder-Osterholzer Eisenbahn“. Look
un dree veer Wogens anschnuben no Oerel to. De Gleisen wörn woll so got veerhundert Meters von
uns Törfkuhl weg. Dor twüschen en poor Grobens un Moorkohlen un ok noch twe brede Weg. Nu
mut man sick dat so vorstellen: Vor föfftig Johrn kunn man wied kieken von Bremervör no Oerel un
von Glinn bit na Spreckens, dor wörn man wenig Böm un Strücker twüschen.
Wi wörn jo ok nich alleen int Moor. De Glinner Burn wörn nah bi, een poor Bremervörder un de
Tingoor un Oereler Kunn wi ok got sehn.
De Tog küm jümmer nöger un von en von de Güterwogens klapp jummerson Eck von een Plan ob und
dal. Un ob eenmal gröhl min Onkel Willi „Der feurige Elias verliert sein Dach.“ He har dat nich so mit
dat Plattdütsche. Jo, de Plon klapp hoch un seil sutje in Groben. Nu wör dat unruhig. Veer, Fief
Törfgröbenmannschaften kömen ut de Törfkuhlen un keken, wat nu woll kümmt. De Tog damp
wieder as wör nix ween. De ob de Lokomotiv de harn woll nix markt, wat dor passiert wer.
Denn güng dat los. Son Plon kunn man jo got bruken in de Landwirtschaft.
Un dat dur nich lang, denn sus min Onkel Heini los non Bohndamm to, um to kieken war sik dat woll
lohnt mit de Plon. Ober ok de Annern, de Glinner, de Oereler, de Tingoer un de ut Bremervör
schicken een los ton kieken war dor los wör.
Dat wör son richtige Jachteree öber de Moorstücken, grobens, stacheldroht un Weg. Jeder wull de
erste wen. Dor dach keen mehr an törfgroben, all kieken sich den Wettlop an un wie dat woll utgeit.
De Tingoer müssen öber den Oereler Kanol, un een von jum full, so lang as he wör, int Woter. He wör
nich wieder nogsprungen.
Min Onkel har ol Pech, he rutsch ut, un glitsch in ne flache Törfkuhl mit Modder un Schlamm. Een
von de Glinner verlör sin Holschen bide Jachteree.
Ankomen an Bohndamm sind se denn so no un no, un keken sick de Plon an. Nu weer dat so, dat de
Plon gorkeen Plon wor, sonder dat Pappdack von don Wogen. Dat har sick so mit de Tied von dat
Holt löst, un wor runnerflogen. De Pappnogels wörn wull afrust. Mit de Dackpapp kun keen een wat
mit anfangen. De Wettlöpers hebt denn ober düchtig lacht, as se markt wie se utsehn. Natt un
schietig. Natt un schietig ohne Holschen, un Beute hebt se ok nich mokt.
De kaputte Dackpapp hebt de Isenbohners von de „Bremervörder Osterholzer“ loter afholt. Ob de
SChnak von „Feurigen Elias“ köm noch Johrn loter jümmer wedder vor tüch, un denn wör dorüber
düchtig lacht.
Nu föhrt all lang keen Damplok mehr ob de Strecke. Ober wenn de „Moor Express“ dor langs susen
doit, denn denk ick jümmer noch an den „Feurigen Elias“ de sin Dack verloren het, un so für Spass in
de Torfkuhl sorgt het.